สายตัวแทบขาด ตอน 1
ในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา ในหนึ่งเดือนแรกของการปิดเทอม
ฉันได้มีความคิดที่จะอยากจะทำงานหาเงินขึ้นมา จึงได้ลองไปสมัครงานแถวๆที่ลำพูนมา
เป็นงานในย่านนิคมอุตสาหกรรม แต่สมัครยากมากเพราะทางบริษัทเขาไม่เอาเด็กทำงานพาร์ทไทม์
เลยตัดสินใจไปสมัครแถวนอกเมืองลำพูน เป็นโรงงานผลิตอาหารส่งนอกที่หนึ่ง ก็ได้ทำที่ตรงนั้น
ตอนไปสมัครแอบมีสิ่งทำให้ตกใจเล็กน้อย เพราะมีป้าคนหนึ่งมาพูดว่า
"อยู่นานๆนะอย่ามาวันเดียวแล้วลาออกเหมือนเด็กคนเมื่อวานล่ะ"
ก็ทำให้เราฉุกคิดขึ้นมางานจะออกมาเป็นแบบไหน เริ่มเกิดอาการกลัวนิดๆ
แต่เรื่องเงินนะมาก่อนอะไรก็ทำหมดแหละ
วันเเรกของการทำงาน เป็นงานที่ต้องยืน 3-4 ชั่วโมงติดกัน กลับมาถึงหอก็ประมาณตี 2
อาการปวดเริ่มรุมเร้าจนต้องเอนตัวนอนไม่อาบน้ำมันแล้ว ตื่นอีกที ก็บ่ายสองโมง
ลุกขึ้นมาอาบน้ำ กินมาม่า ขอย้ำมาม่า เนื่องจากเป็นพื้นที่นอกเมือง ตลาดก็ไม่มี
แต่ก็มีร้านอาหารเยอะนะ แต่มาเพื่อหาเงิน ก็ต้องประหยัดเงินสิ แล้วก็มีร้านขายของ
ที่ไปรับซื้ออาหารสุกมาขายด้วย แต่เนื่องจากเวลาที่ฉันตื่นนั้น อาหารมันหมดไปแล้ว
แล้วก็ออกไปทำงานตอนบ่ายสามโมง กินข้าวอีกทีตอน สองทุ่ม วันนึงกินข้าวสองคาบ
เหนื่อยมาก เริ่มรู้แล้ว คำว่า เหนื่อยสายตัวแทบขาดเป็นยังไง แต่พอทำนานๆไปก็เริ่มชิน
การทำอะไรซักอย่างให้มันสำเร็จนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย
ความเห็น (4)
ก็ ... สู้ต่อไหม ???
นี่แหละชีวิต สู้ๆ ค่ะ
ขอบคุณค่ะคุณครู
เมื่อเราเริ่มต้นคิดที่จะทำแล้วเราก็ต้องสู้ให้มันถึงที่สุดตามกำลังที่เรามีค่ะ
ขอบคุณค่ะคุณ
tuknarak
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ดิฉันจะพยายามให้เต็มที่ค่ะ