จำได้ไหมเมื่อครั้งที่อ่านหนังสือได้ใหม่ๆ ความรู้สึกที่มันเต้นอยู่ข้างในใจดวงเล็กมันเป็นเช่นไร สิ่งที่เต้นเร่าอยู่ด้านในที่รอคอยที่จะเข้าไปเปิดอ่านความมหัศจรรย์ของโลกที่บรรจุอยู่ใน "หนังสือ"
ยังจำความรู้สึกเหล่านั้นได้ดี และรู้ตัวว่าได้เดินผ่านวันวัยเหล่านั้นมาอย่างน่าใจหาย เมื่อครั้งมีโอกาสกลับมาเป็นเพื่อนเล่นกับเด็กอีกครั้งจึงไม่ลังเลที่จะแก้ตัวให้กับวัยเด็กของตัวเอง จูงมือเด็กออกจากห้องเรียนไป "บุกบ้านนักเขียน" กัน
นายกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย คุณเจน สงสมพันธุ์ ได้เล่าถึงชีวิตในวัยเด็ก และความเป็นมาอย่างง่ายว่าทำไมเราต้องมีนักเขียนให้เด็กๆ ฟัง พอถูกทวนความเข้าใจเด็กๆ ตอบพร้อมกันว่า การเขียนหนังสือไว้ทำให้เราไม่ลืม..อืมการเขียนมันดีอย่างนี้นี่เอง และนักเขียนก็เป็นผู้บันทึกประวัติศาสตร์และความทรงจำให้กับเรา
นายกสมาคมนักเขียนได้ฝากความหวังไว้กับเด็กห้าสิบคนนั้นว่า "อาจมีสักคนที่โต้ขึ้นมาเป็นนักเขียน" ซึ่งก็เป็นความหวังที่ตรงกันกับผู้ที่พาไป
อาจารย์ชมัยภร แสงกระจ่าง เป็นคุณยายใจดี เดินจูงมือเด็กๆ ให้ไปรู้จักกับนักเขียนมากยิ่งขึ้นด้วยคำถามที่ว่า "นักเขียนคือใคร อยู่ใกล้ๆ บ้านหนูหรือเปล่า" เด็กตอบคำถามอย่างสนุกสนาน แม้จะถูกบ้างผิดบ้าง คุณยายนักเขียนก็ยังใจเย็นเล่าเรื่องอย่างเนิบช้าเพื่อพาหัวใจดวงเล็กจ้อยเหล่านั้น ออกมารู้่จักกับนักเขียนที่มากกว่า นักเขียนการ์ตูน เด็กมีความรู้น้อยมากกับชื่อผู้เขียน เด็กมักจะมีภาพของเรื่องมากกว่าภาพของคนเขียน การบุกรังนักเขียนในครานี้ นอกจากจะได้ลายเซ็นนักเขียนแล้ว พวกเขาได้เห็นชีวิตความเป็นอยู่ของนักเขียนที่น่ายกย่อง รวมถึง เข้าชมบ้านนักเขียนอย่างใกล้ชิด และสามารถเปรียบเทียบชีวิตนักเขียนกับชีวิตนักเรียนว่าช่างสงบงามต่างกันนัก
เคยอ่านหนังสือ "อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้แก้ง่ายนิดเดียว" ของอ.ศิวกานท์ ปทูมสูติ ได้กล่าวว่า การได้จัดประสบการณ์ให้เด็กๆ ได้รู้จักสัมผัสกับนักเขียนก็เพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้เกิดแก่เด็ก และทำให้เด็กอยากเป็นนักอ่านมากขึ้น รวมถึงอยากเป็นนักเขียนเพิ่มมากขึ้นด้วย
เด็กๆ ต่อคิวยาวสำหรับการขอลายเซ็นคุณยายนักเขียน อันที่จริงหนังสือที่พวกเขาได้รับนั้นเป็นเล่มเดียวกับที่อยู่ในห้องรักการอ่าน แต่เมื่อมันถูกมอบให้พร้อมลายเซ็นคนเขียนมันจึงเป็นหนังสือเล่มใหม่ที่ดึงดูดหัวใจพวกเขาได้มากกว่า
พวกเขาอดใจไม่ไหวที่จะเปิดอ่านหนังสือที่ได้เป็นของรางวัล แววตาที่เป็นประกายอยากรู้อยากเห็น และอยากอ่านเมื่อเราโบกมือลาบ้านนักเขียนมาแล้วนั้น ทำให้เส้นทางกลับบ้านดูสั้นเข้า
การตกหลุมรักการอ่านนั้นไม่ใช่การพัฒนาคนเพียงคนเดียวเท่านั้น เพราะคนเหล่านั้นจะมาพัฒนาสังคมของเขาด้วย ที่สำคัญมันสามารถพัฒนาชาติได้ด้วยนั่นเอง
เราร้องเพลงแมลงเต่าทองกันเสียงหลงเข้าซอยโรงเรียน "แมลงเต่าทอง กัดใบฟักทอง เป็นวงวง ..รักแมลงเต่าทอง" เพลงที่ครูแม้วสอนดังเป็นจังหวะกระท่อนกระแท่น แต่มันก็ดังกระหึ่มรถเมลคันที่พาเรากลับบ้าน
เออแน่ะ มีเด็กๆ ช่วยกันแต่งเพลงขึ้นมาเองด้วยนะ เพี้ยนเชียว
ส่งแรงใจมาช่วย .... นักเขียนน้อยนะคะ ..... ต่อไปจะได้เหมือนลูกสาวคนเล็กของหมอเปิ้น .... MASATO YU ... เธอเขียนเรื่อง "นางฟ้าจอมราชัน" (Blue Angel) มี 4 ตอน และ หนูน้อยหมวกแดง...เล่มใหม่ (Little Red riding Hood) ..... "เด็กรุ่นใหม่....รักการอ่าน" นะคะ .... การอ่านจะทำให้....เกิดการเรียนรู้อย่างมากมายค่ะ
ขอบคุณค่ะ