อายไหมล่ะ l AAR อธิษฐานพรรษา 4/90

อายไหมล่ะ l AAR อธิษฐานพรรษา 4/90

  กว่าจะเริ่มกับตนเองก็ช้าไป 3 วัน ได้เรียนรู้อะไรกับตนเองไปบ้าง

มีสิ่งหนึ่งที่รู้สึกกับตนเอง การตั้งจิตเป็นหลัก เทียบข้อปฏิบัติของการเคลื่อนไปของชีวิตในพรรษานี้

ครูบาอาจารย์ชี้ ใจตอบรับแต่กิเลสแสดงความดื้อด้าน (ประจานตนเอง) จิตแสดงอาการแกล้งตาย ไม่ยอมทำ จนครูบาอาจารย์ เมตตาสงสารทำให้ดู ท่านไม่ต้องเผยแพร่ก็ได้ เพราะท่านทำบำเพ็ญเพียรเป็นนิจศีล ของวิถีชีวิตท่านอยู่แล้ว แต่ที่ท่านเอาออมาเผยแพร่เพื่อ “เป็นให้ดู”

  พอเริ่มก็โดนทดสอบการรายข้อ สองวันที่ผ่านมาโดนแบบชัดเจอ เอาแค่เรื่องการเขียนบันทึกที่เป็น 2 ใน 8 ข้อ ที่ตั้งใจกับตนเอง

  พอถึงเวลาเขียน ก็โดนทดสอบด้วยการเข้าใช้อินเตอร์เน็ตผ่านมือถือตนเองไม่ได้เลย ระบบรวนจากการอัพเดตเป็น 3 G ไม่สมบูรณ์ อันนี้เดากับตนเอง เพราะตั้งแต่เริ่มโหลดมาแต่ยังไม่ install เพราะยังตั้งใจไม่พอและหาวิธีไม่พอกับตนเอง พอเห็นปุ๊บ จิตเดี้ยงเลยค่ะ แต่ไม่ถึงกับลงเพราะการเดินจงกรมช่วยให้ข้างในยอมรับ

  แต่มุ่งมันไม่พอจะแก้ไขเอง พยายามกด ๆ จิ้ม ๆ แต่แล้วก็ไม่สำเร็จ ได้เรียนรู้ว่า “ยังเพียรไม่พอ”

ไม่ถึงขนาดแก้ไขไม่ได้ หนูพอมีช่องทางกับตนเอง ในการแก้ไข อาจจะขอยืมหรือ หิ้ว NotBook ไปอัพโหลดขึ้นเน็ตได้ตอนออกไปทำภารกิจในเมือง แต่นี่แสดงว่า “สติและความมุ่งมั่นยังอ่อนมาก”

ก็หมองนะคะ เพราะอีกวัน ออกการการพาล เดี้ยงหลบ หลับเลย นี่แสดงถึงความกระจอกของจิตนี้มาก ๆ

หวังของสูงแต่เพียรเท่าขี้เล็บ การสู้กับตนเองเพียงเท่านี้ยังทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องเอ่ยถึงอะไร

แล้วจะแก้ไขยังไง

ครูเมตตาชี้มาเสมอว่า “ปัญหา ไม่ใช่เรื่องข้างนอกเลย แต่มันอยู่ที่ ใจ”

สำรวจเข้าไปก็ “ใจจริง”

ถ้ามันเอาจริง มันจะดิ้นทุกวิถีทางที่จะทำให้สำเร็จ

แบบเป็น “ธรรมและไม่เบียดเบียนด้วย”

ไม่หัดใช้ปัญญา

เรื่องตื่นมาทำอาหารถวายพระตอนเช้า ข้อนี้ ก็โดนทดสอบ อะไรหน่ะเหรอค่ะ

ปกติก็ตื่นตีสี่ ด้สบาย ๆ ไม่มีปัญหามาสักพักแล้ว

อันนี้กลายเป็นว่า นอนตื่นตีห้าครึ่ง ไปปลุกแม่ขาวน้อย ทุกคนน่ารักมาก ๆ แม้จะสายแต่ไม่มีใครโอดครวญหรือบ่นเลย เป็นจิตเทวดาเหมือนที่ครูกะปุ๋มเมตตาชี้จริง ๆ

ทุกคนก็ยังเหมือนเดิม ทำตามหน้าที่ กว่าจะเรียบร้อยก็เกือบ ๆ เจ็ดโมง ใจหนูบีบ ทุกข์ แต่ข้างในก็ยอมรับ

ใจต่างไปอยู่ค่ะ ต่างไปที่ ไม่คร่ำครวญไร้สาระ แต่กลายเป็นความ “สำนึกและขอบพระคุณทุกคน”

จนระถึงถึงพระคุณหลวงปู่และครู แบบ มีปีติขึ้นในใจ

ซาบซึ้งย้ำเข้าไปอีก ถึงหัวใจของ FA R2R เป็น Fa ที่ได้ตัวตน

คือ ลงมือช่วยเหลือนักวิจัย ช่วยเหลือผลักดัน เติมในส่วนที่ขาดชี้ในส่วนที่พร่อง ไม่ได้คาดหวัง แต่ก็ให้กำลังใจ

นี่ไง คือ ความรู้สึกที่ซึ้งเข้าไปข้างในกับตนเอง

เพราะครูเป็นให้ดูมาตลอดที่รู้จักกัน

อธิษช้าไป 3 วัน ทำได้เต็มแค่ 1 วัน ล่มไปอีก 2 วัน

จัดว่าติดลบค่ะ กับการให้คะแนนตนเอง

แต่ได้เห็นอะไรในคะแนนที่ติดลบ

เห็นคุณค่าของการอธิษฐานว่า “เป็นโจทย์พิสูจน์ใจ”

เพียงเรื่องทานอาหารมื้อ เดียว

เป็นสิ่งที่ ครูเมตตาพาทำ ชี้ให้ทำมานาน

พอจะอธิษฐานตอนแรก

หลวงพี่ชี้ว่า “จะอธิษฐานอะไร ให้คิดพิจารณาให้ดี ถ้าทำไม่ได้มันจะหมอง ให้ดี เราก็ต้องซ้อมมาก่อน”

กิเลสมันไปหลอกล่อว่า “นั่นไง เรายังไม่ได้ซ้อมมาก่อน”

แล้วสติก็บอกว่า “ไม่ซ้อมที่ไหน ครูเมตตาพาทำมาเป็น ปี ๆ”

จะยอมให้กิเลสมาหลอกได้แค่นี้ก็ตลกละ

พอเรื่องข้าวมื้อเดียว ใจข้างในมันก็ดิ้น

แค่มาจัดเตรียมอาหารให้แม่ขาวน้อยก็ “วัดใจ”

เค้กที่ซื้อมาเซอร์ไพร์วันเกิดครู เป็นร้านโปรด นั่งดู น้อง ๆทานอย่างเอร็ดอร่อย กับตำซั่ว ก็มี 2 ด้านที่ดันขึ้นมา

“อยากทานบ้าง ไม่ได้หิว แต่อยาก”

กับดีใจที่ทุกคนทานอย่างเอร็ดอร่อย รู้สึกว่า “ได้บุญ”

มันวิ่งสับขาหลอกกันมาให้เห็นแบบนี้เลยค่ะ

วันอาทิตย์ ตำซั่วหอมกรุ่น ทั้ง ๆที่ปกติก็เฉย ๆ แทบจะอยากชิม ทำได้แค่เหยียบไว้ จนมันล้นออกทางปากว่า ถ้าแค่ชิมคำหนึ่ง จะเรียกว่า สองมื้อไหม

กิเลสมันก็เล่นซะแบบนี้แหละค่ะ ปัญญายังไม่เกิด  แต่ก็รู้สึกกระชุมกระชวยกับข้างใน

(ในข้อที่ทันได้เห็น)

ส่วนอันที่กำลังไม่พอ จัดว่า แพ้ราบคาบเช่น เรื่องเขียนบันทึก วันแรกเขียนทิ้งไว้ วันที่สองล้มพังพาบ

วันที่สาม “ข้ออ้างเรื่องเดิม ๆ”

บันทึกนี้เป็น บันทึกที่ได้เห็นข้างในตั้งหลัก และ ตั้งใจ ประจาน จิตชั่วของตัวเองค่ะ

[พ.แจ่มจำรัส]

ขออนุโมทนาด้วยครับ กับความเพียรนี้