ซาบซึ้งและขอบคุณกับทุกสิ่งที่เข้ามาในชีวิต...
เวลาประมาณสามทุ่มของคืนวันอังคาร...ผมไม่ได้อยู่ที่บ้าน...แต่อยู่ที่โคราช เพื่อพาน้องๆ มานำเสนอผลงานงานวิชาการสาธารณสุข เขตนครชัยบุรินทร์
ขณะที่กำลังดูงานร่วมกับน้องๆ ...ก็เสียงมือถือดังขึ้น เป็นสายเรียกเข้าจากน้องสาวว่า พาแม่มาโรงพยาบาล แม่อาเจียนหนักหน่วงและหลายครั้งตั้งแต่เช้าแล้ว...คุณหมอกำลังตรวจและเจาะเลือดให้
เมื่อเวลาห้าทุ่ม...ภรรยาได้ติดต่อกลับว่า แม่ได้นอนโรงพยาบาล เพราะคุณหมอบอกว่า ลำไส้ และไตทำงานผิดปกติ
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นทันทีของผม คือ อยากกลับบ้าน เพื่อไปดูอาการและนอนเฝ้าแม่...อยากหายตัวหรือบินได้...แต่ผมยังมีภาระคือ ต้องดูแลน้องๆ เพื่อนำเสนอผลงานในวันรุ่งขึ้น
ผมพยายามทำตัวให้เป็นปกติ...ในใจกระวนกระวาย แต่ร่างกายที่แสดงออกต้องนิ่ง เพื่อไม่ให้น้องรู้สึกหนักใจไปกับเรื่องราวของผมด้วย
ถึงแม้แม่จะเจ็บป่วยออดๆ แอดๆ เข้าโรงพยาบาลเฉลี่ยปีละหน...แต่เมื่อแม่เข้าโรงพยาบาลครั้งใด...ก็ทำให้ผมเจ็บปวดไปกับแม่ไม่ได้...แม้จะพอเข้าใจบ้าง และเงื่อนไขของกฎแห่งธรรมชาติและชีวิต
ในวันรุ่งขึ้น...ผมในบทบาทพี่เลี้ยงของน้องๆ ก็พาน้องๆ ตั้งแต่ทานข้าว...มาลงสื่อ...ดูแผนที่ตามแต่สาขาที่นำเสนอ...ไปดูห้องนำเสนอ...ทำความเคารพเวที...ซักซ้อม...ทำสมาธิ...และเขียนแผนผังความคิด เพื่อให้น้องเห็นภาพแต่ละฉากเมื่อเราขึ้นบนเวที...วิธีเรียกสมาธิกลับเมื่อเราตื่นเต้น...ซึ่งผมใช้การเรียนรู้ในการเดินทางของผมแชร์ให้น้องๆ
และที่สำคัญ...ตนเป็นที่พึ่งของตนเอง...และผมบอกน้องๆ เสมอว่า...”รอยยิ้มของเราจะทำให้เราหายตื่นเต้นและประหม่าได้”
น้องๆ เริ่มขึ้นเวที...ขึ้นนำเสนอแต่ละคน...บางช่วงเวลาชนกัน...จนผมต้องเลือกที่ไปให้กำลังใจน้องที่ผมคิดว่า ผมควรไปส่งแรงใจและรอยยิ้มให้น้องคนนั้น
เวทีย่อย แต่ละเวที...ตามชั้นต่างๆ...และห้องต่างๆ...ของโรงแรม...ผมต้องเดินไปเดินมาอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย...เมื่อย้อนเวลากลับไปค้นความรู้สึกเวลานั้น...ผมลืมเรื่องแม่ไปสนิท...นับเป็นเรื่องศักยภาพ (ดี-ด้อย) พลังจิตของผม
เวลาผ่านไปจนสี่โมงเย็น...น้องคนสุดท้ายนำเสนอผลงานเสร็จ...ผมได้ถ่ายรูปให้น้องกับอาจารย์ตอนรับใบประกาศ...วินาทีสุดท้ายของผมเริ่มคิดถึงแม่...ผมขอน้องๆ เดินทางกลับบ้านก่อนกำหนด...เพราะพรุ่งนี้มีประชุมวิชาการ
ผมขับรถถึงมาถึงโรงพยาบาลสองทุ่มกว่าๆ...ผมเปิดประตูเข้าห้องแม่ที่นอนรักษาตัว...ผมสวัสดีแม่...แม่ยังมีสติดี...รับไหว้ผม และถามผมว่า
“โชคดีไหมลูก” ผมบอกว่า “โชคดี ปลอดภัย และมีความสุขมากๆ ครับ”
ผมถามอาการของแม่...ท่ามกลางลูกๆ หลานๆ ที่เต็มห้อง...ทำให้เบาใจว่า...แม่มีอาการดีขึ้น...และพี่ชายบอกผมว่า คืนนี้ขออาสามานอนเฝ้าแม่...กับหลานสาว...ให้ผมกลับไปนอนก่อนวันนี้...เพราะคงจะเหนื่อย...พรุ่งนี้ค่อยมาแต่เช้า...
กลับมาถึงบ้าน...ก่อนเข้านอน...ผมทบทวนสิ่งต่างๆ ที่เข้ามาในชีวิตของผม ไล่เรียงไปจากงานประจำ และงานที่ผมชอบเรียงหน้ากระดานเข้ามามากมาย....ลูกชายป่วยหนักถึงห้าวัน...ยายทวดเสียชีวิต...และล่าสุด คือ พาน้องๆ ไปหาประสบการณ์การเดินทางของ R2R
เช้าวันนี้...ผมมาหาแม่ของผมที่โรงพยาบาล
ซาบซึ้งและขอบคุณ...ผมมาโรงพยาบาลเช้ามากๆ หนองน้ำผักปังที่หล่อเลี้ยงคนบ้านผม...สวยมากๆ...พระอาทิตย์ที่กำลังจะโผล่ขึ้นเหนือเวิ้งฟ้างดงามจับใจ
ซาบซึ้งและขอบคุณ...ผมไม่เคยเห็นภาพชีวิตของผู้คนในโรงพยาบาลยามเช้า...วันนี้ได้เห็นงดงามมาก เห็นภาพลูกหลานห่วงใยใส่ใจพาพ่อแม่ตายายมาหาหมอ...พ่อแม่พาลูกน้อยตัวๆ มาหาหมอ...ในยามเจ็บไข้ได้ป่วย...ผมมองเห็นความรักเบ่งบานเข้าในตาผม
ซาบซึ้งและขอบคุณ...ผมได้ป้อนข้าวต้มแม่...บ่อยครั้งที่ผมได้ทำ...ผมกินข้าวกับแม่บ่อยครั้ง...แต่วันนี้รู้สึกโชคดีที่เรียนรู้จังหวะในการป้อน...การกลืนของแม่...บรรยากาศแม่กับผม...ถ้าผมสามารถมองเห็นภาพของผมและแม่จากมุมสูงของเพดานห้อง...คงเป็นภาพที่งดงามและอบอุ่นในใจ...ผมจะเก็บภาพนี้เอาไว้...
ซาบซึ้งและขอบคุณ...พี่ทำความสะอาดห้อง...มาทำความสะอาด...ทักทายและขออนุญาต...ผมบอกว่าตามสบายนะครับ...พี่ทำความสะอาดอย่างใส่ใจ ผมรับรู้ถึงความแผ่วเบาและความเกรงใจ...ผมต่างหากที่ทิ้งกระเป๋าตามพื้น...พี่ขอเก็บขึ้นบนเก้าอี้...ผมรู้สึกเกรงใจ...ตอนกลับผมยกมือไหว้ขอบคุณพี่ที่แสนดี...ผมเห็นความงดงามของงานที่ยิ่งใหญ่ที่พี่กระทำครับ
ซาบซึ้งและขอบคุณ...คุณหมอมาตรวจแต่เช้า...บอกเล่าอธิบายอาการของแม่อย่างละเอียด...ตอบคำถามที่คาใจของผมได้อย่างหายข้อกังขา...รอยยิ้มของคุณหมอแจ่มใสเหมือนดวงตะวัน...ทำให้ผมเบาใจมาก...ผมมองเห็นรังสีของความเอื้ออาทรความเจ็บป่วยของคนไข้จากคุณหมอผู้ใส่ใจ....
ซาบซึ้งและขอบคุณ...กับทุกสิ่งที่เข้ามาในชีวิต......
เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นกับชีวิตของผม...ที่มีเรื่องที่ผมชอบ
และไม่ชอบเกิดขึ้น...ถ้าผมเลือกที่จะมีความสุขจากชีวิต...ผมต้องเลือกที่จะ “ซาบซึ้งและขอบคุณ”
กับสิ่งที่เกิดขึ้น...พลังเหล่านั้น...จะทำให้ผมเดินทางกับถนนชีวิตที่แสนพิเศษของผมต่อไป....
ความเห็น (12)
มาเป็นกำลังใจ..จ้ะ...ยายธี
ขอเยี้ยมด้วยคนค่ะขอให้ท่านหายป่วยเร็วๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอให้คุณแม่หายป่วยไวไวค่ะ
อ่่านและเอาใจช่วยสุดๆเลยค่ะ
ให้น้องๆเค้านำเสนองานให้เสร็จสักที
สุดท้ายก็ได้กลับไปดูแลแม่
เป็นกำลังใจให้..คุณแม่
หายป่วยเร็วๆนะค่ะ
ซาบซึ้งและขอบคุณ...ชีวิตและสรรพสิ่ง...
ขอให้เปี่ยมด้วยพลังใจตลอดไปค่ะ
เป็นกำลังใจนะคะ
ให้กำลังใจให้คนไข้มีพลังชีวิตที่มีสุขนะครับผม
ขอให้คุณแม่หายป่วยไวๆนะครับ
ขอให้คุณแม่หายจากการเจ็บป่วยในเร็ววันนะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้ทุกท่านในครอบครัวอันอบอุ่นของคุณหมอนะครับ...
เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ ขอให้คุณแม่หายป่วยไวๆ ค่ะ
หายไวๆ ได้กลับบ้านในเร็ววันนะคะคุณแม่
ซาบซึ้งและขอบคุณบันทึกนี้ค่ะ
ซาบซึ้งและขอบคุณพี่หมอที่เป็นตัวอย่างที่ดี "ตัวอย่างที่ดีมีค่ากว่าคำสอน" ตัวอย่างที่ได้อ่านจากบันทึกนี้และได้เห็นความงดงามระหว่างความรักของลูกชายต่อแม่ สิ่งที่งดงามงอกขึ้นมาจากนี้คือหน้าที่ ที่ไม่ได้ละเลย ละทิ้งงาน ลูกน้อง แม้หัวใจที่งดงามกำลังพะวงถึงคนสำคัญในชีวิตก็ตาม
มาเป็นกองกำลังใจให้คุณแม่ของพี่หมอดีวันดีคืนค่ะ และขอให้คุณพระคุ้มครองพี่หมอค่ะ
(@^__________^@)