ผู้หญิงคนนั้น...หน้าตาคุ้น ๆ
บ่ายแก่ๆ ของวันหนึ่ง
ขณะที่ผู้เขียนกำลังนั่งเขียนหนังสืออยู่ที่โต๊ะทำงาน สายตาก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งรออะไรสักอย่างที่โต๊ะติดต่องานของสำนักงาน
หน้าตาเธอดูอ่อนวัย อายุน่าจะประมาณ
๒๐ ต้นๆ เห็นครั้งแรกก็ไม่ได้เอะใจอะไร แต่แล้วเหมือนมีอะไรบางอย่างมาสะกิดบอกว่า
“เอ๊ะ ผู้หญิงคนนี้หน้าตาคุ้นๆ แฮะ”
ด้วยความสงสัยและด้วยจิตวิญญาณของนักวิจัยที่ชอบศึกษาค้นคว้าเรื่องของชาวบ้าน
จึงอดไม่ได้ที่จะเดินออกจากห้องไปหาข้อมูลระดับปฐมภูมิจากเธอ
ยังไม่ทันได้ทักอะไรเลย เธอผู้นั้นรีบยกมือไหว้และกล่าวทักทายทันทีว่า “นมัสการค่ะพระอาจารย์”
ผู้เขียนกล่าวตอบรับด้วยจิตเมตตาตามธรรมเนียมแล้ว เธอก็แนะนำตัวเองต่อโดยไม่ต้องรอให้ถามว่า
“จำหนูได้ไหมคะ หนูเคยเรียนกับพระอาจารย์เมื่อ ๒ ปีก่อนน่ะค่ะ”
แม้ไม่คุ้นสนิทกับชื่อเสียงเรียงนามที่เธอบอก
แต่หน้าตานั้นคุ้นๆ แน่นอน “อ๋อ เธอนั่นเอง” ในที่สุดผู้เขียนก็หลุดคำนี้ออกมา
เป็นการแสดงย้ำว่า จำได้แล้ว “อ้าว...แล้วเธอมาทำธุระอะไรที่นี่หรือ” เธอตอบว่า “มาสมัครเรียนต่อปี
๓ ค่ะ”
ใช่แล้ว ใช่เธอคนนั้นจริงๆ ด้วย คนที่เราคุ้นๆ หน้า
ผู้เขียนมีเรื่องราวของเธอที่พอให้ได้เล่าต่อดังนี้
เธอเป็นสาวเหนือ ผิวพรรณผ่องใส
แม้ไม่ขาวนักแบบสาวหมวย แต่ผิวเธอบอกได้เลยว่า เป็นผิวเหนือที่ตรงข้ามกับผิวใต้
รอยยิ้มของเธอผูกมัดพิมพ์ใจใครทุกคนที่ได้สัมผัส
ปากเรียวบางและถ้อยคำที่ช่างจำนรรจาเป็นเสน่ห์หลักของเธอเลยทีเดียว
เธอเป็นหนึ่งในนักศึกษาจำนวน ๒๐ กว่าคนในชั้นเรียนรัฐศาสตร์ปีหนึ่งของสถาบันการศึกษาแห่งหนึ่งในตัวจังหวัดเชียงใหม่
ตอนที่เธอเรียนก็มีความสุขสนุกสนานปกติเหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ แต่ต่อมาผู้เขียนไม่ค่อยได้เห็นเธอในห้องเรียน
สอบถามนักศึกษาในห้องก็บอกว่า ไม่รู้ไปไหน พอขึ้นปี ๓ ก็ไม่ได้เห็นเธออีกเลย
ข้อมูลที่ได้จากเพื่อนอาจารย์ด้วยกันบอกว่า เธอคนนั้นลาออกแล้ว เพราะทางองค์กรที่เขาดูแลเธอนั้นให้ออก เพราะเธอมีพฤติกรรมที่ไม่รักเรียน ประพฤตินอกกรอบที่วางไว้ และที่สำคัญ ทางต้นสังกัดที่เธอพักพิงอาศัยนั้นทราบว่า
เธอมีพฤติกรรมทางรักๆ ใคร่ๆ ซึ่งผิดระเบียบที่สถาบันแห่งนั้นกำหนดไว้ เธอจึงถูกให้ออกจากการเป็นนักศึกษา และผู้ถูกดูแลจากองค์กรแห่งนั้น
สองปีที่เธอจากไป คือสองปีที่เพื่อนร่วมชั้นเรียนจำนวน ๒๐ กว่าคนได้จบการศึกษาระดับปริญญาตรีและรับใบปริญญาอย่างบริบูรณ์
สองปีนับแต่นี้เธอยังต้องมานั่งเรียนในชั้นเรียนร่วมกับเพื่อนๆ
ที่อายุอาจน้อยกว่าเธอถึง ๒ ปี และเป็น ๒ ปีที่เพื่อนๆ ซึ่งเคยเรียนด้วยกันมาได้ทำงานกินเงินเดือนและได้ส่งเงินบางส่วนไปช่วยทางบ้านบ้างแล้ว
เป็นสองปีที่อาจให้บทเรียนแก่เธอคนนั้นว่า
“อันเวลาและวารีมิได้มีจะคอยใคร
เรือเมล์และรถไฟก็ต้องไปตามเวลา
โอ้เอ้และอืดอาดมักจะพลาดปรารถนา
พลาดแล้วจะโศกา อนิจจา...เราช้าไป”
แม้จะช้าไปนิด
แต่ยังไม่สายเกินไปนะเธอ มุ่งมั่นก้าวเดินต่อไป หลักชัยปักรออยู่ข้างหน้าโน้นแล้ว
พระมหาอัมพร ชุตินธโร
ความเห็น (3)
กราบนมัสการพระคุณเจ้า
ชอบวิธีการเขียนของท่านจังครับ อ่านสนุกและได้ข้อคิด
แปลกนะ อ.พ.แจ่มจำรัส ช่วงนี้รู้สึกมันรื่นไหล มีอะไรมาให้เขียนเรื่อยๆ เขียนไปก็มีความสุขไป เขียนทั้งๆ ที่ไม่เคยเรียนรู้เรื่องกลวิธีการเขียนอะไรเลย เขียนเพราะใจรักน่ะ ขอบคุณที่มาเยี่ยมเยียนให้กำลังใจนะ มีอีกเรื่องที่กำลังฮิตฮอตจะลงพรุ่งนี้ ส่งไปให้บรรณาธิการหนังสือพิมพ์มติชนพิจารณาแล้วด้วย ไม่รู้ผลจะเป็นยังไง คอยดูอีกสองสามวันนะ
โลกมันกลมนะคะพระคุณเจ้า