แค่เศษ….ใครจะสนใครในวันนี้

แค่เศษ….ใครจะสนใครในวันนี้

ฉันนั่งอยู่ท่ามกลางตัวเองของตัวเองทั้งหลาย

ส่งเสียงวุ่นวายโหวกเหวกแหกปากตะเบ่งเสียง

เขากำลังต่อสู้เพื่อปากท้องและทางบ้านอย่างพร้อมเพรียง

ต่างมิเคยเหมี่ยงมองฉันเลยแม้เพียงเศษสายตา

ฉันเปรียบได้ดั่งขยะปฏิกูลชิ้นหนึ่งข้างถนน

เห็นผู้คนเดินเหยียบย่ำและหลีกหนี

ต่างคนต่างไปไร้ความปราณี

มิมีใครยินดีกับเศษคน

เพราะมิได้มีชื่อเสียงหรือตำแหน่งอันใหญ่โต

และมิได้คุยโวโอ้อวดอย่างใครเขา

เราก็อยู่แบบนี้แหละแบบของเรา

เป็นแค่เงาฉายสะท้อนสังคมอันรุ่งเรือง

กี่ครั้งกี่หนที่ผู้คนต่างเดินผ่านกัน

นานแสนนานมิมีใครหันมาสน

แม้เราจะเป็นมนุษย์ด้วยกันที่เรียกว่าคน

แต่ก็ไร้คนมายินดีมาสนใจต่อกัน

มันหนักหนาเกินไปแล้วโอ้ชีวิต

สังคมและผู้คนเสียจริตหมดแล้วหรือนี่

ป่าเป็นเมืองมองไม่รู้ว่าใครชั่วดี

ทุกข์ทวีทับถมในจิตใจ

บ้านเราเมืองเราวันนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว

ไร้วี่แววความเอื้ออาทรและห่วงหา

ของให้คุณค่าวันนี้คือเงินตรา

เราจึงเห็นคนบูชาและห่วงหามัน

…………. เมื่อคุณค่าของเงินตราเพิ่มขึ้นมากเท่าใด ส่งผลให้คุณค่าของมนุษย์ลดน้อยถอยลงตามกัน……….

ณ ตลาดเกษตร ม.อ.หาดใหญ่

นายหัว.

5 / 11 / 55