แหงนหน้ามองฟ้าโดนฟ้าตวาดใส่
หลบหน้าเดินไปเจอภูผาหลั่งน้ำตา
บ่ายเบี่ยงหลีกไปเจอป่าเขานั่งเศร้าร้องไห้
เหตุไฉนได้เป็นเยี่ยงนี้
ข้าพเจ้าเดินพิจารณาและใคร่ครวญ
เหตุรัญจวนของสรรพสิ่งจากเหตุใดหนา
ถึงได้โกรธกริ้วเศร้าหมองเสียน้ำตา
นึกไปนึกมา โอ้! ก็เราทำลายมันไง.
.....เจ้าชาย...
ไม่มีความเห็น