๑๐. วิธีการฝึก(สอน)อ่านวรรณคดี
หลักการ วรรณคดีเป็นสิ่งสร้างสรรค์อันล้ำค่าของมนุษย์ ที่สะท้อนเรื่องราว ชีวิต วัฒนธรรม ความเชื่อ อารมณ์ ความรู้สึกของมนุษย์ในแต่ละยุค ด้วยภาษาที่มีอรรถรสไพเราะบรรจงเลือกสรรมา เพื่อกระทบอารมณ์อย่างประณีต มีอิทธิพลต่อจิตใจอย่างยิ่ง
"...ผู้ใดซาบซึ้งวรรณคดี ผู้นั้นมีจิตใจและชีวิตที่สุนทรีย์..."
ขั้นตอนการฝึก
๑. ครูเลือกสรรวรรณคดีต่างสมัยที่มีรูปแบบ กลวิธีการเขียน การใช้ถ้อยคำภาษา ความไพเราะ เหมาะ งาม ทั้งเสียงของคำ และความหมายของคำทุกรูปแบบ มาให้เด็กได้อ่าน /ได้ยิน
๒. ครูอ่านวรรณคดีให้เห็นเป็นตัวอย่าง ไม่ควรใช้เทปบันทึกเสียง เพราะเสียงสูงต่ำ สีหน้าอารมณ์ขณะอ่านสำคัญมาก เป็นเรื่องสำคัญที่สุด เสียงไม่เพราะไม่เป็นไร
๓. ฝึกให้นักเรียนอ่านตามครูทีละวรรค ละบท เพราะการอ่านออกเสียงวรรณคดีเป็นสิ่งสำคัญที่สุด
๔. ฝึกให้นักเรียนอ่านออกเสียงวรรณคดีด้วยทำนองน้ำเสียงต่างๆ ด้วยตัวเอง โดยครูคอยชี้แนะจังหวะน้ำเสียง ทำนอง สีหน้าที่แสดงถึงอารมณ์ แต่ครูไม่ต้องคาดหวังให้ไพเราะ แค่ถูกจังหวะ ถูกทำนองเสียง อักขระชัดเจนก็พอ เพราะสิ่งที่ได้ คือ สนุก ยินดี เพลิดเพลิน และ “เข้าถึง”
๕. อ่านเสร็จ ช่วยกันวิจารณ์ทั้งเนื้อเรื่อง ตัวละคร การใช้ภาษา
เทคนิคการฝึก
๑. ใช้หลัก : อ่านให้เข้าใจ ได้ยินเสียงเสนาะ ฝึกเจาะแนวคิดสำคัญ หมั่นวิเคราะห์วินิจฉัย ใส่ใจวิพากษ์วิจารณ์ ประสานกิจกรรม ทำให้สัมพันธ์เนื้อหา
๒. เลือกวรรณคดีที่ดีที่สุด มีภาษาไพเราะครบทุกอรรถรส มาให้นักเรียนได้ยิน ได้อ่านออกเสียงตามฉันทลักษณ์ เช่น พระอภัยมณี สามก๊ก ราชาธิราช และควรหามาให้ครอบคลุมทุกลักษณะคำประพันธ์
๓. ชี้ให้เห็นถึงรสวรรณคดี ๘ รส ให้ได้ ควรฉายภาพ(วีดิโอ)การแสดงลิเก / โขน / การขับเสภา มาให้นักเรียนได้ชมบ่อยครั้ง
ไม่มีความเห็น