“เพราะคิดถึงท่าน”
๑. วันนี้มีเหตุที่จะเดินทางไปเพชรบุรีตั้งแต่เช้า เมื่อถนนพระราม ๒ (ธนบุรี-ปากท่อ) จะบรรจบกับถนนเพชรเกษม ท้องทุ่งนาและเจดีย์ทองเหลืองอร่ามทำให้อดใจไม่ไหวที่จะหยุดรถลงไปถ่ายรูปไว้สักใบหนึ่ง
๒. ก่อนหยุดไม่ทันเห็นคุณลุงแบกหญ้าเป็นมัดๆ ค่อยๆเดินช้าๆ และช้ายิ่งขึ้นเมื่อต้องไต่ขึ้นมาบนถนน ด้วยความชันและความหนักของหญ้าสดๆ
๓. (ตอนหนึ่งของบทสนทนา)
ถามลุงว่าเอาไปไหน ลุงบอกว่าเอาไปให้วัวกิน
ถามว่าแล้วได้นมเอาไปส่งหนองโพหรือเปล่า ลุงบอกว่าเป็นวัวเนื้อ
ถามว่าท้องนาตรงนี้เป็นของลุงหรือเปล่า ลุงบอกว่าเป็นของนายทุนหมดแล้ว ไร่ละกว่าล้าน
ถามว่าลุงมีที่นากี่ไร่ครับ ลุงบอกว่า ๖๐ ไร่ อยู่ฝั่งโน้นบ้าง ฝั่งนี้บ้าง
ถามว่ามีที่นาตั้งเยอะ ลุงคงเหลือเงินเก็บไม่น้อย ลุงบอกว่าไม่เหลือหรอก
ถามว่าแล้วลุงเอาไปทำอะไรหมด ลุงตอบว่าลูกๆมันมาขอไปหมด
ถามว่าขอไปทำอะไรหมด ลุงตอบว่าเอาไปซื้อรถหมด มันมาขอทีละคัน ๓ คน ก็ ๓ คัน
๔.
ถามว่าลุงซื้อสายรัดข้อมือมาเท่าไหร่ ลุงตอบว่า ร้อยบาท
ลุงบอกว่ารัดไว้ตลอดเวลา เพราะคิดถึงท่าน
(๙ มิย.๒๕๕๖ - พีรวัศ กี่ศิริ - ผู้บันทึก)
ความเห็น (4)
น้อยถ้อยคำ มากบรรยาย เยี่ยมครับ
หลักการทรงงานอย่างหนึ่ง ที่ในหลวงสอนคือ การมีความสุขจากการให้..... คุณลุงได้พิสูจน์แล้วว่า หลักนี้ไม่ใช่ความคิด แต่มันคือความจริง
...คิดถึงท่านเช่นเดียวกับลุงค่ะ...อ่านแล้วซาบซึ้งมาก...ขอบคุณเรื่องราวดีๆนะคะ...
ลูกชาวนา โดยกำเนิด
แม้จะมีอาชีพ รับราชการ แต่ ไม่ทิ้ง ผืนนาที่พ่อแม่ ท่านให้มา ..มีความสุขทุกๆครั้ง ที่ลงผืนนา น้อยๆ ที่ท่าน ทิ้งไว้ให้ ....ตามรอยพ่อ เศรษกิจ พอเพียง" มีข้าวกิน แบ่งขาย แลกเปลี่ยน แจกจ่าย เลี้ยงพี่ น้อง แค่นี้ ก้อสุขพอแล้ว