สะท้อนอกผู้ป่วยโรคไต ที่อายุรกรรม 2 โรงพยาบาลสมุทรสาคร
วันนี้ง่วงมาก เพราะเมื่อคืนกว่าจะแล้วเสร็จก็ตี 3 อาบน้ำแล้วเข้านอน ตี 3.30 น.ตื่น07.00น.พอดิบพอดี
สามีพูดว่าทำไมไม่นอนต่ออีกหน่อยเพราะเมื่อคืนเห็นนั่งพิมพ์งานถึงตี 3
อย่างไรก็ตาม เมื่อไปถึงรพ. เวลาก็หมดไปกับความสุขของเพื่อนผู้ป่วย 5 โรคเรื้อรังในช่วงเช้า จำนวน 20 ท่าน
ซึ่งมีทุกโรคยกเว้นมะเร็ง และโชคดีได้เจอเพื่อนรุ่นพี่ท่านหนึ่ง ท่านบอกว่าท่านเหมาเกือบหมด รู้สึกท้อ
แต่เมื่อมาเจอฉันเบิกบาน กลับรู้สึกดีใจและมีความหวัง พร้อมบอกว่าจะหาโอกาสและชวนสามีมาร่วมกิจกรรม
ด้วย...อนุโมทนา หลังเสร็จภารกิจ ก็ใช้เวลาที่เหลือนั่งพิมพ์รายงานความก้าวหน้าของโครงการศูนย์ส่งเสริมมิตรภาพ
บำบัด เสร็จเวลาเที่ยงพอดีๆ น้องพยาบาลโย่งให้น้องผู้ชวยอ๊อดเอากล้วยน้ำว้าย่างมาให้ ทานไป 2 ลูก น้องแม่บ้าน
แถมน้ำเย็นให้อีก 1 แก้ว น้องพยาบาลชบา ฝากคุกกี้มาให้ทาน น้องจู๊แวะมาทักทายด้วยความห่วงใย เพราะตั้งแต่เช้า
ยังไม่ได้ไปที่ห้องทำงานแบบเฮฮาเลย เอางานไปส่งพี่ดำเองที่ ชั้น 9 ตึก 12 ชั้น เผื่อผิดพลาดอะไรจะได้แก้ไข
ทันที รู้สึกเหมือนงานประจำกำลังจะกลับมา...ซึ่งภาวนาว่าขอเพียงครั้งนี้ครั้งเดียวนะ พี่ดำอนุเคราะห์กาแฟดำ1 ถ้วย
รู้สึกอะไรอุ่นๆเข้าสู่ร่างกาย สดชื่นดี เมื่อช่วยกันตรวจทาน ทุกอย่างเรียบร้อย ตามความเห็นของผู้ใหญ่หลายท่าน
งานวิชาการช่วยพิสูจน์อักษร ช่วยจัดการตัวอักษรแบบของโรงพยาบาล เสียงโทรศัพท์จากน้องจรัลตามตัวว่ามีนัดกับ
กลุ่มผู้ป่วยไต เพื่อทำสมาธิบำบัดหลังรับประทานอาหาร โอ๊ะ ! ลืมไปเลยนะนี่ ขอบคุณ แล้วรบกวนต่อ ..ช่วยแจ้งไป
ทางคลีนิคไตกับน้องพยาบาลพอมว่าจะลงไปเดี๋ยวนี้ทันที อิอิ ที่จริงไม่ทันหรอกแต่ไม่อยากให้เขากังวล
พี่ดำให้น้องผู้ช่วยอีกคนมาทำหน้าที่รับงานต่อดูว่าเธอจะสนุก และตื่นเต้นไปกับการทำงานแบบแข่งกับเวลาของฉัน
ต่อขากนั้นกลับไปตึกพ่อ อายุรกรรม 2 พบว่ามีผู้ป่วยไต 6 ท่านนั่งรอด้วยท่าทางอ่อนเพลีย แต่แววตากระตือรือร้น
ได้ยินเสียงน้องพยาบาลบอกว่าครูต้อยมาแล้วทุกคนยิ้มออกมาแบบเพลียๆ บ่ายวันนี้มีน้องผู้ป่วยชายวัย 27 ปีื มี
ครอบครัวแล้ว และมีบุตร 2 คน และผ่านการพอกไตมาแล้ว 1 ครั้งฉันพูดกับตัวเองในใจว่า โรคไตมิได้เกิดขึ้นเฉพาะ
กับผู้สูงอายุ หรือผู้ป่วยโรคเรื้อรังนานๆเท่านั้น.. ทุกคนมีโอกาสเจ็บป่วยได้ทั้งสิ้น แม้วัยหนุ่มสาว หากใช้ชีวิตอย่าง
ประมาท รู้สึกใจเหี่ยวไปนิดหนึ่ง เพราะความคิดวิ่งไปที่บ้านของเด็กหนุ่มคนนี้ ไปคิดเอง จินตนาการเองว่าลูกยังเล็ก
อยู่ พ่อจะต้องมาเจ็บป่วย สูดลมหายใจเข้าช้าๆ ก่อนเอื้อมมือไปจับแขน และพูดว่า "สู้นะลูก การดูแลเอาใจใส่สุขภาพ
ที่ดี จะช่วยให้หายเป็นปกติเร็วมากขึ้น" เขาตอบว่าผมจะต้องสู้ครับ และจะพยายามให้มากที่สุด ลูกผมยังเล็กอยู่
" หันไปทักทายผู้สูงวัยอีกท่านที่นิ่งสงบ สอบถามได้ความว่าอายุ 79 ปีกำลังย่างเข้าปีที่ 80 คุณยายบอกว่าปวดศรีษะ
ข้างเดียว และเมื่อหันไปหาผู้ป่วยอีกท่านที่นั่งตรงข้ามเด็กหนุ่มคนนั้น ได้สังเกตเห็นอาการโยกตัว และใบหน้าซีดเล็ก
น้อย จึงถามว่าเป็นอย่างไรบ้่าง เขาตอบเบาๆว่าแน่นอึดอัดท้อง ฉันเปลี่ยนความคิดการทำกิจกรรมทันทีโดยเปิดเพลง
ให้ฟัง ปล่อยกายตามสบาย ลดไหล่ที่ตั้งลง และเอนกายเล็กน้อย หลับตาลงเบาๆนะคะ สูดลมหายใจเข้าเบาๆ แล้ว
หายใจออกช้าๆ ตามความรู้สึกของการหายใจออก หายใจเข้าอีกครั้งค่ะ ดูร่างกายของทุกคนยังเกร็งอยู่นิดหนึ่งนะคะ
ปล่อยลมหายใจออกมาช้าๆอีกครั้งค่ะ ..........................ฉันก็พูดนำไปพร้อมให้กำลังใจด้วยการชื่นชมพัฒนาการที่
ทุกคนทำตามคำพูดนำและสามารถทำได้ดีขึ้นทีละน้อย และเชิญทุกท่านทำความรู้สึกเสมือนเราอยู่คนเดียวท่ามกลาง
อากาศที่เย็นสบายหายใจเข้ารู้สึกตัว นิ่งก็รู้สึกตัว หายใจออกช้าๆนะคะ รับรู้ลมหายใจออกผ่านรูจมูกออกไปนำความ
เจ็บป่วยออกไปสู่อากาศบริสุทธิ์ หายใจเข้าคือพลังชีวิต ตระหนักถึงคำว่าพลังชีวิต ทุกคนจึงหายใจเข้าช้าๆ รับรู้การ
เคลื่อนของลมหายใจและนิ่ง ก่อนหายใจออก นำอากาศเสียออกสู่ธรรมชาติ และลมหายใจเข้าที่บริสุทธิ์ของทุกคนมา
จากต้นไม้รอบๆตัวท่าน ที่กำลังดูดอากาศเสียเข้าไปบำรุงต้นไม้ให้เติบโต ชูก้านใบเขียวขจี พร้อมตอบแทนคุณมนุษย์
ด้วยการผลิตออกซิเจน กลับคืนมา ให้มนุษย์ได้สูดเข้าไปหล่อเลี้ยงร่างกาย สร้างความรู้สึกสดชื่น เบาสบายให้กับ
ร่างกาย รับรู้แล้วปล่อยวาง ปล่อยวางจึงรู้ว่า...สบาย หายใจเข้าอีกครั้ง นำความรู้สึกนั้นเคลื่อนมาที่บริเวณความเจ็บ
ป่วย และปล่อยให้ความนิ่งได้ทำหน้าที่โอบอุ้ม ความทุกข์ออกมาทางลมหายใจออกช้าๆเหมือนเรากำลังรินน้ำ
ออกจากแก้ว .................ท้ายที่สุดก็เชิญชวนให้ร่วมกันแผ่เมตตา เพราะเชื่อว่าทุกท่านมีความสุข ความสบาย เบาๆ
เกิดขึ้น แล้ว พึงแบ่งปันความรู้สึกดีๆ ให้กับทุกจิตวิญญาณเพื่อเป็นพลังชีวิตของเราต่อไปอีกนานเท่านาน
หลังจากนั้นเชิญชวนให้ทำกัวซาใบหน้าเพื่อคลายความตึงเครียดและกระตุ้นให้กล้ามเนื้อ
บริเวณใบหน้าได้ผ่อนคลาย หลังจากนั้นให้ทุกคนนั่งหลับตาลง นำความรู้สึกไปจับที่บริเวณใบหน้า รับรู้ความเปลี่ยน
แปลงที่ว่เกิดขึ้นเป็นความอบอุ่นที่เคลื่อนตัวออกมาช้าๆ....ช้าๆที่ใบหน้าของตนเอง
เมื่อเสร็จกิจกรรมได้สอบถามความรู้สึกที่เกิดขึ้น ความคิดช่วยกันวิเคราะห์ถึงกาย จิต และจิตวิญญาณความคิดจรที่เกิด
ขึ้นขณะทำกิจกรรมซ้ำๆอยู่ๆอย่างนั้น และให้เล่าความรู้สึก ความคิด และสัมผัสจิตที่สงบของตนเอง เพื่อแลกเปลี่ยน
ร่วมแสดงความคิดเห็นกันและกัน สังเกตเห็นผู้ป่วยที่มีอาการทางกายนั้นได้ผ่อนคลาย และเริ่มพูดคุยกันด้วยสีหน้า
ยิ้มแย้ม มีเสียงหัวเราะเกิดขึ้น และมีสัมพันธภาพที่ดีเกิดขึ้นในวงสมาธิบำบัด...ซึ่งก่อนเริ่มกิจกรรมทุกคนต่างนั่งเงียบๆ
ไม่คุยกัน บ้างก้มหน้า บ้างนั่งดูนิ้วมือตัวเอง บ้างกระสับกระส่ายตัวไปมา บ้างชะเง้อมองไปข้างนอกห้อง และดูเหมือน
ว่าหลายๆคนจะคุ้นกับการรอรับการตรวจนานๆเช่นนี้แบบผู้มีความทุกข์ อึดอัดกับร่างกายตนเอง กระสับกระส่ายตัวไปมา
ต่อเมื่อได้รับการแนะนำวิธีลดความเครียดจากสิ่งแวดล้อมที่กำลังเผชิญอยู่นี้ ลดอาการอึดอัดภายในของตนเองออกไป
แล้วความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นจึงนำไปสู่การพูดคุยแลกเปลี่ยนทัศนะของโรคที่เป็นอยู่ มีการให้กำลังใจกันและกัน และมี
การขอเบอร์โทรศัพท์เพื่อแลกเปลี่ยนและนำไปสู่ความสนใจในกิจกรรมชีวิตประจำวันของเพื่อนไต
บทเรียนของฉันวันนี้จึงไม่มีขั้นบันไดให้ก้าวขึ้นไปอย่างเป็นขั้นตอน หากได้เิกิดทางลาดขึ้นไป ช้าๆและสามารถนำพา
เพื่อนผู้ป่วยให้ก้าวขึ้นไปด้วยความรู้สึกสบายๆไม่ต้องโหนตัวเหนี่ยวบันไดให้เหนื่อย แต่สามารถเดินไปยังเป้าหมายที่
ตั้งใจได้เช่นกัน คือความสุขใจที่เกิดขึ้น และฝึกรู้สึกตัว ยอมรับ และเ้ปิดใจ
ความรู้สึกสบายสามารถเกิดขึ้นได้เมื่อได้สัมผัสความเอื้ออาทร ที่มีให้กัน อย่างเข้าใจ มีความเห็นอกเห็นใจและ
ปรารถนาให้ผู้อื่นพ้นทุึกข์นี่แหละคือเส้นทางบุญ นำมาซึ่งพลังมหัศจรรย์ของชีวิต
ขอบคุณโอกาส และพื้นที่ปลอดภัยของโรงพยาบาลสมุทรสาคร
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาลปรร.ค่ะ
ความเห็น (1)
ขอบคุณดอกไม้งามที่น้องๆทั้งสามท่านนำมามอบให้นะคะ
น้องอ.นุ ขอบคุณพลังจิตที่ส่งมาให้นะคะ
น้องดร.ขจิต ผู้ส่งโอกาสดีๆหลายอย่างมาให้ได้เรียนรู้และลงมือทำ
ขอบคุณสาวน้อยใจดีนู๋ยุ้ยแก้มตุ่ย อยากเห็นตัวจริงจังเลย