เต๋าแห่งการบริหารจัดการ : ไม่สนใจความดีที่ตนเองทำ

เต๋าแห่งการบริหารจัดการ :  ไม่สนใจความดีที่ตนเองทำ

เต๋าเต็กเก็ง บทที่ 2 กล่าวถึงวิถีของผู้นำที่เป็นปราชญ์ว่า

“ปราชญ์อบรมบ่มสอนประชาชนด้วยการกระทำ มิใช่ด้วยคำพูด
เขาศึกษาเรียนรู้ฟ้าดินหล่อเลี้ยงสรรพสิ่งโดยไม่ย่อท้อ
ปราชญ์ใช้แบบอย่างคุณธรรมแห่งฟ้าดิน
คือ แม้นจะได้สร้างคุณความดีมากหลาย ก็ยังคิดว่าตนมิได้ทำอันใด
ด้วยเขาไม่มุ่งหวังเอาความดีความชอบ เมื่อเขาทำคุณความดีเสร็จแล้วก็ผ่านเลยไป
โดยไม่เข้าครองความดีนั้น เขามีน้ำใจกว้างขวาง แม้แต่คุณความดีที่ตนทำ
ก็ไม่ไปสนใจ ซึ่งกลับทำให้คุณความดีของเขาไม่ดับสูญนิรันดร์กาล”

ผู้นำในความหมายนี้คือ ผู้นำที่เป็นปราชญ์หรือผู้รู้แจ้ง
ไม่มุ่งเน้นใช้คำพูดหรือแสดงวาทกรรม เพื่อแสดงการโอ่อวด
เหมือนกับการแสดงการโต้คารม โต้วาทีแบบฉบับตะวันตก
ครั้งหนึ่งขงจื้อ ไปศึกษาอยู่กับเหลาจื้อ  เหลาจื้อบอกว่าข้าพเจ้า
จะไม่กล่าวอะไร ให้ท่านเรียนรู้และศึกษาเอาเอง  นั่นก็แสดงถึง
การศึกษาอันลึกซึ้งคือ ต้องศึกษาความเป็นจริงด้วยตนเอง

คุณธรรมของผู้ยิ่งใหญ่ คือ ไม่ติดยึดคุณธรรมนั้นว่าเป็นตัวกรูทำ
หรือเป็นของกรูทำ  เป็นการกระทำที่ไม่ผูกพันกับผลประโยชน์
และความดีความชอบใด ๆ ทำให้เป็นคุณธรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
คือทำดีแล้วปล่อยวาง  ไม่สนใจ ไม่เข้าครอบครอง ไม่ต้องเอา
ใบประกาศรับรอง ไม่ต้องเอาโล่รางวัล  ทำดีเมื่อไร ก็ได้เมื่อนั้น

ผู้บริหารจัดการที่ละตัวตน ตัวเอง เสียได้ จะเป็นผู้ที่โลกต้องการ
ซึ่งแตกต่างจากหลักการบริหารแนวตะวันตกโดยทั่วไป จะให้ผู้นำเป็นผู้ที่ยึดมั่น
ในตนเอง  เป็นเอกลักษณ์  ใส่เสื้อผ้าชั้นดี เหน็บปากกาสีทอง
ให้รู้ได้ทันทีว่าเป็นเซลแมน เอ๊ย ไม่ใช่ ผู้บริหารจัดการ  ซึ่งบางที
องค์กรที่เข้มแข็งอาจไม่ต้องมีผู้นำก็ได้  แต่อาศัยเครือข่ายสังคม
ซึ่งมีตัวอย่าง ในหนังสือเรื่อง  องค์กรไร้หัว  (The starfish and The spider)
และเป็นองค์กรที่ไม่มีวันตาย  เพราะทุกคนสามารถทำงานแทนกันได้
ทุกคนมีความสามารถเท่า ๆ กัน  หากมีคนหนึ่งตายขึ้นมาสามารถ
ทำงานต่อได้ทันที ในขณะที่องค์กรเน้นผู้นำ เวลาผู้นำตายหรือว่างลง
ก็ไม่สามารถทำงานต่อได้

[Dr. Ple]

ผู้นำ ทางปราชญ์ พื้นบ้าน นะคะ

ขอบคุณมากค่ะ