เที่ยวบินยามเช้าของผม...
เช้าวันนี้...ผมตื่นตีห้า...พร้อมกับได้ยินเสียงฝนตกโปรยปรายข้างนอกบ้าน
ผมหุงข้าวสวย...แล้วหั่นและสับหมูให้ละเอียด เพื่อทำแกงจืด...เพื่อเป็นอาหารยามเช้าของทิมดาบ..ลูกชายของผม
เป็นเมนูภาคบังคับเกือบเดือนแล้ว...เพราะทิมดาบท้องผูก...กินแกงจืดจะทำให้หาย...เพราะมีผักกาด...ต้นหอม...ผักชี...และแครอท...
แต่ก่อนอาหารทิมดาบในทุกๆ มื้อ จะเป็นทอดๆ มันๆ ตามที่เขาชอบ เช่น ไก่ทอด...
หกโมงเช้า...ผมปลุกทิมดาบให้ตื่นนอน...ล้างหน้า...แปรงฟัน...แล้วมาทานข้าวเช้า...เล่นเปียโนพอประมาณ...จัดกระเป๋า...อาบน้ำ แต่งตัว....เป็นปกติ
แต่ที่ไม่ปกติ...พวกเราออกจากบ้านเร็วขึ้น...เพราะผมต้องขับรถไปประชุมที่โรงแรมในตัวจังหวัด
มองนอกหน้าต่าง...ฝนยังตกโปรยปราย...ไม่มีเค้าว่าจะหยุดตก...ท้องฟ้ายังมืด...อากาศรอบตัวหนาวเย็นกว่าทุกๆ วัน
ผมส่งทิมดาบถึงโรงเรียน...เจ็ดโมงครึ่ง....ผมก็ขับรถเข้าตัวจังหวัดประมาณแปดสิบกิโลเมตร...ปกติใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆ ก็ถึง...
แต่ไม่เป็นไปตามคาดการณ์ไว้...เพราะฝนตกเริ่มตกหนักขึ้น...หนักขึ้น ตามระยะทางที่เดินทาง
พอถึงครึ่งทาง...ฝนตกหนักมาก...ท้องฟ้ามืดกว่าเดิม...แม้เวลาแปดโมงเช้ากว่าๆ แล้ว
รถของผม...แล่นบนถนน...เหมือนแหวกสายน้ำให้แยกออกจากกัน...
บางขณะรถส่ายไปส่ายมา....หรือรถที่สวนไปมา...เหมือนจะดิ่งเข้ามาหาผม...
ผมเห็นรถคว่ำ...รถลากกำลังลากออกจากทาง...ภาวนาให้คนในรถคันนั้นปลอดภัย...
รถพวงบรรทุกอ้อยแสนหนัก...ริมขวางเกือบกลางถนน
บางขณะในจิตของผม....”ผมจะรอดชีวิตไหมนี้...”
แต่อย่างไรก็ดี ผมก็ไปถึงเป้าหมาย...ถึงห้องประชุมสายนิดหน่อย เกือบสามโมงเช้า....
การประชุมมีการพักเบรก...และจัดโต๊ะประชุมย่อยๆ หลายครั้ง...
ทำให้ผมมีโอกาสได้อ่านหนังสือเรื่อง “เที่ยวบินยามเช้า” ของคุณชมัยภร แสงกระจ่าง
ที่ผมอ่านค้างคาไว้เกือบครึ่งเล่มแล้ว...ผมสามารถอ่านต่อจนจบในช่วงเบรกบ่าย
ตอนบ่ายสอง...ฝนยังตกปรอยๆ แล้ว...
ฝนตกหน้าหนาว...ทำให้การเคลื่อนไหวในตัวเองและภายนอกเชื่องช้าตามไปด้วย
เที่ยวบินยามเช้า เป็นเรื่องราวของเด็กหนุ่มน้อย อายุสิบห้าปี หนีออกจากบ้าน เพราะแม่จะแต่งงานใหม่
หลังจากพ่อของเด็กหนุ่มนั้นตายตั้งแต่เด็ก....การเดินทางหนีออกจากบ้าน
ทำให้ชีวิตได้พบกับบุคคลต่างๆ ....ความหวาดกลัว...ความดีงาม...ของการมีชีวิตอยู่
ผมสะดุดใจหลายประโยคมากมาย...
“ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตาจากภายนอกหรอก การทำงานที่แท้จริงมาจากภายในต่างหาก...”
คืนนั้นผมออกไปนอนดูดาวที่ระเบียงคนเดียว มองหาว่า พ่ออยู่ที่ดาวดวงไหนในท้องฟ้า ผมว่าพ่อกระพริบตาให้ผมด้วยนะครับ ท่าทางพ่อมีความสุขดี ผมว่าอาจเป็นเพราะพ่อได้ทำหน้าที่ของพ่อได้อย่างสมบูรณ์ตามเวลาที่ได้มา เราไม่รู้หรอกใช่ไหมพ่อ ว่าใครได้เวลามาเท่าไร แต่เรารู้ว่าเราต้องทำอะไร พ่อกลับไปอยู่ดวงดาวของพ่อ ทำหน้าที่ของพ่อที่ดวงดาว กวาดดวงดาว ปลูกต้นไม้ เลี้ยงลูก เท็ดดี้ก็ต้องทำงานและต้องดูแลแม่ ทุกคนมีหน้าที่ ต่างคนต่างก็ต้องรับผิดชอบหน้าที่ของตัว และดูแลคนอื่นที่เกี่ยวข้องด้วยหัวใจที่สงบเย็น....
ในหนังสือมีหนังสือที่เป็นต้นแบบของหนุ่มน้อย จำนวนสองเล่ม คือ “เจ้าชายน้อย” และ “เที่ยวบินกลางคืน” ผู้แต่งคนเดียวกัน คือ “อองเดรณีต” ที่ผมชอบอีกก็คือ...
“ความสุขของมนุษย์ไม่ได้วางอยู่บนเสรีภาพ แต่อยู่บนการยอมรับในหน้าที่ต่างหาก ตัวละครแต่ละตัวในหนังสือเล่มนี้ มีความกระตือรืนร้น อุทิศตนอย่างสุดใจให้แก่สิ่งที่เขาควรกระทำให้แก่หน้าที่เสี่ยงอันตราย ซึ่งต้องทำให้สำเร็จเท่านั้น เขาจึงจะสามารถพบความสงบในความสุขได้...”
จริงด้วยนะครับ...ความสุขของมนุษย์ไม่ได้วางอยู่บนเสรีภาพ
ถึงแม้ผมมีเสรีภาพ แต่ผมก็ไม่ได้มีความสุขสมบูรณ์
เพราะการยอมรับในหน้าที่ต่างหากที่ทำให้ผมมีความสงบในความสุข
ตอนนี้...เป็นลูกที่ดีของแม่
เป็นพ่อที่ดีของลูก
เป็นสามีที่ดีของภรรยา
และเป็นหมออนามัยที่ดีของชาวบ้าน
เพราะทุกเที่ยวบินทุกโมงยามของชีวิตผม...อาจจะไม่ปลอดภัย....และอาจถึงแก่ชีวิตได้
ถ้าเกิดจะตายขึ้นมาจริงๆ สักครั้ง...ผมจะไม่ได้เสียดายกับที่ชีวิตข้างหน้าที่มีเสรีภาพรอผมอยู่....
ความเห็น (8)
การอ่านหนังสือเป็นสุนทรียะอย่างหนึ่งของผู้ที่มีจิตใจดีงามละเอียดอ่อน
การบรรยายสภาพการณ์สิ่งแวดล้อมด้วยถ้อยคำอันประณีต
เป็นการเรียบเรียงความคิดอย่างเป็นระบบ
ช่างน่ายินดีครับผม
เด็กแถวบ้านหลายคนไม่ได้เรียนหนังสือ แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กพวกนั้นพูดจาเพราะ และไม่เห็นเขาหยาบคายแบบเด็กเวรนี้เลย..จิงปะ ? อ๋อเขาว่าพี่เป็นผู้ใหญ่นี่หว่า..ทำไมทำตัวแย่กว่ากำนันล่ะ ?
ในเช้าวันใหม่
ขอให้เต็มล้นไปด้วยพลังแห่งศรัทธา
เพื่อการเป็นที่รักของสังคม นะครับ
เป็นหนังสือที่น่าอ่านมาก ภาพสุดท้ายรูปผมใช่ไหม 555
..... การอ่าน ... เพิ่มปัญญา .... รักการอ่าน...มีพลังแห่ความรู้ นำไปสู่ความสุข & ความสำเร็จ นะคะ...
(ภาพจากInternet)
ชอบมกาคะที่นำมาถ่ายทอด
สวัสดีค่ะ
พักนี้ งานยุ่งหรือค่ะ
ไม่ค่อยเห็นบันทึกเลยค่ะ
เอ้ หรือว่าพี่เอง ไม่ได้เข้า มาบ่อยๆ
พี่จะมาบอกว่า เขียนบันทึก ขนมเข่ง ให้แล้วนะคะ
ที่นี่ ค่ะ http://www.gotoknow.org/posts/518237
เป็นกำลังใจในเสรีภาพของหมอครับ...