ดูแลผู้สูงอายุ - ๕
*หลายท่านคงได้ยินมาก่อนแล้ว ที่เขาพูดกันเสมอว่า..กองทัพเดินด้วยท้อง..เปล่ามิได้เอาท้องเดิน..เพราะถ้าท้องเดินจริงๆมันต้องพึ่งยาธาตุน้ำแดง. ตราอะไรก็ไปหาซื้อเอาเอง.
เวลาใกล้เที่ยงแล้ว..เราเลือกมาสั่งอาหารทานกันก่อนโดยศรีภรรยาและน้องสาวเป็นผู้ไปแลกคูปอง โดยผมกับนายโอนั่งคุยกันเงียบๆ.ที่ร้านนี้แม้จะไม่กว้างใหญ่เหมือนที่สาขาพัทยา แต่ยังมีลูกค้าหมุนเวียนกันเข้ามาใช้บริการตลอดเวลาโดยเฉพาะเด็กวัยรุ่น ผมนั่งมองแล้วก็คิดไปเรื่อยเปื่อย..เพราะเห็นวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งสั่งอาหารฝรั่งมา ๑จานแล้วแบ่งกันจิ้มกิน ดูจากการกระทำแล้วน่าจะเรียกว่าแย่งมากกว่า ผมมิได้เขียนชุ่ยๆน๊ะ..ดูสภาพแล้วน้อง-หนูๆน่าจะชอบแจ่วบองหรือข้าวเหนียวลาบมากกว่า ก็แหมขนาดกินเฟร๊นฟรายหล่อนยัง กระแดะ.ใช้ช้อนตักเลยนี่นา อ๋อหรือว่า..เป็นเด็กอนามัย..ที่จริงถ้าจะใช้ก็ควรจะใช้ซ่อมหรือหยิบด้วยมือ..มิน่าจึงกินไม่ทันเพื่อนๆ.ขออภัยที่เผลอไปวิจารณ์โต๊ะข้างเคียง มันเผลอไปจริงๆ ใครเผลอบอกว่าผมเก็บกด.เปล่าน๊ะ.มาที่โต๊ะเราดีกว่า..นายโอชอบมากครับเพราะน้องสาวผมสั่งข้าวหมกไก่มาให้กิน แม้พี่แกจะมิใช่คนมุสลิมแต่พี่แกยังใช้มือหยิบขาไก่มากินจนเกลี้ยงเลยครับ. นี่ถ้าไก่พูดได้..น้องคงจะบอกว่า..ลุงพอได้แล้ว. ผมสั่งแบบไทยไทยครับ หมี่กรอบราดหน้า..หมี่เหลืองทอดไงล่ะครับ.นี่ถ้าเป็นที่สาขาพัทยาคงจะไม่พ้นสุกี้ทะเลเป็นแน่ ผมชอบมากครับเพราะขนาดกินจนจะหมดถ้วยแล้ว..น้ำสุกี้ยังร้อนอยู่เลย ตามด้วยขนมปังเย็น..เสียดายที่สัตหีบไม่มีให้บริการ.อิ่มกันแล้วฝ่ายหญิงก็แยกไปซื้อของต่างหาก..ส่วนผมก็พานายจ้างมาที่ร้านขายเสื้อผ้า.นายโอเดินเลือกซื้อเสื้อผ้าใหม่..เพื่อไว้ใส่เดินทางกลับบ้าน..ผู้เขียนเดินตามมาห่างๆเพื่อคอยช่วยแปลให้ฟัง.และตอบข้อซักถาม. ปัจจุบันพนักงานขายหลายคนพอโต้ตอบกับลูกค้าต่างชาติได้บ้าง แม้จะไม่ค่อยคล่องนัก.ผมไม่เคยมาเดินซื้อเสื้อผ้าหลายปีแล้วจึงรู้ว่า..ปัจจุบันนี้ราคานั้นแพงพอสมควร..เสื้อผ้าที่ผมเคยซื้อตัวละ ๓๐๐ – ๔๐๐บาท..ปัจจุบันนี้ซื้อไม่ได้เสียแล้ว.
ช่วงที่ยังทำงาน..หน้าตาสดใสจริงๆ. ตอนนี้เหรอครับ..หม่นหมองกว่าเดิม.
ช่วงที่ผมยังทำงานนั้น ผมนิยมซื้อเสื้อผ้ามือสองตามร้านเปิดท้ายหลายๆแห่ง..แถวซอยเทพประสิทธิ์-พัทยา. ที่ตลาดนัดเจ็ดร้อยไร่-สัตหีบ..ที่บ้านฉางผมยังเคยไปซื้อมาใช้เหมือนกัน..ราคาพอสู้ไหวและคุณภาพก็ไม่ถึงกับแย่นัก..ขนาดผมออกจากงานมาหลายปีแล้วพี่แกยังใช้ได้ดีอยู่เลยครับ. ผิดที่ผมผอมลงไปหน่อยเลย ทำให้กางเกงเหล่านั้นหลวมไปหลายตัว..มิได้เป็นเพราะเงินรัดตัว. ตามที่บางคนคิดไปเอง.สินค้าทุกอย่างขึ้นราคากันหมด. ยกเว้นเงินบำนาญ. ปัจจุบันนี้ราคากางเกงขายาวถีบตัวขึ้นมาตัวละพันกว่าบาท ส่วนเสื้อเชิร์ตแขนยาวก็ตัวละพันบาทเศษๆ นายโอหยิบเสื้อคอโปโลมาดูสองตัว เข้าใจว่าเงินคงจะไม่พอ จึงซื้อแต่กางกางขายาว ๒ ตัวก่อน สาวหน้าร้านบรรจงเย็บปลายขาให้โดยมิได้รีบร้อนนัก เราเดินออกมาดูไอแพ๊ด และมือถือที่ออกใหม่..โดยนายโอพยายามเทียบราคาแล้วบอกผมว่า..ยังไงๆที่นี่ก็ยังราคาถูกกว่าที่บ้านของเขาที่นอร์เวย์..เราเดินชมสินค้ากันเกือบหนึ่งชั่วโมง จึงวกกลับมาที่ร้านเดิม.. พนักงานสาวเย็บเสร็จแล้วห่อใส่ถุงส่งมาให้..นายโอจ่ายเงินและแอบทิปไปสองร้อยเศษๆ คงจะหมดไปหลายพันสิครับ แต่พี่แกคงชอบใจในการบริการของผม.พอมาถึงบ้านระหว่างที่นั่งดื่มและคุยกันพี่แกให้ทิปมา๑,๕๐๐ บาท และบอกว่าให้ยู ๑ พัน น้องสาว ๕๐๐ บาท. ผมทำตามความต้องการของเขาแต่โดยดี. ตอนอยู่ที่ห้างนั้นนายจ้างให้เงินน้องสาวผมเพื่อซื้อพัดลม ตัวใหญ่มา ๑ ตัวเพราะเจ้าของเดิมจะมาเอาตัวเก่าของเขาคืนในช่วงบ่ายวันนี้ แถมยังกระซิบให้ผมขอไว้ใช้..ถ้านายโอกลับไปเฝ้าแม่ประมาณสามเดือน แต่ผมมิได้รับปากเพราะคิดเสมอว่า..ถ้าเขาคิดจะให้เขาคงให้เองนั่นแหละ ! อย่าไปร้องขอใดใด ? เพราะถ้าเขาปฎิเสธ..จะอายไหมล่ะ ?
เครื่องไฟฟ้ารุ่นใหม่ เบา สวย และราคาไม่แพงนัก. ประหยัดไฟด้วยน๊ะ !
ผมมิได้หน้าหนาเหมือนบางคนน๊ะครับ..ที่อยากได้ของคนอื่นจนเคย..อ้าวเผลอว่าใครไปแล้วสิ..เปล่า มิใช่ผู้อ่านหรอกครับ.ออกจากห้างดังในย่านนี้แล้วเราก็กลับบ้านกันเลย นายโอนัดให้ผมมารับเพื่อไปเชคเงินอีกครั้งในช่วงค่ำนี้. เราแยกกลับมาบ้านก่อน..หลังอาหารค่ำแล้วผมจึงออกไปรับเขากับน้องสาวเพื่อไปกดเงินที่ปั๊มน้ำมันแถวบางเสร่..ผมเดินไปที่ตู้เอทีเอ็มแล้วพูดเบาๆว่า..Hey Mum send me some money ! เฮ้มัมเซ้นท์มีซำมันนี่. นายโอกดเงิน.. เงินก็ออกมาตามที่ต้องการ..เขาหัวเราะชอบใจใหญ่เลยครับ นับเงินแล้วส่งมาให้ผม ๑ พันบาทโดยที่ผมมิได้ร้องขอแต่อย่างใด ?เรานั่งคุยกันตรงเก้าอี้ข้างตู้เอทีเอ็มประมาณสิบนาทีจึงส่งเขากลับบ้าน และรีบกลับไปพักผ่อนเช่นกัน.ก่อนแยกกันนายโอนัดให้ผมมารับ ช่วงสายๆเพื่อไปเที่ยวที่ชายหาดแห่งใหม่..พร้อมกับพูดเชิงขอร้องว่า..ฉันเองเหลือเวลาในเมืองไทยไม่กี่วันแล้ว อยากไปเที่ยวตามชายหาดให้ทั่ว พรุ่งนี้ให้ผมมารับไปเที่ยวที่ชายหาดอีก..ผมตกลงตามนัดแล้วขอตัวกลับบ้าน.สายของวันรุ่งขึ้น..เราออกจากบ้านนายโอมาไม่ไกลนักแล้วเลี้ยวจากถนนใหญ่เข้าไปที่หาดบางเสร่.ใครที่เคยมาเที่ยวที่บางเสร่นานแล้ว ถ้ามีโอกาสกลับมาตอนนี้จะรู้สึกว่า..แปลกตาไปมากทีเดียว. จะอะไรเสียอีกล่ะครับ ? คนไทยนิยมขายที่ดินให้ชาวต่างชาติ แม้จะใส่ชื่อเมียไทยก็ตาม..พอเลี้ยวจากสุขุมวิทมาไม่ไกลนัก ซ้ายมือก็เป็นร้านบาร์เบียร์ของชาวนอ-เว. ที่นี่มีผู้สูงอายุที่รับบำนาญจากหลายชาติมาใช้บริการ..ตั้งแต่ช่วงสายไปเรื่อย..คนต่างชาตินั้นเวลาเมาแล้วส่วนใหญ่จะรักษากริยาเสมอ ผมไม่ค่อยเห็นว่ามิสเตอร์คนไหน ? นอนฟุบลงบนโต๊ะเฉกเช่นคนไทยบางคน..ชาวต่างชาติบางคนมากินอาหารบ้าง..คุยกันบ้าง..
น้องสาว - นายจ้าง - ศรีภรรยา และลูกสะใภ้. ช่วยกันประคองนายจ้าง.
ถัดไปหน่อยก็จะเป็นร้านของนายทุนชาวเดนมาร์ก..เบลเยี่ยม..ใครที่อยากดื่มกาแฟพร้อมขนมปังตามสไตล์ชาวยุโรป..ก็เลยเข้ามาที่ร้านกาแฟของนายทุนชาวเยอรมัน..กู๊ดเต้นมอเก้น..วีเก๊ซเอสเดียร์..ร้านที่กล่าวมานี้ผู้เขียนเคยมานั่งดื่มเบียร์และโค๊กไม่บ่อยนัก..จริงๆแล้วผมไม่ค่อยถนัดกับการดื่มเบียร์ขวดเล็กในราคาขวดละ ๖๐ - ๗๐ บาท.แล้วแต่ยี่ห้อ. แม้จะมีคนจ่ายก็มิได้ประทับใจนัก. ช่วงต่อมาผมถือโอกาสพาเพื่อนเหล่านั้นมาดื่มเบียร์ต่างประเทศ. ขวดใหญ่สิครับ..ที่ร้านแห่งนี้บรรยากาศดีมากครับ..เพราะนั่งดื่มกันริมทะเลสาบ กับแกล้มแบบทะเลลวกจิ้ม ราคาไม่แพงครับ.. ดีกว่าดื่มตามบาร์เบียร์หลายเท่า. เรื่องการดื่มนั้นแล้วแต่ใครจะชอบแบบไหน ? สไตล์ใครสไตล์มัน. นายโอบอกให้เลยมาที่หาดบางเสร่..พอจอดรถเสร็จก็มีพนักงานเข้ามาบริการด้วย โต๊ะ เก้าอี้ อาหารและเครื่องดื่ม.ที่ร้านริมทะเลนี้แม้จะไม่มีชื่อร้าน แต่นักท่องเที่ยวต่างชาตินิยมมาใช้บริการกันมากพอสมควร เพราะเจ้าของกิจการเป็นชาวต่างชาตินั่นเอง พนักงานเสริฟส่วนใหญ่เป็นสาวจากประเทศเพื่อนบ้าน ทำไมผมจะไม่ทราบล่ะครับ ? พวกหล่อนส่งภาษาเขมรกันบ่อยๆระหว่างทำการเสริฟอาหาร.พอลูกค้า เข้าร้านพวกเธอจะนำโต๊ะและเก้าอี้ มาตั้งให้เท่าจำนวนคน โต๊ะของเธอมีขาสั้นกว่าโต๊ะและเก้าอี้ปกติ แต่ก็นั่งสบายครับ..สั่งอาหารกันแล้วใครอยากจะพุ่งตัวลงไปในทะเลก็ทำได้ ไม่มีใครว่าใครหรอกครับ. อย่าแก้ผ้าก็แล้วกัน. หลังจากนั่งได้ ๒ - ๓ชั่วโมงก็มีเรื่องระทึกเกิดขึ้น..มีฝรั่งอ้วนคนหนึ่งลงไปเล่นน้ำทะเลกับเพื่อนที่มาด้วยกัน หลังจากดื่มกินจนอิ่มแล้ว. ไม่ทราบว่าตัวหนักเกินไปหรือเปล่า ? จมน้ำสิครับ มีคนพยายามช่วยและลากตัวเข้าฝั่งแต่ลากไม่ไหวจริงๆ ก็คนที่พยายามช่วยนั้นตัวเล็กกว่าเกือบสองเท่า..
สัญญาลักษณ์ของบางเสร่ไงล่ะ. ขอบคุณภาพจากกูเกิ้ล.
ไม่นานนักมีจนท.ของหน่วยงานจากบางเสร่..มานำตัวส่งร.พ.เป็นที่เรียบร้อย แต่ไม่รู้ว่าพี่จอห์นจะเรียบร้อยหรือไม่ ? ที่นี่อะไรอะไรก็ดีหมดครับยกเว้น น้ำในห้องน้ำดำมาก ขอบอก..ดำแบบไม่น่าใช้ แต่ไม่ทราบว่าคนที่ขึ้นมาจากทะเลนั้น พวกเขาล้างตัวกันได้อย่างไร ? อืยย์..ดำมาก..มิใช่น้ำบาดาลหรือน้ำประปาใดใด ? เป็นน้ำที่ซื้อมาจากรถน้ำนั่นแหละ ที่ดำมากคงเป็นเพราะไม่เคยทำความสะอาดที่บรรจุน้ำกันเลย สงสัยตั้งแต่พระเจ้าตากยกทัพผ่านมาเป็นแน่..โอยัวร์ก๊อด !ห้องน้ำก็ไม่น่านั่งเลยครับ สงสารแต่พวกเพศแม่เท่านั้น.พวกเพศเดียว กับผู้เขียนนั้นสามารถยืน และใช้บริการนอกห้องน้ำก็ได้..บ่ย่านตี้ ! เรานั่งกันจนบ่ายคล้อยแล้วจึงคิดจะย้ายที่.. เผอิญให้มีเหตุจนได้ ผมกำลังจะเดินไปจ่ายเงินด้านใน แต่พบว่าเจ้านายสาวกำลังดุด่าพนักงานอยู่..เพราะเก็บเงินมาไม่ครบตามบิล พี่แกรวมบิลสองใบไปเก็บที่โต๊ะนั้นโต๊ะเดียว เป็นผมผมก็ไม่ยอมจ่ายหรอกครับ.
ความเห็น (1)
...... ขอบคุณบันทึกดีดี นี้้ ค่ะ .......