คน ไข้ ยาก ไร้
แม่คะ
หลายเดือนก่อน หนูพาน้องตึกไอซียูไปเป็นเจ้าภาพสวดอภิธรรม ด้วยทราบมาว่า ลูกชายของคนไข้ไม่มีเงินในการจัดการเรื่องทำศพ สามีของคนไข้ก็ทิ้งไปแต่งงานใหม่ ลูกชายคนที่ดูแลก็ติดเหล้า แถมเป็นคนพิการทางเดินปัสสาวะตีบแคบ ต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อผ่าตัดอยู่บ่อยๆ ส่วนคนไข้เอง มานอนในไอซียูร่วม 3 เดือน ด้วยอาการไตวาย ทรงๆทรุดๆอยู่นาน ทรมานอย่างมากมาย
พวกเราตัดสินใจ ที่จะเป็นเจ้าภาพให้ เพราะเห็นว่า คนไข้ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ไม่เคยเห็นคนอื่นๆมาเยี่ยมคนไข้เลย
พอหลายคนรู้ข่าวการเป็นเจ้าภาพของพวกเรา ทั้งในและนอกโรงพยาบาลก็ร่วมเป็นเจ้าภาพ เราได้เงินจากการทำบุญจำนวนไม่น้อย ก็ยกให้เจ้าภาพหมดโดยไม่ได้ตรวจนับเงินจากซองต่างๆ
ในวันนั้น มีคนมาช่วยงานจำนวนมาก อสม. ผู้นำชุมชน ก็มาร่วมด้วย เจ้าภาพและเพื่อนบ้าน มาช่วยทำอาหารให้ ซึ่งพวกเราก็ทำอาหารไปสมทบด้วยส่วนหนึ่ง ได้บอกเจ้าภาพงาน(ลูกชาย สองคน สะใภ้ หนึ่งคน) ว่าไม่ต้องทำอาหารและเครื่องดื่มอะไร แต่เขาก็เตรียมไว้มากพอกับแขกในวันนั้น
ความจริงแล้ว คนไข้ไม่ได้ ยากไร้นัก เพราะมีเงินเก็บของตนเองอยู่ส่วนหนึ่ง พี่สาวเป็นคนดูแล และยังมีเงินกองทุนฌาปนกิจหมู่บ้านที่คนไข้ทำไว้ ลูกชายได้เงินเกือบแสนบาท พวกเราจึงไม่ได้ จัดการให้จนเสร็จสิ้นอย่างที่ตั้งใจ เพราะผู้ใหญ่หลายคนให้คำแนะนำว่า ให้เขาช่วยตัวเองบ้าง ไม่งั้นเขาจะดูแลตัวเองไม่เป็น พวกเราจึงถอยตัวออกมา
ความจริงแล้ว คนไข้ไม่ได้ ยากไร้นัก เพราะมีเงินเก็บของตนเองอยู่ส่วนหนึ่ง พี่สาวเป็นคนดูแล และยังมีเงินกองทุนฌาปนกิจหมู่บ้านที่คนไข้ทำไว้ ลูกชายได้เงินเกือบแสนบาท พวกเราจึงไม่ได้ จัดการให้จนเสร็จสิ้นอย่างที่ตั้งใจ เพราะผู้ใหญ่หลายคนให้คำแนะนำว่า ให้เขาช่วยตัวเองบ้าง ไม่งั้นเขาจะดูแลตัวเองไม่เป็น พวกเราจึงถอยตัวออกมา หนูรู้สึกเศร้าๆ แต่ผู้นำชุมชน คนนั้นบอกต่อว่า ได้ทำบุญแค่นั้นก็ยิ่งใหญ่แล้ว เพราะเรามีความจริงใจ ส่วนปัญหาอื่นๆก็ให้เขาแก้ก้นไป
วันนั้น หนูชวนน้าชายให้ไปเป็นพ่องานจัดการให้ ได้ยินน้าบ่นว่า เจ้าภาพไม่ค่อยสำนึก หากคิดจะช่วยใครอีก ก็อยากให้เขายากไร้น่าสงสารจริงๆจะดีกว่า
วันนั้น หนูชวนน้าชายให้ไปเป็นพ่องานจัดการให้ ได้ยินน้าบ่นว่า เจ้าภาพไม่ค่อยสำนึก หากคิดจะช่วยใครอีก ก็อยากให้เขายากไร้น่าสงสารจริงๆจะดีกว่า
สิ่งหนึ่งที่หนูมองห็น ก็คือพลังชุมชน พอเรากระจายข่าว ว่าคนไข้ไม่มีใครจัดการเรื่องศพ ทุกคนที่ทราบข่าวก็ต่างเข้ามาร่วมช่วยกัน
หลายวัีนต่อมา ผู้นำชุมชน คนหนึ่ง มาบอกหนูว่า วันต่อมาไม่มีใครสนใจเท่าไรนัก เพราะเมาเหล้ากันทั้งพ่อทั้งลูก ไม่มีใครเป็นงานเลย วันเผาเพื่อนบ้านก็ต้องช่วย เงินค่าจัดการต่างๆก็ยังไม่ได้จ่ายให้ทางวัด
หนูรู้สึกแปลกๆไปบ้าง แต่พอได้ยินผู้นำชุมชน บอกว่า เราทำเพราะจริงใจโดยไม่มีอะไรเคลือบแฝงรู้สึกสบายใจขึ้น
ทุกวันนี้ ลูกชายคนไข้ติดเหล้า งานการที่ทำก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรมาก รับปะยางแต่ก็ไ่ม่มีลูกค้า เพราะมัวแต่เมาเหล้า หนูได้เห็นได้ยินแล้วก็ให้แต่สลด กรรมอะไรที่ทำไว้ทั้งดีทั้งชั่ว ผลก็คงตกแก่ผู้กระทำ
หนูเล่าให้แม่ฟัง เพราะอยากให้แม่ อนุโมทนาบุญกับหนูด้วย หากแม่ยังอยู่ด้วย แม่ก็คงจัดการเรื่องนี้ให้อย่างสมหน้าสมตาของคนตาย เป็นแน่
ไม่ได้เขียนจดหมายถึงแม่นานมากๆหวังว่า แม่ยังคง เฝ้าดูและเป็นกำลังใจอย่างเคยนะคะ
รักแม่
10 มิ.ย. 56 : 19.50 น.
ความเห็น (9)
มาให้กำลังใจคนทำดีค่ะ
กำลังใจเอาไปเลย....เอาไป....เอาไป...ได้เลย..จ้ะป้าแดง
เราทำเพื่อคนตายอย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง
อนุโมทนาบุญจ้า กับน้ำใจที่แสนงาม
ป้าแดง...นี่เป็นเสียงสะท้อนจากผู้ป่วยและญาติที่ดีมากเลยครับป้าแดง.. ขอเอา link ไปวางที่หน้า Patient experience นะครับป้า...
เป็นกำลังใจนะคะ
สุขใจที่ได้แบ่งปันนะคะ
ผู้ที่ได้รับบุญคือผู้ที่ทำบุญ ผู้ที่ได้รับส่วนบูญคือผู้ที่พลอยยินดีด้วย และผู้ที่เขาอุทิศให้
บุญที่ได้รับในทันทีคือความสุขใจ ความอิ่มใจ ขออนุโมทนา ครับ
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาค่ะ ทุกข์ของคนไข้ก้อคือทุกข์ของเรา