เดินตามฝัน

เด็กน้อยคนหนึ่ง เป็นเด็กขี้อายนิดๆแต่ชอบยิ้มเป็นชีวิตจิตใจ เขามีความฝันที่อยากจะเป็นครูตั้งแต่เด็กๆ จนวันหนึ่งเขาสอบติดครูประถมศึกษาจากโครงการผลิตและพัฒนาครูสู่ความเป็นเลิศและก็มีโอกาสได้มาเข้าค่าย เขาต้องเดินทางมาจากเมืองสามหมอก ใช้เวลาเดินทางประมาณ 5 ชั่วโมง เขามีความตั้งใจและมีความพร้อมเป็นอย่างมากในการมาเข้าค่ายในครั้งนี้ วันแรกที่เขาได้ยืนอยู่หน้ามหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่ เขามีความปลาบปลื้มและภูมิใจมาก เพราะเขาเคยฝันว่าวันหนึ่งเขาต้องมาเรียนที่นี่ให้ได้ และแล้วความฝันของเขาก็๋เป็นจริง เมื่อเขากำลังจะเป็นว่าที่คุณครู... ซึ่งวันแรกของการมาเข้าค่าย เขามีอาการซึมเศร้าเพราะเขาไม่มีพ่อแม่มาส่งเหมือนคนอื่นๆ ทุกครั้งที่เขาคุยโทรศัพท์กับพ่อแม่ เขาจะรู้สึกว่าเขาอยากร้องไห้ เสียงพูดสั่นๆทำให้แม่ถามว่าลูกร้องไห้เหรอ แต่เขาก็ตอบกลับไปว่าเขาไม่ได้ร้องไห้ก็แค่เจ็บคอนิดหน่อย เขาเกลียดตัวเองมากที่ไม่บอกความจริงกับแม่ในวันนั้น แต่พอผ่านมา 2-3 วัน ความรู้สึกนั้นก็เริ่มดีขึ้น เขาไม่ค่อยรู้สึกว่าเหงาอีกต่อไป เพราะเขามีเพื่อน มีอาจารย์ที่คอยอยู่เคียงข้างเขา เขาเริ่มรู้สึกว่ามันสนุก เขาสามารถใช้ชีวิตอยู่กับคนอื่นได้ จนทำให้ทุกๆวันที่เขามาอยู่ที่นี่ได้เห็นว่าโลกนี้มีสีสัน มีรอยยิ้ม เสียงหัวเราะของเด็กๆที่มาจากต่างที่ต่างถิ่นตา่งครอบครัว แต่ที่เขามาอยู่ด้วยกันได้เพราะพวกเขามีความฝันที่อยากจะเป็นครูเหมือนกันนั่นเอง...