เมื่่อไม่มีก็ไม่ยึด

เมื่อไม่มีก็ไม่ยึด

๏ เมื่อไม่มีไม่ยึดมั่นไม่หวั่นไหว  

 เปลี่ยนแปลงไปก็รู้แล้วอยู่เฉย

 ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรเลย   

แต่ทำใจคุ้นเคยธรรมดา

๏ ทุกสรรพ์สิ่งเหตุปัจจัยหนุนให้เกิด   

ถือกำเนิดรูปนามหมายกายสังขาร์

  ทั้งที่มีวิญญาณอวิญญาณ์ 

 เมื่อถึงคราย่อมมลายสลายลง

๏ เพียงผ่านพบเพื่อสร้างสิ่งสร้างสรรค์  

 ไฉนจะสำคัญจนลืมหลง

  เปลี่ยนแปลงไปเพ่งดูรู้จักปลง  

ที่ยืนยงคงมั่นมันไม่มี

๏ สิ่งที่ใจไปยึดถือคือสมมติ 

 ถึงที่สุดย่อมแตกดับลับลาหนี

  ปรากฏไว้ให้เห็นเป็นชั่วดี 

 ไตรลักษณ์นี้ควรคำนึงให้ซึ้งใจ ฯ

  ๑๘.๐๘ น. ๒๗ ต.ค. ๕๕