เราลืมความเป็นมนุษย์

ฉันตื่นขึ้นมากับวันวานที่เริ่มขึ้น
เหลียวมองดูบ้านเมืองยังหลับไหล
เสียงถนนสะพานลอยร้องไห้อยู่ร่ำไร
พอเดินไปเจอหมาน้อยที่กลางทาง

เจ้าหมาน้อยมันกล่าวกับข้าพเจ้า
ไอ้งี่เง้าไอ้สามหาวจงหลีกไป
พวกมนุษย์เอาแต่ได้ไร้หัวใจ
มองอะไรไม่เคยเห็นหมาหรือหว่ะ!

ข้าพเจ้ารู้สึกแปลกเมื่อพูดกับหมา
ลองขยี้ตาตัวเองอีกครั้งเพื่อประจักษ์
โลกช่างโหดร้ายไม่ว่าคนไม่ว่าสุนัข
สุดท้ายทักทึกก็ลุกขึ้นตื่นกับฝันร้าย

คงแปลกจริงที่ใครจะพูดกับหมาได้
จะมีใครพูดภาษาหมากระน้ันเหรอ
อาจมีคำถามถึงฉันและถึงเธอ
เราต่างเพ้อละเลยความเป็นมนุษย์ของเราทุกคน (หรือเปล่า?)

.......นายหัว.....