Plearn เมืองเจียงฮาย (ฉบับ ลปรร.)
ก่อนเข้าเรื่อง...เชิญฟังเพลงพื้นเมืองรูปแบบการบรรเลงลำปาง...เรียกว่ามอญเก๊าห้า รูปแบบลำปาง และวงที่ท่านได้ฟังนั้นก็เป็นวงบ้านเกิดและหมู่บ้านเดียวกับผม บางท่านก็ลาโลกไปแล้ว แต่ฝีไม้รายมือ...ยังคงไว้ (พ่อครูสล่าทั้งหลาย หมายถึงครูเพลง) จะได้เข้าบรรยากาศเพลินๆครับ
Play & Learn =Plearn
สวัสครับพี่ๆทุกคน สวัสดีครับผมไม่ได้ได้ห่างหายไปไหน .... แต่ไป Plearn ที่เมืองเจียงฮาย (หรือเชียงรายมา) ภาษาบ้านเราเพลินแปลว่าสนุกสนาน บรรยากาศที่สบาย แต่การไป Plearn ครั้งนี้ของผมมี 2 เป้าหมายครับ คือ Play & Learn ผมจึงจัดวางชีวิตตัวเองในแบบ เพลินๆ และผมเองคิดว่ามันต้องเพลิน เพราะผมเองก็ตื่นเต้นที่ต้องไปแบบแบกเป้ และลุยอย่างเดียวครับ ในเวลานั้นผมคงไม่คิดอะไรมาก ผมมีโจทย์ในใจผมพกไปประมาณ 3-4 ข้อหรือเดินนั้นก็ไม่ทราบ หรือชาว G2K มันเรียก ลปรร. (ผมแอบอ่าน หรืออ่านจากพี่เอก จตุพร)
ข้อที่ 1 ผมอยากรู่ว่าที่ผ่านมาในพื้นที่โครงการที่ทำเป็นอย่างไรบ้าง อะไรที่ได้ทำได้อย่างไร และมันดีอย่างไร
ข้อที่ 2 ผมเองก็อยากรู้อีกว่าที่งานออกมาดีใครมาช่วย แล้วมาช่วยอย่างไร แล้วใครที่จะมาช่วยเรามากขึ้นต่อไป
เรื่อยๆ ที่จะสานพลังเขาเข้ามา
ข้อที่ 3 งานที่ทำได้ดีอยู่แล้ว และอยากทำได้ดีไปอีกไปอีก ต้องการให้ตรงกลางช่วยอะไรบ้าง มีวิธีการอย่างไร
ข้อที่ 4 เราอยากไปทางไหน จากงานดีๆของเรา เรามองภาพฝันอนาคตที่จะไปร่วมกันอย่างไรดี ในฐานะที่เราเป็น
เพื่อนเป็นพี่เป็นน้อง ในการทำงานร่วมกัน
ในการลงพื้นที่แอ่ว (เที่ยวเมืองเชียงราย) จากคนเมืองแท้ๆมาอยู่ กทม. แต่ต้องลงไปเที่ยวเชียงราย ผมงงกับเส้นทางถนนหนทาง และความเจริญ แต่ที่นี่อู้คำเมืองครับและผมเองก็คุ้นชินเอาซะมากด้วย ผมไม่ได้ให้น้องที่สำนักงานมารับเพราะเรานัดกันวันงานเลย และเมื่อผมไปถึงผมจัดแจงชีวิตตัวเองทั้งนั่งแท๊กซี่เชียงราย (เดี๋ยวนี้เขามีแท๊กซี่แล้ว) ไปโรงแรมที่ผมพัก เป็นโรงแรมที่ผมเลือกแล้วว่าใกล้ เดินง่าย และที่สำคัญของผมก็คือหาของกินได้ง่ายๆ จนท้ายสุดขอบคุณกัลยาณมิตรเพื่อนพ้องที่เป็นกัลยาณมิตรว่าดีที่สุดคือการไปพักที่ สุขนิรันดร์โรงแรมเก่าหน่อยแต่สะดวก ผมเองก็เลือกที่นั่น และก็สะดวกจริงๆ ผมชอบแถวนั้นครับ เพราะผมคิดว่าอย่างน้อยทางเท้าก็เดินได้ดี
เริ่มการทำงาน Plearn วันที่ 1
วันนี้ผมนัดเจอเจ้าหน้าที่สำนักงานปฏิบัติการไว้ 9 โมงเช้าเพื่อเราไปพื้นที่การทำงานร่วมกัน คือในอำเภอเมืองเชียงราย ไปเยี่ยมพี่ โรงพยาบาลชุมชน รพสต. และ สสอ. และการทำงานของเราเรื่องศูนย์สุขภาพชุมชน ที่เราเรียกง่ายๆว่า "ศูนย์สุขภาพชุมชน" แต่ศูนย์เราจะทำในกลุ่มพี่น้องพม่า ชาติพันธุ์ หรือผมขออนุญาตใช้คำนนี้ "กลุ่มที่เข้าถึงระบบบริการสุขภาพได้ยาก" และเย็นๆหน่อยเราจะมานั่งคุยว่าวันนี้เป็นอย่างไร คิดอะไรได้อะไร อย่างโจทน์หลักในใจผม 4 ข้อข้างต้นที่ผมได้ตั้งไว้เอา
แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจสำหรับผม !!! และเอามากๆด้วย คนที่มารับนั้นคือเพื่อนผม สมัยเรียนกันตั้งแต่ปี 1 ผมเองก็ยังจำเขาไม่ได้นักและทักไป เขาเองก็จำผมได้ ผมถามที่ทำงานที่ผ่านมาไม่รู้เลยว่าทำงานด้วยกัน เขาบอกว่าเขาเปลี่ยนชื่อและนามสกุลก็ใช้ของสามี ผมเองยินดีครับที่เราได้เจอเพื่อนเก่าและเป็นเพื่อการทำงานที่ผ่านมา ทั้งๆที่ผมน่าจะรู้ไวกว่านี้
ผมถามเพื่อนว่าวันนี้เราไปไหนก่อน เขาจะพาผมไปที่ รพ.เชียงรายประชานุเคราะห์ เพื่อไปดูระบบการส่งต่อจาก Peer (เป็นลักษณะอาสาสมัครที่เป็นคนของกลุ่มนั้น อาทิ พี่น้องกลุ่มพม่า ลาหู่ เป็นต้น) ที่มีความรู้เรื่องสาธารณสุข และสามารถสื่อสารภาษาเฉพาะได้ เพื่อนผมแนะนำให้รู้จัก พี่หมอหลายคนเป็นคนที่ที่น่ารักมากครับ และ Peer เราที่ทำหน้าที่อยู่ผมพบน้องอาโพ "น้องบอกสวัสดีครับพี่ วันนี้ผมพา case มาส่งต่อที่โรงพยาบาลครับ และเดี๋ยวผมจะเข้า Health post (ศูนย์สุขภาพในชุมชน) " อาโพ บอกผมด้วยท่าทีภูมิใจและคุยกับพี่พยาบาลและหมอได้เป็นอย่างดี สักพักหลังจากอะไรเสร็จ ผมได้มาคุยกับพี่หมอและพี่พยาบาล พี่ครับทำงานด้วยกันเราทำงานเป็นอย่างไรบ้าง พี่เขาบอกผมว่า "เราทำงานช่วยกันอะไรที่โรงพยาบาลทำได้เราก็ช่วย อะไรที่เราทำไม่ได้เราก็ประสานไป และบางทีเราก็ออกหน่วย Mobile VCT ร่วมกันนะ ถ้ามาตอนนั้นพี่ทำน้ำพริกแดง หมูทอดและนึ่งข้าวไปด้วยกินด้วยกันอร่อยมากเลย" ผมประทับใจคำพูดนี้เพราะเวลาการลงพื้นที่ด้วยกันพวกเราสามารถทำงานกันได้ประสานและช่วยกันจริงๆ และในบางครั้ง แม้กระทั้งรายงานก็มานั่งร่วมกันเขียน ผมอมยิ้มและบอกว่าขอบคุณพี่มากครับ เราคงช่วยกันแบบนี้ตลอดไปนะครับ ผมขอบคุณคำหนึ่งที่ท่านอาจารย์วิจารณ์และอาจารย์ประเวศ เคยพูดไว้ผมเองอาจจำผิด แต่ประมาณว่า "ระบบการบริการหัวใจมนุษย์" ที่ทั้งระบบและคนไปพร้อมกัน เพราะโรงพยาบาลไม่ใช่สถานที่ซ่อมอะไหล่ มนุษย์ไม่เครื่องจักร ความสัมพันธ์และหัวใจคนต่อคนจึงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดและสร้างระบบการทำงานร่วมกัน
หลังจากจุดดังกล่าวผมได้ไป อีก 2 ที่ ผมไปที่ รพสต.แม่กรณ์ และ สสอ.เมืองเชียงราย ผมเข้าไปที่แม่กรณ์ ผอ.รพสต. ท่านมาคุยด้วยกับผมอย่างดี และให้ผมเข้าใจการทำงานท่านมาก ท่านบอกว่าเวลาเราลงชุมชนนี่ต้องเลือกลงเป็นหน้าอย่าลงหน้าเกี่ยวข้าวเพราะเขาต้องทำมาหากิน อย่าลงหน้าฝน ผมถามท่านว่าเพราะอะไร " ท่านบอกและหัวเราว่า มันติดหล่มหนุ่มกว่าจะเข้าพื้นที่ได้ แต่เราก็ต้องไปนะ " ผมเองออครับท่าน ผมว่านั่งคิดเองเราไม่เคยจริงๆ ผมนั่งรถเมล์ มี Taxi มีอย่างอื่นทั้งรถไฟฟ้าใต้บินบนดิน ผอ.บอกว่าฟังเรื่องระบบการส่งต่อ การไปพื้นที่การทำงาน และการทำงานระหว่าง Peer /อสต. (อาสาสมัครสาธารณสุขต่างด้าว) และ อสม.ไทยในหมู่บ้านแกบอกผมเล่นๆ ว่า "คนเหมือนกันทำแบบนี้คนกับคนมันจะเข้าใจกันหนุ่ม เชื่ออ้ายเถอะ" ผมอยากบอกว่าผมเชื่ออ้ายครับ และเชื่อจากใจและเคารพจริงๆ ซึ่งนั่นเองก็คงไม่ต่างจากอีกที่ที่ผมไป คือ สสอ.เชียงรายที่ผมเข้าไปพูดคุย และผมเจอศัพท์ใหม่ๆ ที่ผมไม่เคยเจอเลยที่เรียกว่า DCM (District Coordinating Mechanism) ที่เรียกคณะกรรมกรรมการควบคุมโรคตำบล พี่ที่ทำหน้าที่รับผิดชอบเล่าให้ผมฟังว่า....."จังหวัดกลไกใหญ่เชียงรายความจริงพื้นที่กว้างนะ มันใหญ่ เราลองมาอำเภอใช้กลไก สสอ. และกลไกคนทำงานที่เป็นหัวหอก เราจะไปได้ " และน่าจะเป็นแบบนั้นครับ เพราะจากการประสานงานและการลงพูดคุยเราเห็นบรรยากาศการทำงานที่เป็นพี่และน้อง เป็นเพื่อน และก็ต้องบอกความรู้วันนี้เต็มๆ มาเต็มพุงใหญ่ของผม
และตอนนี้เมื่องานเริ่มจางๆลงผมคงต้องสรุปงานไปด้วยกันกับเพื่อนและน้องอาโพ Peer เราสรุปโดยการลงไปเที่ยว สวนบุญรอดซึ่งกำลังสร้างใหม่ และไปเที่ยวดูหอนาฬิกาเมืองเชียงราย หรือถ้าใครมาจะทราบถึงหอนาฬิกาที่อาจารย์เฉลิมชัย อาจารย์ถวัลย์ออกแบบเต้นระบบวิจิตรและพิศดารเอาเสียมากมาย..ทั้งแสงสีและเพลง โดยโจทย์ง่ายวันนี้ทั้งวันลงเยี่ยมไปดู เยอะไปหมดเราจะคุยกันไปเที่ยวกันไปด้วยว่าวันนี้เราได้อะไร และเราต้องการอะไร ผมทำอย่างนั้น ในการไปเที่ยว 2 ที่นี้เพราะว่าวันนี้ เราคุยแบบทางการและไปเจอผู้ใหญ่มาเยอะ แบบไม่เป็นทางการเดินไปคุยไป กินกาแฟคุยไป มันก็ได้อะไรออกมาเหมือนกัน และมากกว่าประชุมจริงๆอีกสำหรับผม เพื่อนผมสะท้อน "หัวใจการทำงานครั้งนี้ทำงานได้ คือการเอาใจแลกใจและไปช่วยจริงๆ เขาเองก็จะช่วยเราและร่วมกันได้จริงๆ อะไรที่เป็นแผนที่ขาดก็คุยกันและเสริม แบบนี้งานถึงไปได้ได้ทั้งงานเขางานเรา ได้ทั้งคน" นี่เพื่อนผมบอก ส่วนอาโพบอกผมว่า "ผมว่านะครับพี่ที่ผมทำได้ต้องสอนผมก่อน และที่สำคัญเวลาทำงานกับพวกเรา พี่น้องพม่าและชาติพันธุ์ ต้องบอกว่าเรามาทำงานสุขภาพเรามาช่วยกัน ไม่ได้มาจับและต้องทำให้เขาเห็นแบบนี้ชุมชนที่มีพวกเราอยู่จะไว้ใจเรา และเวลาเราลงไปดูแลพี่น้องเรา เราก็มาเล่าให้หมอพยาบาลฟังแบบนี้พี่จะรู้และจะช่วยเราแบบไหน" อาโพบอกผมด้วยความภูมิใจมาก นี่ละครับ ลปรร.วันที่ 1 ของผม
ทำงาน Plearn ๆ วันที่ 2
กำหนดการวันนี้เป็นอีกวันที่ผมลงพื้นที่แม่สาย เป็นอีกกลุ่มหนึ่งเจ้าหน้าที่ปฏิบัติการอีกชุดหนึ่งเลยครับ และวันนี้ทุกคนตื่นเต้นไปหมดเพราะมีเจ้าหน้าที่ประเมินผลลงมากับผมด้วย 1 คน ผมเห็นเจ้าหน้าที่ที่มารับผมตัวแข็งทื่อ และเจ้าหน้าที่ประเมินผลก็เตรียมแบบสอบถามปึกใหญ่มากๆๆ และตัวชี้วัดกี่คน แบบไหนอย่างไร ปกติผมไม่ค่อยจะเกร็งมาเอาแบบนี้ผมก็เกร็งไปด้วยครับ เพราะอะไรนั่นหรือ "เรากำลังมองคนเป็นชิ้นเป็นแต้มอีกแล้ว หากมองว่าคนคือคนจะมองทั้งระบบจะไม่มองว่าตนมาหาหมอกี่ครั้ง แอบบ่นเล็กๆว่าใครอยากป่วยละครับ " คิดและแอบหัวเราะในใจไปด้วย
ที่แรกที่เราไปเป็น "ศูนย์สุขภาพ" หมู่บ้านสันทรายและหมู่บ้านปืยะพร ที่มีอาสาสมัครเราอยู่มีพี่ จอทูยะ เป็นคนพม่า และพี่นางนาง เป็นคนไทใหญ่ เราคุยกันครับผมต้องอึ้งไป ณ ชั่วขณะหนึ่งพี่จอทูยะใช้การแนะนำและการเสนอเป็นภาษาอังกฤษหมดทุกอย่างครับ และแกเองพูดพม่า และภาษาลาหู่ได้ไปพร้อมกันด้วย ผมเองก็ต้องบอกว่าเดี๋ยวไปแอบเรียนภาษาอังกฤษใหม่ก่อนที่ผมได้ก็งูๆปลาๆ ไปตามน้ำ แต่ผมก็พบจับความได้ว่า "การที่ผมทำงาน ผมจะทำด้วยใจของผม และผมทำเอกสารผมไว้ทั้งหมด ทั้งแผนที่บ้านแกนนำผม แผนทีี่ที่ผมไป และพี่น้องแรงงานไปอยู่ที่ไหน และเอา case ไปส่งต่ออย่างไร ผมจะพยายามประสานหาข้อมูล และ Health post สำหรับผม มันคือที่ที่ให้เรามาทำกิจกรรมและเจอหน้ากันหลังจากเลิกงาน เรารู้สึกสลายใจ"
ส่วนพี่นางนาง พาเราไปดูกิจกรรมที่แรงงานพม่าทำและรับจ้างเราจะเห็นทั้งในโรงงานพลอย ก่อสร้าง รับจ้างทั่วไป และมีงานอื่นๆอีกมากมาย พี่นางๆบอกว่า "นี่แหละบางทีเขาไปหาหมอยากเวลาออกไปก็กลัวตำรวจจับ เราไม่ดูเขาแล้วใครจะดู" พี่นางก็สะท้อนการทำงานบอกมาว่าระบบการส่งต่อและลงพื้นที่ และการทำงานกับคนไทยเป็นแบบไหนอย่างไร พร้อมทั้งทำกับใครด้วย
คำถามและการสังเกตของผมจึงลงไปที่เจ้าหน้าที่ประเมินผลแล้วครับ "แกกำลังคิดอย่างไร" เดาเอาว่าถ้าแกจะเอาแต่ยอดเป้างานนี้คงไม่ถึง แต่ถ้าแกจะเอากระบวนการที่มองคนและกลไกงานนี้ไม่น่าจะมีปัญหา และผมก็รอ เจ้าหน้าที่ประเมินผมถามคำถามเดียว แล้วคิดว่างานสำเร็จไหม "พี่นางนางและพี่จอทูยะตอบว่า คิดว่าสำเร็จเพราะเราทำระบบสร้างคน และคนมีความรู้ระบบพร้อมจะแก้ปัญหาการเจ็บป่วยได้" เจ้าหน้าที่ประเมินผลก็บอกขอบคุณครับและผมต้องการได้คำตอบแบบนั้น ผมได้ยินผมดีใจแทน พี่นางนางและจอทูยะนะครับ ที่เขามองเห็นการทำงานและกระบวนการที่ทำเชิงกระบวนการ
ซึ่งวันนั้นเองก็ยังไม่หมดที่สุกท้ายที่เราไป คือไป รพ.ชายแดนจริงๆ คือ รพ.แม่สาย ที่นั่นเราเห็น รพ. คนเยอะมากๆ ครับ และเราเองก็พบพี่หมดที่เข้าใจเราและทำงานร่วมกันมา 4-5 ปี ในการทำงานในพื้นที่ เราไปเพียงด้วยโจทย์เดียวเราจะประสานงานกันมากขึ้นอย่างไร อะไรเป็นทุนการทำงาน เมื่อเราได้พบกันเราก็ได้คุยกันผ่านฐานเหล่านี้ จากที่เราคุยกันเราได้ข้อตกลงร่วมกันมากมายหลายข้ออาทิ
1. สร้างกลไกการทำงานเชิงรุกและระบบการส่งต่อ หมายถึงกลไก พสต.และอสต.
ที่ทำงานในการให้ความรู้เรื่องสุขภาพ และเป็นผู้ประสานการทำงานกับกลุ่มแรงงานข้ามชาติในพื้นที่ โดยกระบวนการดังกล่าว การพัฒนานั้นจะมีหลักสูตรการทำงานร้วม
2. การบูรณาการแผนการทำงานร่วมกัน ทั้งนี้ รพ.แม่สายในการทำงานเดิมคือโครงการ PLE มีลักษณะการดำเนินการคล้ายกันแต่เน้นไปที่ระบบบริการ ทั้งนี้เมื่อโครงการ สสส. รูปแบบการทำงานจึงอยู่บนหลักการ คือมีแผนการทำงานร่วมกัน พร้อมทั้งเรื่องการประสานให้เกิดเครือข่ายการทำงานพื้นที่แม่สายเป็นเครือข่าย พสต. อสต.
3. ทำระบบการทำงานร่วม อสม. ไทย โดยการทำงานที่เป็นคู่ Buddy ในการทำงานโครงการ ที่มองไปในเรื่องการประสานงานและความร่วมมือ และการทำงานร่วมกับท้องถิ่นในพื้นที่การทำงาน
ผมต้องบอกว่าการไป 2 วันของผมนี้ผมไปเพลินจริง เพราะจากประชุมรูปแบบ สรุปงานผม ลปรร. ผมและทีม 3 คนเราเดินไนท์เชียงรายครับ จะไม่เหมือนเชียงใหม่ เพราะเชียงรายจะออกกว้าง พร้อมทั้งมีสัดส่วนที่ชัดเจน พร้อมทั้งมีการแสดงเอาด้วย ผมลงทุนน้ำมะม่วงปั่น 3 แก้ว 60 บาท เรากินกันไป คุยกันไป " น้องคนหนึ่งบอกผมตอนแรกกลัวมากผู้ประเมินลงไป และโครงการระยะต่อไปหน้าตามันจะเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้โล่งแล้ว" อีกคนก็บอกว่า "ต้องขอบคุณ Peer เรา และพี่หมอ ที่วางระบบการส่งต่อ เพราะเขาคิดว่าเขาคือพี่น้องกันงานเราจึงไปได้ไม่มีปัญหา และนั่นก็น่าจะเป็นความจริง" หลังจากตลาดไนท์ผมเองก็ต้องเดินทางกลับเพราะรีบกลับ กทม. มีประชุมต่ออีก 1 วัน นี่แหละครับการทำงานแบบเพลินๆของผมใน 2 วันเล่าสู่และแบ่งปัน ของคุณเรื่องราวดีๆจากพื้นที่จากคนทำงานทำให้ผมมีกำลังอีกครั้ง....
ขอปิดท้ายด้วยหอนาฬิกาเต้นระบำเมืองเชียงราย ของผมถ่าย VDO ด้วยมือถือไว้เหมือนกันยังไม่ได้เอาลง Youtube ครับ เอาของท่านอื่นมาให้ดูก่อนนะครับ อารมณ์ความสวยเหมือนกัน
ความเห็น (24)
นี่แหละครับการทำงานแบบเพลินๆของผมใน 2 วันเล่าสู่และแบ่งปัน ของคุณเรื่องราวดีๆจากพื้นที่จากคนทำงานทำให้ผมมีกำลังอีกครั้ง....
อ่านแล้ว play บวก เพลินไปด้วยค่ะ
ชอบมากครับ...อ่านไปเรื่อยๆ ช้าๆ ...เรียนรู้ไปด้วยครับ
อ่านเพลินเลยค่ะ คุณลูกหมูเต้นระบำ
ชอบคำว่า Play & Learn =Plearn และใช้แนวคิดนี้มาตลอดค่ะ
การทำงานใดก็ตาม หากทำด้วยความสุข สนุก คนทำก็ได้กำไรสองต่อ คนสำราญ งานสำเร็จ นั่นเอง
หากจำไม่ผิด พบคำนี้จากหนังสือของ ดร. ชัยอนันต์ สมุทวณิช ค่ะ :)
ภูสุภา ครั้งนี้ผมไปเพลินจริงๆครับอาจารย์จัดวางงานและชีวิตให้มันลงตัว จัดเวลาเหมาะเพราะทั้งสรุปงานทั้งได้เที่ยว (คิดมุมบวกงานที่ได้ไปเที่ยวแบบนี้ไม่มีแล้ว) ขอบคุณอาจารย์ที่มาเบี่ยมชมตลอดนะครับ
ทิมดาบ ขอบคุณครับพี่ทิมดาบที่เข้ามาอ่าน ผมเจอหมออนามัยใจพื้นที่เชียงรายหลายคนเชียว แต่ละคนตั้งใจทั้งนั้น ผมเลยแหย่ทำไม่ไม่ลองทำ R2R ละครับพี่ หรือมาเขียนที่ G2K จะได้เจอเพื่อนเยอะมากผมบอกพี่ๆเขาไปครับ
ครูทิพย์ ขอบคุณนะครับที่เข้ามาอ่านและเยี่ยมชม อาหารของครูก็เอาผมเพลินเพราะหิวและอยากกินเช่นเดียวกันครับ
หยั่งราก ฝากใบ
หลายคนใช้คำนนี้ครับ บางคำคล้ายกันเขาเรียกว่า edutainment สนุกและเรียน แต่มาครั้งนี้ผมประมาณเพลินเรียนและรู้ และเที่ยว ....สนุกมากครับ แต่ก็หาโอกาสลงไปแบบนี้บ่อยๆได้ยากครับ ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมชมนะครับ
เหนื่อยตัวแต่สุขใจ เหนื่อยแค่ไหนก็สู้ได้นะ .... ขอบคุณเรื่องดี ๆ ที่แบ่งปันจ้ะ
ตามมาดูบทบันทึกของคุณลูกหมู
เก่งจังเลยนะคะ ..สนุกกับงานแบบนี้ คำว่า รุ่งโรจน์คงอยู่ไม่ไกลค่ะ
ฝันดีค่ะ
มีความสุข สนุกกับการทำงานจังเลยนะคะ
สนใจหอนาฬิกา สวยค่ะ
หอนาฬิกา เป็นสิ่งที่มีคู่จังหวัดต่าง ๆ แต่จะมีสักกี่จังหวัดกันนะ
ที่ดูแล ตกแต่งหอนาฬิกาได้แบบนี้
ขอบคุณที่แบ่งปันความงดงามผ่านบันทึกที่งดงามเช่นกัน
คุณมะเดื่อ ขอบคุณมากครับพี่ที่เข้ามาเยี่ยมชมกันนะครับ
Bright Lily ขอบคุณมากนะครับพี่ คิดว่ามีโอกาสได้เที่ยวไปด้วยนะครับแบบไม้ต้องเสียเงินเอง..
อ่านไปยิ้มไป ยินดีด้วยค่ะ
tuknarak ขอบคุณนะครับพี่ที่เข้ามาอ่าน และยิ้มไปด้วยเพราะ ยินดียิ่งครับพี่
มาอ่านและพบกับเสียงเพลงเมืองเหนือ บรรเลงแบบพื้นบ้านจากเครื่องดนตรีบ้านเรา ไพเราะแต่เด็กสมัยใหม่ไม่อยากฟัง..เสียดายจัง ได้เที่ยวกับ รพ. กับลูกหมู ช่างมีความสุขด้วยนะคะ
krutoom ขอบบคุณมากครับครูตุ่มที่มาเยี่ยมชมเพลงชื่อมอญเก๊าห้าครับ และลงไปเที่ยว รพ.ครั้งนี้เพื่อนขึ้นมาเยอะครับ ขอบคุณนะครับที่มาเยี่ยมชม
-สวัสดีครับ
-ตามมาอ่านบันทึกนี้..เหมือนได้ร่วมเดินทางไปด้วย..
-ชอบเสียงบรรเลงเพลงบ้านเฮาแต๊ ๆ ครัับ
-ความสุขมีได้ในทุกที่ครับ ทำงานแบบมีความสุข..ก็สุขใจครับ
-ขอบคุณครับ
-ความสุขมีได้ในทุกที่ครับ ทำงานแบบมีความสุข..ก็สุขใจครับ
ผมมีความคิดอย่างนั้นครับพี่ ขอบคุณพี่มากนะครับที่เข้ามาเยี่ยมชมครับ
เป็นความสุขจากกระบวนการเรียนรู้ที่น่าสนใจ ขอบคุณมากครับ
Dr. Pop ขอบคุณมากนะครับที่เข้ามาเยี่ยมชมนะครับ...
-สวัสดีอีกรอบครับ
-วันนี้มี"ผักกุ่มดอง"มาฝาก
-รู้จักก่ครับท่าน"ผักกุ่ม"
เพชรน้ำหนึ่ง
ไม่รู้จกครับแต่น่ากินดีครับ.... ขอบคุณครับ