เขียน เขียน เขียน

เพื่อนผู้สูงวัยกว่าท่านหนึ่งถามฉันว่า เกิดอะไรขึ้นกับฉันหรือไม่ ทำไมช่วงนี้จึงปล่อยบทความแปลกๆออกมา 

ท่านคงรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงจากข้อเขียนของฉันไปบ้างกระมัง จากเดิมมักจะเป็นการค่อนขอดเหน็บแนม แต่มาบัดนี้กลายเป็นคนสอนธรรมะเสียอย่างนั้น 

     จริงๆไม่มีอะไรมากหรอก ถ้าสังเกตดีๆลักษณะของบทความที่เขียนนั้นจะมีอยู่ ๒ ลักษณะ คือ ที่เห็นและเป็นไปผ่านสายตาของฉันเอง เช่น ไปไหน ทำอะไร รู้สึกอย่างไร จะขี้จะเยี่ยวตรงไหน พอสังเขป แต่เรื่องดีๆหลายครั้งก็ได้มาจากการพูดคุย การถูกสอน แล้วก่อให้เกิดแรงบันดาลใจ แบบนี้มันอัดอั้นถ้าไม่ได้เผื่อแผ่ เลยต้องรีบมาเขียนบรรยายระบายความรู้สึกออกมา การขีดเขียนเรื่องราวแบบนี้มันถูกฝึกฝนและกล่อมเกลามาตั้งแต่ไปเรียนหนังสือที่เมืองลอดช่อง ผ่านการบันทึกใน gotoknow หลายต่อหลายตอน คงเป็นหลักร่วมร้อย คนอ่านมากหน้าหลายตา หลายวิชาชีพ บ้างก็เป็นหมอ เป็นครู พนักงานรถไฟกิตติมศักดิ์ เป็นพระก็มี

     และอีกลักษณะหนึ่งก็คือ สิ่งที่คิดฝันผ่านสมอง แม้เพียงอาจจะแว๊บๆ แต่ก็ต้องรีบบันทึกไว้ เพราะว่าเดี๋ยวนี้มันลืมง่ายเสียเหลือเกิน หลายครั้งเคยอ่านมา แล้วมาสังเคราะห์ออกเป็นความคิดตน หลายครั้งเป็นการไปบรรยายหรือเตรียมไปบรรยาย ก็ต้องมาตั้งสติ ทำตัวให้เข้ากับ theme ของงานประชุมและเรื่องที่จะพูด เมื่ออารมณ์ได้ที่ก็จะร่างบทขึ้นมา และเมื่อร่างบทเสร็จก็นำมาเขียนให้สวยงาม อาจจะเอามาแค่โครง หรือแต่งเติมขึ้นมาใหม่ให้สมบูรณ์ คนที่ไม่ได้ฟังฉันบรรยายก็อาจจะได้บรรยากาศไปบ้างอย่างไรเล่า 

     การเขียนมันดีตรงนี้ ดีตรงที่ได้นึกคิดและไตร่ตรองก่อน บางทีรู้ดีรู้ชั่วก็เพราะเขียน

     นานมาแล้ว ฉันเคยโกรธเพื่อนร่วมงานแผนกหนึ่ง ชนิดที่เรียกว่า ชาตินี้คงไม่มีทางร่วมหอลงโลงกันได้ โกรธเขาอยู่นานหลายปี โกรธเขาโดยที่เขาไม่ได้รับรู้เรื่องที่เราโกรธเขาเลย ในช่วงที่ได้เขียนบทความต่างๆ เขียนไปเขียนมา อ่านไปอ่านมาจึงได้เริ่มเข้าใจตัว ความขุ่นมัวก็เริ่มจางลงไป ท้ายที่สุดฉันก็ได้อภัยให้เขา (เอ๊ะ เขาทำผิดอะไรรึ) และที่ดีไปกว่านั้น คือการอภัยให้ตนเองบ้าง 

     ดังนั้น อาจจะต้องอดรนทนอ่านกันต่อไป

[ดร. จันทวรรณ ปิยะวัฒน์]

หลายๆ คน (ทั้งที่เป็นสมาชิก GotoKnow และเป็นเพียงแค่ผู้อ่าน) มักจะอีเมลมาถามว่าอยากเขียนแต่ไม่รู้จะเขียนอะไรให้ช่วยแนะแนวทางหน่อย 

จันก็บอกเขาไปว่า อย่างแรกอยากให้เห็นคุณค่าของการเขียนก่อนค่ะ ไม่ใช่ KPI ที่ใครสั่งมาให้เขียน เพราะการเขียนจากใจเราเองคือ การที่เราสัมผัสจับต้องความคิดเราได้นะ ​:)

แล้วก็เริ่มเขียน โดยเขียนง่ายๆ เหมือนเล่าให้เพื่อนให้พ่อแม่พี่น้องฟังว่า วันนี้เราทำงานหรือใช้ชีวิตไปอย่างไร ได้อะไร ไม่ได้อะไร มีความสุขหรือไม่อย่างไร 

อาจจะเขียนเป็นโน้ตส่วนตัวไว้ก่อน เขียนเป็น bullet points เมื่อพร้อมก็มาเกลาให้เป็นประโยค แล้วค่อยปล่อยเป็นบันทึกลงบล็อกออกไป

เอ! อธิบายยากไปเปล่านี่ อ่านที่หมอแป๊ะเขียน ง่ายกว่าไหม ฮา ฮา :) 

[Wasawat Deemarn]

ฟังคุณหมอกับอาจารย์จัน ... แลกเปลี่ยนกันครับ อิ อิ

[ธนพันธ์ ชูบุญ]

จัน

อ่านที่ผมเขียน ก็แค่ได้อ่านที่ผมเขียน

แต่เขียนเอง ได้เอง และคนอื่นได้ด้วย

หลังๆนี้ เวลามีประเด็นอะไรน่าสนใจ ก็ลงแบบ bullet point ง่ายและเร็ว ไม่ต้องแคร์สำบัดสำนวนมากนัก ลองดูตอนไปบรรยายเรื่องทำแท้งที่โคราชกับขอนแก่น เร็วทันใจ นั่งพิมพ์ในรถ บนเครื่องบิน ลง net ทันทีที่ลงได้

สนุกไปอีกแบบ

ปล. รู้สึกว่า g2k เริ่มปรับตัวให้ลงบันทึกได้ง่ายขึ้นแล้วนะ ดีจริง (หลังจากที่เบื่อไปพักหนึ่ง)

[วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--]

เรียนคุณ หมอ ผมเป็นคนหนึ่งที่แวะมาอ่านบันทึกของหมอประจำ บางครั้งอ่านแล้ว มอบดอกไม้แล้วจากไป 

บางครั้งจากไปโดยไร้ร่องรอย แต่เก็บเกี่ยวจากการอ่านบันทึกเอาไป 

เขียนเพราะอยากเขียน เป็นแรงผลัดดัน   เห็นคุณค่าของการเขียน เหมือนอาจารย์ว่ามา