การลืมกับการเตือนตนเอง
ผมไม่รู้อะไรสำคัญกว่า การลืม กับ การเตือนตัวเอง ?
ในกรุงโรม ขณะที่กษัตริย์ออกตรวจเมือง มีประชาชนคราครั่ง
เพื่อต้อนรับเสด็จ ท่านยังต้องคอยให้มหาดเล็กเตือนสติ
พระองค์เสมอว่า "ท่านเป็นเพียงแค่มนุษย์" . . . ซำๆ ตลอดเวลา
"ในโลกอันกว้างใหญ่นี้มีที่หนึ่งเกิดขึ้น
ผมเรียกชุมชนเล็กๆ นี้ว่า "รัฐหมู่บ้าน"
ในรัฐขนาดเล็กนี้มีพลเมืองจำนวนน้อย
แต่กลับมีอาหารพอจะเลี้ยงดูพลเมือง
มากกว่าที่เขาต้องการถึงสิบเท่าร้อยเท่า
ประชาชนเห็นคุณค่าของการดำรงชีวิต
ไม่ท่องเที่ยวและพเนจรไปไกลบ้าน
แม้จะมีพาหนะก็ไม่มีใครปรารถนาขับขี่
ถึงจะมีเกราะและอาวุธก็ไม่มีโอกาสได้ใช้
อาหารพื้นเมืองนั้นรสชาดโอชะ และ
บ้านเรือนที่สุดแสนธรรมดานั้นสุขสบาย
ประเพณี-วิถีชีวิตน่าชื่นชม
จนเข้ามาแทนการจดจำเรื่องราว
ใจกลางเมืองนั้นมีความสงบ-ร่มเย็น
จนได้ยินเสียงไก่ขัน-สุนัขเห่าจากข้างบ้าน
ระหว่างเพื่อนบ้านนั้นต่างเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน
และตราบจนวันสุดท้ายของชีวิต"
ผมเคยชดเชยความสุขของบ้านที่ต้องจากมา
ด้วยรัฐในอุดมคติที่ใกล้และไกลจากที่นี่เอง
ทว่าในโลกใบนั้นดำรงอยู่ตั้งแต่ผมยังเด็ก
หลังจากที่ผมโตขึ้นและย้ายเข้าสู่โลกปัจจุบัน
ภาพบ้านเมืองที่ผมเห็นในครั้งสุดท้ายนั้น
เริ่มมีหน้าตาที่ประหลาดทวีขึ้นแถมยังรางเลือน
เหมือนสิ่งเกิดขึ้นนั้นกลายเป็นเคยเกิดไปเสียแล้ว
ณ ที่นี่บางอย่างที่พบเจอกำลังกั้นผมไว้กับผมอีกคน
ตอนแรกที่ผมมาถึง ผู้คนละลานตาจ้องมองมายังผม
ดวงตาทุกคู่นั้นหัวร่อกับสิ่งแปลกและปลอม
ผมพยายามกรีดร้องแต่เสียงผมไม่ยอมหลุดจากปาก
มีแค่รอยยิ้มเท่านั้นที่กล้าฝืนประหัตหารกับภายใน
ทุกวัน ทุกวัน ทุกทุกวัน จนผมเลิกละอาย
เช้านี้ผมนึกถึงวันนั้นกับบ้านหลังนั้น
ก่อนที่ตัวผมเองจะมาเยือนเวลาในปัจจุบันนี้
คงจะต่างกันก็ดวงตาเหล่านั้นกำลังยิ้มแย้มอย่างเปรมปรีดิ์
เรื่องของผมยังฝังอยู่ระหว่างผมกับคอมพ์ในที่ทำงาน
ผมไม่เห็นมัน ผมไม่ได้ลืม และไม่แม้แต่จะเตือนตนเอง
ความเห็น (2)
.... การเตือนตน .... ไม่ลืมตน ..... หลักธรรมข้อหนึ่ง นะคะ ขอบคุณ บทความดีดีนี้ค่ะ
ขอบคุณครับอาจารย์