สุขในเหงา....พ่อเสม...อาจารย์หมอวิจารณ์...
เช้าของวันจันทร์...อีกวันจันทร์...สัปดาห์ที่สองแล้วซินะ...ที่ผมมาอยู่ที่กรุงเทพฯ
ผมคิดถึงสมุดบันทึกของผมใน Gotoknow ขาดใจ...
คิดถึงบันทึก..อนุทิน...ของเพื่อนๆ และของผมเอง
ได้แต่เขียนอนุทิน...อ้างถ้อยคำของพี่หนูรีบ้างนะ..."ขี้เกียจตั้งชื่อบันทึก"
จริงครับผม...แต่บางมุม...เมื่ออยากย้อนว่า...วันนั้น...เวลานี้...ผมอยู่ไหน
ขี้เกียจไปรื้อค้น...จึงเขียนบันทึกบ้างแล้วกัน...
ผมมานั่งเขียนงานวิจัยของผมให้เสร็จที่กระทรวงฯ
เพราะผู้ให้ทุนให้โอกาส...บอกว่า..."You เขียนที่อนามัยไม่เสร็จหรอก..."
"เดี๋ยวไปทำนั้น...ทำนี้..."
ต้องเดินทางมาที่นี้...มีครูที่จะช่วย...มีหนังสือที่จะให้ค้น...
มี "เหตุ" จึงมี "ผล"....ผมจึงได้มาอยู่ที่กรุงเทพฯ
เมือง "ผู้คนเดินอย่างขวักไขว่...ไม่รู้ไปไหน...เดินไปก็เดินมา..."
เป็นการเดินทางที่แสนพิเศษ...การเรียนรู้....แต่เหงา....(เหงาที่สุด)
มุมที่ผมชอบแอบหนี...และให้เหตุผล...พี่เลี้ยงของผม..."ท่านพี่มด"
ว่า...จะไปนั่งค้นงาน...ประกอบการเขียน
แต่...อย่าเอ็ดไป...ผมไม่ได้ค้นงานเท่าไหร่หรอก?...
ผมมาแอบอ่านหนังสือของพี่วินทร์บ้าง...อาจารย์ประมวลบ้าง...และ
อีกหลายๆ ท่าน...นิ้วกลม....หนุ่มเมืองจันท์...
สถานที่ที่ผมชอบสิงสถิตย์...และมีความสุขในความเหงาของผม
เพื่อชดเชยความคิดถึงบ้าน.........
คิดถึงต้นไม้ที่บ้าน และอนามัย (ฝนตกที่ กทม. สองครั้ง แต่ที่บ้านไม่ยักตก)
"....รดน้ำต้นไม้...ให้อาหารปลายังครับ...."
ห้องสมุดพ่อเสม...ทุกท่านแถวนี้เรียกอย่างนั้น....ห่างจากตึกที่ผมอยู่ เพียงตึกเดียว...
ผมสามารถเรียก "พ่อเสม"...ได้อย่างเต็มปาก...และหวังว่า...ท่านคงอนุญาตให้ผมเรียกท่าน
ผมไม่เคยรู้จักท่านเป็นการส่วนตัวเลย...เสียดายที่ท่านจากพวกเราไปแล้วด้วย
ผมรู้สึก...ท่าน...คือ พ่อที่มีแต่สิ่งดีๆ ให้ลูก...และทุกๆ คน ที่รู้จักท่าน...
และอีกท่าน....อาจารย์หมอวิจารณ์...
ถ้อยคำที่ท่านเขียนถึงพ่อเสม...ผมรับรู้ถึงสิ่งที่ดีงาม ความอบอุ่น....
และความรู้สึก...ที่ระลึกถึงเสมอเมื่อยามคิดถึง...
คือ...การแบ่งปันบันทึกที่ท่านเป็นแบบอย่างให้พวกเราในการเขียนบันทึกกับบ้านหลังนี้
เมื่อเขียนเสร็จผมรู้สึก....Happy Ba....กลับไปทำงานต่อ...ก่อนนะครับ...
หมายเหตุ ผมได้ลบ เพื่อแก้ไขบันทึกนี้นะครับ
ขอขอบพระคุณ...อ.กะปุุ๋ม...พี่เปิ้ล...คุณน้อย น้ำพอง...อาจารย์จัน...และคุณ auengsangfang...ที่กรุณาให้ข้อคิดเห็น และดอกไม้ครับ
ความเห็น (10)
มาให้กำลังใจค่ะ
ส่งกำลังมาช่วย "น้องชายคนดี" .. ขอให้ "อดทน" .... ทำความดี อาจ ยุ้งอยากบาง ... เมื่อผลิดอกออกผลจะ ..... งดงามเสมอ ค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
นับถือจิตใจอย่างหนึ่งของคุณหมออดิเรก..ที่ตัวเองเห็นแล้วก็อดสะท้อนใจไม่ได้ (เพราะเป็นสิ่งที่ขาด) คือใจระลึกกตัญญู อันเป็นธรรมชาติ อยู่ในจิตวิญญาณอันดีงาม ให้กำลังใจคะ ความเหงาก่อให้เกิดงานศิลปะ ก้องโลกมานักต่อนักนะคะ
ความเหงา ความเงียบทำให้เกิดความคิดที่ดี ให้กำลังใจ
ความเหงาเป้นช่วงเวลาที่พิเศษสุด ทำให้เข้าใจและเรียนรุ้ตัวเองได้ มากขึ้น
- เหงา เหงา เหงา
- คือโลกของเราโดยแท้
ยิ้มเหงา ๆ เศร้าพองาม ๆ นะครับ
ได้มาเห็นข้อความว่า ครูต้องรักศิษย์เหมือนลูก....วาว ๆ
เหงาดีมีความสุขค่ะ เหงาแล้วไปสนุกอุดความคิด ขอบคุณที่ให้กำลังใจเสมอมา ขอให้ทำงานได้สำเร็จเสร็จไวๆ จะได้กลับบ้านไปคลายเหงา อิอิ
มาให้กำลังใจคนที่กำลังเหงานะคะ
รออ่านผลงานดีดีที่กลั่นกรองออกมาจากความเหงานั้นค่ะ
สุขในเหงา...
คือ กระบวนการที่ข้ามพ้นสู่การเข้าใจโลกและชีวิต
เยี่ยมครับ...
สุขใจกับบันทึกนี้ จริงๆ