ความแตกต่างแต่ไม่แตกแยก
ดิฉันได้รับการเชิญให้ไปลปรรในฐานะคุณเอื้อที่เพิ่งจะผ่านการประเมินคุณภาพ ดิฉันรู้สึกว่าการเป็นคุณเอื้อที่สำคัญที่สุดอยู่ที่การบริหารความแตกต่างของคนในองค์กรว่าจะทำให้เกิดการsynergyได้อย่างไร ดิฉันมีผู้บริหารหลายคนที่แตกต่างกันแต่ตั้งใจและทำงานเก่งทั้งสองคนแต่เวลาสื่อสารกันมักจะเกิดอาการสติหลุดบ่อยๆซึ่งถ้าดิฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองไปเป็นส่วนหนึ่งของประเด็นข้อที่จะพัฒนาทำให้แทนที่จะทำตัวเองเป็นผู้แก้ปัญหากลับกลายเป็นส่วนหนึ่งของการเกิดปัญหาซะเองทำให้น้องๆเกิดความไม่สบายใจ
ที่บ้านดิฉันคาดหวังที่จะให้สามีใจดีเวลาขับรถไม่ไปแซงคนอื่นบ่อยๆและคิดว่าคุณทำบุญบ่อยมากๆทำไมไม่ทำบุญกับคนที่ขับรถร่วมทางนะ ดิฉันเวลาขับรถมักจะยอมให้คนไปก่อนหรือใครที่ขวางทางก็สามารถรอได้โดยไม่รู้สึกขัดใจแต่ สามีจะตรงข้ามคือทนไม่ได้ทำให้เราขัดแย้งกัน แต่ดิฉันมักจะยอมโดยคิดขัดใจว่าเธอทำไมคิดแบบนี้นะ ทำบุญกันไปทำไมกัน(คิดในใจค่ะ)แค่นี้ก็ให้ไม่ได้ ดิฉันพยายามใช้สติกำหนดรู้ทำให้เห็นกิเลศว่าเรายังมีมากคือเรายังมีตัวเราของเราอยู่มาก
ศุกร์ที่ผ่านมามีเรื่องที่เราอยากให้ลูกน้องเป็นคนที่empowerคน แต่ไม่ใช่ความเป็นตัวตนของเขา ดิฉันก็อยากไปกำหนดอีกทำให้ดิฉันเกิดทุกข์ แต่วันนี้คิดได้แล้วทำให้โล่งใจไปมากขึ้น
ดิฉันต้องท่องแตกต่างแต่ไม่แตกแยกทั้งที่บ้านและที่ทำงานโดยกำหนดรู้ตามที่หลวงปู่ดูลย์ หลวงพ่อปราโมทย์และ หลวงพ่อจรัญสอนค่ะ พูดง่ายแต่ทำยากจริงๆนะคะ มิน่าหลวงพ่อบอกว่าความดีนั้นต้องฝืนใจ(แทบตาย)
ความเห็น (4)
ใช่ค่ะ ท่านผอ.ขา......การทำความดีที่เป็นการชำระล้างใจ นี่ค่อนข้างทำยาก ถ้าไม่มีสติระลึกรู้เท่าทัน
ปัญหาเรื่องขับรถแซงกัน อ้อมก็เคยเจอบางทีก็ชอบบีบแตรไล่ ใหม่ๆ ทำใจไม่ค่อยได้ โมโหทุกที เพราะเป็นคนขี้โกรธ แต่หายเร็ว
พอเจอบ่อยๆ เริ่มทำใจได้โดยคิดในแง่บวกว่า เขาคงมีธุระ จึงต้องรีบไป และคิดว่าเอ๊ะ เรื่องแค่นี้ทำไหมถึงให้ไม่ได้ เหมือนที่ท่านผอ.คิดนั้นแหละ เหมือนทำบุญ ช่วยสงเคราะห์ผู้อื่น ให้ได้ความสะดวกสบายรวดเร็ว
ส่วนเราขับรถช้าเอง ความเร็วไม่เกิน 90 กม./ชม. เวลากลับบ้านตจว. เพื่อประหยัดน้ำมัน เพื่อความปลอดภัย และ กลัวเสียเงิน ถ้าเกิดขับไปชนใครเข้า จึงระวังเรื่องนี้มาก ทำให้กลายเป็นคนใจเย็นไปโดยไม่รู้ตัว
อาจารย์อัจฉรา
ที่สถาบันฯ โชคดีมีคนเก่งๆมากมาย เห็นได้จากบันทึก และการที่เป็นแหล่งรวมคนเก่งนี่เอง หากบรรยากาศการทำงานดี มองความแตกต่างเป็นความหลากหลาย
เป็นเรื่องที่ดีครับ...และองค์กรนั้นจะพัฒนาได้อย่างรวดเร็วที่สุด เป็นองค์กรเรียนรู้
ที่ทราบมา ที่ทำงานอาจารย์เป็นบรรยากาศที่มีความสุข การถ่ายทอดออกมาเป็นบันทึกของแต่ละท่านก็บอกได้อย่างนั้น งานหนัก..แต่มีสุข
ให้กำลังใจอาจารย์ และ เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ บำราศฯ ทุกท่านด้วยครับ
จันทร์เมามายก็สุขในห้องยาอันแสนหวานของเขา ส่วนพี่เล็ก ศุภลักษณ์ ก็สุขในชุมชนชุดเขียว...ดีจังครับ
ละชั่ว ทำดี ทำใจให้ผ่องใส
เรียนอาจารย์อัจฉราคะ
- ชื่อของบันทึกคล้ายๆของครูอ้อยเลยค่ะ
- เรียนเชิญอ่านที่นี่ค่ะ
- แต่บันทึกของอาจารย์มีคุณค่ามากกว่าค่ะ
- ขอบคุณค่ะ