จากวันวานถึงวันนี้
นานแล้วที่ไม่ได้เข้ามาเขียนบันทึก ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อยู่กรุงเทพซักเท่าไร เพราะว่าเดือนที่แล้วไปเลี้ยงอาหารบ้านพักคนชรามาที่อยุธยา ชื่อบ้านอาสนะเวสอยู่ติดกะโรงพยาบาลสงฆ์อยุธยา เขาเป็นคนที่น่าสงสารนะ บางคนไม่ได้ยากจนหรอกแต่ลูกๆๆไม่มีเวลาเลี้ยงดูเลยให้มาอยุ่บ้านพักคนชรา คนชราที่นี่มีประมาณ 300 กว่าคน แต่ดูพวกท่านก็มี่ความสุขดีนะคะ แต่เราไม่รู้ว่าความจริงข้างในใจของพวกท่านหล่าวนั้นคิดอะไรอยู่ เขาก้คงเหงาเหมือนกันนะคะ อยากกลับไปอยุ่กะลูกๆแต่ก็ไปไม่ได้ นี่ละน้าคนเราแม่คนเดี่ยวเลี้ยงไม่ได้ เลยทำให้คิดถึงเพลงเพลงหนึ่ง ของมายา01
ผ่านร้อนกี่หนาวกี่ฝนลูกสิบคนแม่ยังเลี้ยงได้ แม่คนเดียวลูกเลี้ยงไม่ไหว ลูกหายไปไม่ยอมดูแล
เพราะฉนั้นเราต้องสร้างจิตสำนึกดีให้กับสังคมไม่ใช่ไปแก้ใขปัญหาที่ปลายเหตุ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่มีวันที่ปัญหาเหล่านี้จะหมดไปจากสังคมไทยเราได้หรอก
เมื่ออาทิตย์ที่แล้วได้ติดตามอาจารย์ไปชุมพรไปจัดค่ายที่โรงเรียนที่ละแม ในช่วงแรกพี่ๆเขากังวลกันใหญ่เลยเพราะว่าไม่ค่อยได้ไปจัดที่ภาคใต้ และส่วนมากคนภาคใต้ก็ในความคิดของหลายๆๆคนก็คงโหดร้าย กลัวว่าจะดุบ้างหละ ใจร้ายบ้างหละไม่คิดว่าจะน่ารักได้ขนาดนี้ ในฐานะที่เราเป็นคนใต้คนเดียวที่ไปเราก็อดภูมิใจไม่ได้อย่างน้อยเราก็ไม่ได้อยุ่ในด้านลบไปเสียทุกอย่าง ไปจัดค่ายให้เด็ก ม ต้น หลังจากวันนั้นแล้วน้องที่โรงเรียนยังติดต่อกันอยุ่เลย
ถึงแม้ว่าการสร้างคนให้เป้นคนดีนั้นทำไม่ได้ง่ายเลยเราก้จะทำต่อไป ขอเป้นส่วนเล็กๆของสังคม ที่ทำให้สังคมน่าอยุ่ขึ้นอีกนิด เพราะแต่ละอย่างก็ต้องเริ่มต้นจากสิ่งเล็กน้อยทั้งนั้น
ตึกจะสูงสักแค่ใหนก็เริ่มต้นจากอิฐทีละก้อนเหมือนกัน
เด็กน้อยในเมืองใหญ่
