ทางกลับบ้าน

ไม่รู้ช่วงนี้ผมเป็นอะไร บางทีก็เหงาๆ เบื่อๆ ก็เลยนึกถึงสถานที่แห่งนึง ที่เป็นที่ซึ่งช่วยบรรเทาความรู้สึกเหล่านั้นลงไปได้ 
"บ้าน" อ้าแขนรับผมเสมอ

 

 

 

 

เตือนย้ำ...เส้นทางการเดินทาง

คือการเดินทาง...
ที่บ่งบอกถึงเรื่องราว...และร่องรอยแห่งชีวิต
ที่อยากบอกและเตือนย้ำแก่ตนเองว่าในแต่ละวันแต่ละห้วงเวลา...
เราผ่านอะไรมาบ้าง...
และเจออะไรบ้าง...
คือชีวิตและลมหายใจ
ที่อยากจะเตือนตน...
แห่งห้วงเวลา...
ที่แท้จริง

[Ka-Poom]

เส้นทางกลับบ้าน...ร่มรื่นมากคะ...ดูสงบ

ทำให้นึกถึงภาพหนังในเรื่อง The letter...

และดูไม่ร้อนเลยคะ...ซึ่งแตกต่างจากทางภาคอิสาน

ระหว่างทางไปบ้านจะร้อนแดดมาก...

...

รอยและเส้นทางการเดินทาง...มักทำให้เราจดจำเสมอ

*^__^*

กะปุ๋ม

[thaibannok]

สวยมั้ง

[Ka-Poom]

กลับมาอีกครั้ง... 

นึกได้แล้วว่า ทางกลับบ้านนี้สำคัญ และมีความหมายอย่างไร จากภาพและวันที่บันทึกการเดินทาง ตามเส้นทางนี้ อยากบอกว่า "สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดย้อนหลังนะ" น่าจะเป็นวันที่คุณตุมปังได้กลับไปอยู่พร้อมหน้า พร้อมตา ท่ามกลางครอบครัวที่อบอุ่น ตา-ยาย พ่อ-แม่ และเครือญาติ

ทุกๆอย่าง ทุกๆ เส้นทาง มีความหมายสำหรับชีวิตเราเสมอ

• ทำไมช่วงนี้มีแต่คนเหงาๆ เศร้าๆไม่รู้ ไม่เว้นแม้แต่ตัวเราเองเลย
• "......ยิ้มเหงาๆ เศร้าพองามๆ
  มีคนถาม ว่าเธอคือใคร
  ทั้งๆโลกนี้ ก้าวไกลแสนไกล
  เธอยังสดใส อยู่ในโลกเก่า......."
• คิดถึงบ้าน...
  

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

ก่อนอื่นต้อง สุขสันต์วันเกิดย้อนหลัง ตามคุณกะปุ๋มครับ เดินทางตามคุณกะปุ๋มบอกทางครับ

ทางกลับบ้านสวยมากครับ ร่วมรื่น น่าปั่นจักรยานเล่นนะครับ

บ้านน่าจะเป็นสถานที่พักผ่อนอย่างแท้จริง ยิ่งทางกลับบ้านสวย และร่มรื่นแบบนี้ บ้านจะอบอุ่นน่าอยู่ขนาดไหนกัน..

ขอบคุณและใหเกำลังใจครับ

[ต้ม ตุมปัง]

ขอบคุณ ดร.กระปุ๋ม  และคุณจตุพรมากครับ
จริงๆแล้วผมไม่ได้ตั้งใจนำภาพนี้มาลงบล็อกเลยครับ
ถ้าประเมินตามสายตาของผมแล้ว ยังขาดความสวยงาม และก็องค์ประกอบศิลป์อยู่อีกมากครับ
หากแต่มันมีความหมายทางด้านจิตใจกับผมมาก
ถ่ายภาพนี้เพื่อไม่ให้ลืมตัว ไม่ให้ลืมว่าเรามาจากไหน เทือกเถาเหล่ากอเราอยู่ที่ไหน
และที่สำคัญ ผมทำงานอยู่ห่างจากบ้านไม่มาก แต่ก็ไม่ค่อยกลับบ้าน ก็เลยต้องเอาภาพนี้มาคอยย้ำเตือนว่า มีคนที่เราต้องคอยดูแลรออยู่ข้างหลัง  และคนเหล่านั้นก็รอเราอยู่เสมอครับ....

[เบญจมาศ บริสุทธิ์]

"..วิถีทางชีวิตที่แท้จริงนั้นจะเป็นสิ่งที่สวยงามและมีอิสระ แต่เราก็พากันเดินหลงทาง คาวมละโมภที่ไม่มีที่สิ้นสุด เป็นสิ่งที่ทำล่ยวิญญาณของคน มันเป็นสิ่งที่ทำให้คนเราต้องเกลียดชังซึ่งกันและกัน และมันก็ทำให้เราพบกับควาทุกข์ทรมาน..

    การนองเลือดเราพัฒนาทุกสิ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่เราก็ได้พากันขังตัวเองไว้กับความเจริญนั้น..

    เราใช้ความคิดมาก ในขณะที่ใช้ความรู้สึกน้อยเกินไป ครามรู้ทำให้เรากลายเป็นคนเห็นแก่ตัวและไม่เคยปรานีต่อใคร".....

     ทางกลับบ้านคุณอิทธิเดชสวยมากเลยค่ะ..เป็นธรรมชาติ..ร่มรื่น..ดูแล้วสบายตาสบายใจ..ผิดกับคนในเมืองนะคะ..ด้วยความจริงใจ..ให้กับคุณอิทธิเดช รัตนะค่ะ..ไม่มีใครห่วงใยเราเท่ากลับ"คุณแม่"และ"ครอบครัว"ของเราหรอกนะคะ............. : )

[นพดล]

ภาพสวยครับ

คิดถึงบ้าน

ขอยืมไปประดับบทกวีที่บล็อกนะครับ

http://www.oknation.net/blog/iplong/2007/07/04/entry-1/comment#read