ถึ ง ค ร า จ ะ เ ป็ น ย่ อ ม เ ป็ น กั น

แม้ไม่เป็นเช่นสมุทรสุดกว้างใหญ่ 

 ก็จงเป็นธารใสที่ไหลนิ่ง

 แม้ไม่เป็นบุหลันอันแจ่มจริง

 จงแอบอิงเป็นดาวคราวล้อมเดือน

 แม้ไม่ได้เป็นดอกฟ้ามาลาเลิศ

 จงเลือกเกิดเป็นดอกหญ้าริมทางเถื่อน

 แม้ไม่ได้เป็นครูผู้คอยเตือน

 จงเป็นเพื่อนคอยแนะนำกำกับใจ

 แม้ไม่เป็นสุรีย์ที่สว่าง

 ก็จงเป็นเทียนเลือนรางบางสมัย

 แม้ไม่เป็นเช่นภูผาหิมาลัย

 ก็จงเป็นศิลาใหญ่ไร้ทุกข์ทน

 แม้ไม่เป็นนักปราชญ์พิลาสค่า

 ก็จงเป็นคนธรรมดาอย่าสับสน

 แม้ไม่เป็นกัลยาสาธุชน

 ก็จงให้กมลรู้ชั่วดี

 แม้ไม่เป็นเพชรแท้แต่ภูผา

 ก็จงมาเป็นแก้วงามตามวิถี

 แม้ไม่เป็นคนดังผู้มั่งมี

 ก็จงเลี้ยงชีวีในเที่ยงธรรม์

 แต่จะเป็นอะไรได้ ตามใจหรือ

 สำคัญคือทำทุกอย่างให้สร้างสรรค์

 เมื่อถึงคราจะเป็นย่อมเป็นกัน

 ยามยังอยู่ควรฝ่าฟันอย่าหวั่นเกรง

 

พระมหาวินัย ๑๖.๐๕ น. : ๙ มี. ค. ๕๖