กลับมาหา "สัจธรรม..."
เราทุก ๆ คนมีความเห็นผิดกัน คิดแต่ว่าร่างกายนี้เป็นของเรา คิดว่าทรัพย์สมบัติเป็นของเรา ญาติพี่น้องวงศาคณาญาติเป็นของเรา เมื่อเรามีความคิดเห็นผิดทุกอย่างมันก็ผิดหมด เราไม่อยากแก่ ไม่อยากเจ็บ ไม่อยากตาย ไม่อยากพลัดพราก แต่เราทุกคนก็ต้องเป็นอย่างนั้น เพราะว่าเมื่อเราเกิดขึ้นมา ชีวิตเราก็ต้องเป็นอย่างนี้ มันจะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ มันต้องเป็นอย่างนี้
ร่างกายนี้มันไม่ใช่ของเรา มันเป็นของใช้ชั่วคราว...
พระพุทธเจ้าท่านให้เราทุกคนยอมรับเอาความแก่ ความเจ็บ ความตาย อย่าได้ไปฝืนจิตฝืนใจ เราต้องพอใจมากในเรื่องความแก่ ความเจ็บ ความตาย ถ้าเราพอใจในความแก่ความเจ็บความตาย จิตใจเราจึงจะมีความสุข มีความดับทุกข์ได้ ถ้าเราไปต่อต้านทางใจเราก็ตั้งป้อมรบเพื่อจะต่อสู้กับสัจธรรมกับความจริง มันเลยเป็นทุกข์ทั้งทางกายทุกข์ทั้งทางใจ ชีวิตนี้เลยเกิดมาทุกข์ กายก็ทุกข์ใจก็ทุกข์ เปรียบเสมือนเราเป็นหนี้เป็นสินเราก็ต้องใช้หนี้ใช้สิน เราจะไปโลภอยากได้ของคนอื่นแต่ไม่ยอมใช้หนี้สิน ไม่ได้...!
พระพุทธเจ้าท่านให้เราทุกคนยอมรับกรรม ยอมรับชะตากรรมที่เราได้เคยสร้างมา เราเคยฆ่าสัตว์ตัดชีวิต เคยเบียดเบียนเขา ชีวิตเราเลยชอบเจ็บป่วย บางคนก็อายุสั้น พระพุทธเจ้าถึงตรัสว่า “สัพพะปาปัสสะอะกะระณัง” คือการไม่ทำบาปทั้งปวง ทำแต่ความดี
ชีวิตนี้เราต้องเป็นผู้ให้ต้องเป็นผู้เสียสละ ความอยากความต้องการของเรานี้มันทำให้เราต้องเวียนว่ายตายเกิดในวัฏฏะสงสาร
เราเคยช่วยเหลือเผื่อแผ่สัตว์อื่น ไม่เบียดเบียนเขา เราไม่เอาความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น ชีวิตของเราก็เกิดมาเป็นผู้ที่อายุยืนไม่ค่อยเจ็บไม่ค่อยป่วย
พระพุทธเจ้าท่านให้เรากลับมาหาความจริงความถูกต้อง อย่าพากันฝืนความจริงฝืนสัจธรรม สิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้เราพากันไปคิดไปฝืน อยากรวยมันก็ไม่รวย เพราะว่ามันยังไม่มีเหตุมีปัจจัย อยากให้คนนี้เขาเป็นอย่างนี้ อยากให้คนนั้นเขาเป็นอย่างนั้น ล้วนแต่สร้างปัญหาให้กับตัวเองทั้งนั้น ถ้าเราอยากให้มันรวยใจของเราก็เป็นคนจน มันแยกกันไม่ได้ ถ้าเราอยากให้มันไม่เจ็บไม่ปวด ใจของเรามันก็เจ็บปวด มันเล่นงานเราตลอด
อย่างเรานั่งสมาธิเรายังไม่นั่งเลยแต่อยากให้มันสงบแล้ว นั่นแหละคือตัววุ่นวาย เรากำลังนั่งสมาธิอยากไม่เจ็บแข้งเจ็บขานั่นแหละคือตัวทุกข์ ใจของเรามันทุกข์ไปก่อนแล้ว แทนที่เราจะได้รับความสงบ เรากลับสร้างปัญหาให้กับตัวเอง
คนเรานี้ใจมันมีปัญหานะ ทุกสิ่งทุกอย่างมันจึงมีปัญหา
คนเราเกิดมานะ ให้เราถือว่าเราเป็นผู้โชคดีที่ได้มาแก้ปัญหา มาสะสางปัญหา ปัญหาที่เราเข้าใจผิดให้ใจมีความเห็นถูกต้อง นี้มันยังเห็นผิดอยู่ เมื่อเรายังมีความเห็นผิดอยู่คนในครอบครัวเราก็พากันเห็นผิด จะพากันไปแก้ไขในสิ่งที่มันแก้ไขไม่ได้
พระพุทธเจ้าท่านเมตตาบอกสอนเราว่ามันแก้ไขไม่ได้ อย่างมากก็แค่พอบรรเทา ท่านให้เราฝึกละฝึกปล่อยฝึกวางทางจิตใจ อย่าให้ใจของเรามีความทุกข์ อย่าให้ใจของเรามีปัญหา
คนเรานี้ความสุขความดับทุกข์มันอยู่ที่เรามีความเข้าใจถูกต้อง มีความเห็นถูกต้อง เราพากันดิ้นรนหาความดับทุกข์หาความสุขกันตั้งแต่มีลมหายใจจนหมดลมหายใจ
พระพุทธเจ้าท่านสอนเราให้เรากลับมาหาเรื่องจิตใจ ว่าตัวทุกข์ที่แท้จริงนั้นมันไม่ใช่อยู่ที่กายแต่มันอยู่ที่ใจ
ใจของเรานี้มันทุกข์อยู่ตลอดนะ เพราะว่าเราไม่รู้จักความจริง ที่ว่าความสุขนั้นก็คือความทุกข์นั้นเอง มันคือความหลงคืออวิชชาของเรา
ความดับทุกข์ได้คือสุขก็ไม่เอาทุกข์ก็ไม่เอา ดีก็ไม่เอา ชั่วก็ไม่เอา ขี้เกียจก็ไม่เอา รวยจนก็ไม่เอา มันแก่มันตายก็ไม่เอา ให้เรารู้จักเพราะว่าเราไปเป็นเมื่อไรมันนำความทุกข์มาให้เราแน่นอน
พระพุทธเจ้าท่านให้เราแก้ปัญหาให้ถูกนะ มันไม่ใช่ความรวยนะ การมีเงินมีทองมาก คนเขาสรรเสริญมากไม่ใช่จะดับทุกข์ได้ นั่นแหละคือความทุกข์ อย่าไปหลงหลาย อย่าไปวิ่งตระครุบเงาหลาย
ให้เรารู้จักว่าในร่างกายของเรานี้นะมันมีแต่เปรต มีแต่ยักษ์ มีแต่มาร มีแต่อสุรกายมันมาแฝงอยู่ เราอย่าให้ความอยากความต้องการของเรามาครอบงำจิตใจ นั้นมันเป็นความหลง อย่าไปหลงมากอย่าไปงมงายมาก เอาจนเรานอนไม่หลับเป็นโรคประสาทก็เพราะความหลง “ยิ่งรวยก็ยิ่งจนใจ...”
พระพุทธเจ้าท่านตรัสรู้ธรรมได้เสวยวิมุติสุขตั้งแต่ตรัสรู้ธรรมจนเสด็จดับขันธปรินิพพาน ท่านทำให้เราดูให้เรารู้เราเห็น เราพากันคิดดู ชีวิตที่ประเสริฐเป็นอย่างพระพุทธเจ้า
ปัญหาทางโลกมันไม่จบหรอก โรคภัยอย่างนี้แหละ ถ้าเราไม่รู้จักเราก็แย่
พระพุทธเจ้าท่านให้เราทุกท่านทุกคนรู้จัก มามีสติสัมปชัญญะให้สมบูรณ์ หายใจเข้าหายใจออกให้สบาย รู้จักปล่อยวาง อะไรเกิดขึ้นรู้จัก “ช่างหัวมัน” ต้องทำให้ได้ ปฏิบัติให้ได้ ถ้าไม่ทำอย่างนั้นความทุกข์ความพิไรรำพันมันจะมาถึงแก่เรา
แม้แต่พระอานนท์ ผู้ที่เป็นอุปัฏฐากของพระพุทธเจ้า เป็นพหูสูต ได้เป็นพระโสดาบันความโศกเศร้าพิไรรำพันมันยังเล่นงานได้พอสมควร
พระพุทธเจ้าท่านให้เราทุกคนหูตาสว่าง จิตใจสว่าง ให้มันสงบ
ความปรุงแต่งพระพุทธเจ้าท่านตรัสว่ามันเป็นทุกข์อย่างยิ่ง
เราวิ่งไปวิ่งตามอารมณ์ ใจมัยวิ่งเดี๋ยวกายก็วิ่งตาม วาจามันวิ่งตาม มันไม่หมดหรอก ปัญหาน่ะถ้าเราไม่หยุดวิ่ง “เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร” ให้เราหยุด ไม่ตามอารมณ์ตามใจองเรา
พระพุทธเจ้าท่านหยุดตัวเอง มันจะอึดอัดบ้างถ้าไม่ได้ทำตามใจ มันอึดอัด ถ้าไม่อึดอัดมันก็เบรกไม่อยู่ จำเป็นต้องอึดอัด ถ้าไม่อย่างนั้นมันก็ไปชนเขา มันอยากไปเราก็อย่าไป มันอยากนอนเราต้องตื่นขึ้นไปทำงาน เดี๋ยวมันอยากอย่างโน้นอย่างนี้ แล้วก็สร้างปัญหาให้เรา แล้วก็มากลัวปัญหา
พระพุทธเจ้าท่านไม่ให้เราไปกลัวปัญหา ทุกสิ่งเกิดดับไม่ต้องทุกข์อะไร เดี๋ยวเราค่อยฉลาดขึ้น ๆ
อย่าไปหาธรรมะไกลเกิน ไปหาที่ประเทศอินเดีย ไปหาในป่าในเขา
พระพุทธเจ้าท่านให้แก้ที่จิตที่ใจ ทำความเห็นให้ถูกต้องอริยมรรคมีองค์ ๘ ล้วนเป็นสิ่งที่ไม่ให้เราตามใจตัวเอง ทำตามอารมณ์ทำตามความอยากของตัวเอง เป็นสิ่งที่แก้จิตแก้ใจของเรา
แม้แต่การปฏิบัติธรรม เราก็อยากได้บรรลุธรรมเลย พื้นฐานไม่มีจะสร้างตึกได้อย่างไร ต้องตอกเสาเข็ม ต้องทำรากฐานให้ดีพอ
การอบรมบ่มอินทรีย์ต้องไปเรื่อย ๆ แม่น้ำไหลไปเรื่อยถึงทะเลมหาสมุทร ใจตกกระแสความดีก็ไปถึงมรรคผลนิพพานได้เหมือนกัน
อย่าไปหวนกลับอย่าอาลัยอาวรณ์ ชีวิตที่ได้ปฏิบัติธรรมเป็นชีวิตที่ประเสริฐแล้ว เราได้ประพฤติปฏิบัติสร้างสมบารมี...
พระธรรมคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ที่องค์พ่อแม่ครูอาจารย์เมตตาให้นำมาบรรยาย
เช้าวันอังคารที่ ๒๙ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๕๖
ความเห็น (1)
เคยมีคนสอนว่า อย่าตามใจตน ไม่เช่นนั้นก็จะตกเป็นทาสของกิเลสไปเรื่อย ต้องบังคับใจตัวเอง ด้วยสติปัฎฐาน 4
หากละเจตสิกได้ในทุกเรื่อง บททดสอบยากแค่ไหน ก็ไม่ใช่เรื่องยากเลย