เจ็ดวันในไต้หวัน (ตอนที่ 3) ตื่นแต่เช้า เฝ้าพระอาทิตย์ขึ้นที่เขาอาลีซาน

เจ้าของที่พักโทรมาปลุกตอนตีสี่ครึ่ง เดินไปถึงสถานีรถไฟตอนตีห้า ผู้คนมาซื้อตั๋วกันมากมาย รถไฟออกเวลา 5:21 น. เข้าคิวกันยาวเหยียด สงสัยเหมือนกันว่าคนมากมายขนาดนี้แล้วนี่จะไปกันได้ครบทุกคนหรือ? แต่แล้วไม่ทันไรก็ได้คำตอบ เพราะเหลืออีกเจ็ดแปดคนจะถึงคณะเรา เขาก็ห้ามไม่ให้ขึ้นรถแล้ว เพราะดูแล้วรถไฟคงจะเต็มทุกตู้ คนที่เหลือก็ต้องยืนรอต่อไป เข้าใจว่าคงมีรถเสริม หลังจากรถขบวนแรกออกไปไม่นาน รถเสริมก็มารับผู้โดยสารที่เหลือ ไปถึงจุดชมวิวเกือบหกโมงเช้า ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว ได้แต่คิดในใจว่าตกลงมาทันพระอาทิตย์ขึ้นไหมเนี่ย ตรงจุดชมวิว มีนาฬิกาบอกเวลาพระอาทิตย์ขึ้นว่าเป็นเวลา 6:21 น. เหลืออีกตั้ง 20 นาที ไปยืนจับจองที่และดูทะเลหมอก ไปพลางๆ

เข้าคิวรอขึ้นรถไฟไปจุดชมวิวดูพระอาทิตย์ขึ้น

ภาพที่เห็นผ่านหน้าต่าง

จริงๆ พระอาทิตย์คงจะขึ้นแล้ว เพียงแต่โดนภูเขาบังไว้ เวลา 6:21 น. เป็นเวลาที่พระอาทิตย์พ้นยอดเขามากกว่า และแล้วเวลาที่ว่านั้นก็มาถึง เสียงคนฮือฮา เมื่อได้เวลาพระอาทิตย์โผล่มาจากภูเขาเหมือนสปอตไลท์ดวงใหญ่โผล่ขึ้นมา เป็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจยิ่ง ช่วงนั้นแต่ละคนต่างก็ลั่นชัตเตอร์กันเป็นการใหญ่ ผมเองก็ได้มาหลายภาพเหมือนกัน

กลับจากการดูพระอาทิตย์ก็นั่งรถไฟกลับลงมาที่พัก นัดรถไว้ 8:15 น. ซื้อแซนวิชที่ร้านสะดวกซื้อเป็นอาหารเช้าทานในรถ แล้วมุ่งหน้าไปยัง Sun Moon Lake จุดหมายที่เป็น Highlight จุดต่อไป รถพากลับมาทางเดิมที่ขึ้นเขามาเมื่อวาน ตรงตีนเขาต้องผ่านจุดที่คนงานกำลังทำการก่อสร้างกันดินพัง รถผ่านไม่ได้เป็นเวลา 20 นาที คนขับรถบอกให้เราเดินลงทางบันไดไปยังวัดที่อยู่เนินเขา แล้วเดี๋ยวเขาจะขับลงไปรับที่นั่น ซึ่งก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องรออยู่ตรงนั้น ทำให้ได้ถ่ายรูปที่วัดไปพลางๆ

ไปถึง Sun Moon Lake เที่ยงกว่าๆ คนขับรถพาไปที่ Information Center บอกว่าเพิ่งสร้างเสร็จไม่นาน ออกแบบไว้ค่อนข้างดี มีทัศนียภาพงดงามมาก หลังจากนั้นก็พาไปทานข้าว เป็นร้านอาหารพื้นเมือง สั่งอาหารชุดมาทาน (คล้ายๆ มื้อเย็นเมื่อวาน) ราคามาตรฐานชุดละ 800 $ บอกว่ามีโชว์พื้นเมืองเวลาประมาณบ่ายสอง แต่ตอนนั้นกินเสร็จ 13:15 น. ไม่อยากเสียเวลารอ

คนขับคะยั้นคะยอให้นอน Sun Moon Lake อุตส่าห์พาไปดูที่พักแต่ดูแล้วไม่น่าสนใจ งัดเอา “ลายแทง” ที่โรงแรมที่ไท้จงเขียนไว้มาคุยกับคนขับอีกครั้ง บอกว่าอยากไปตามแผน คือไปค้างคืนที่ฉิงจิ่ง (ต้องขับต่อไปอีกชั่วโมงครึ่ง) เพื่อว่าวันรุ่งขึ้นจะได้ขับรถระยะทางน้อยลง และอยากจะไปเส้นทางที่ตัดผ่านภูเขาจากตะวันตกไปตะวันออก ถนนที่เรียกว่า Central Cross-Island Highway แต่พูดกันไม่รู้เรื่อง สุนิตอ่านตัวหนังสือจีนใน “ลายแทง” บอกว่าอยากไป “จงกั๊ง” ((ตามที่จำมาจากคนที่โรงแรมบอกไว้ คนขับบอกว่ามันอยู่ไกลนอกเส้นทางอะไรทำนองนั้น พวกเราบอกว่าที่มาที่นี่ก็เพราะอยากขับผ่านเส้นทางสายนี้ คนขับบอกว่าตอนที่พี่ชายเขาตกลงกับเรา ไม่ได้บอกว่าต้องไปที่นี่ คุยกันเริ่มไม่ค่อยเข้าใจกัน

พอดีมีหนุ่มสาวชาวจีนสี่คนเดินผ่านมา จึงถามพวกเขาว่าพูดอังกฤษได้ไหม พวกเขาบอกว่าพูดได้ เราจึงอธิบายว่า วันนี้อยากไปพักฉิงจิ่ง พรุ่งนี้อยากให้คนขับรถขับไปทางเส้นทาง Central Cross-Island Highway (Highway No. 8) คนจีนหันไปพูดกับคนขับรถว่าพวกเราอยากให้ไปใช้เส้นทาง “จงเหิน” คุณขับรถก็ร้องอ๋อ ทวนคำว่า “จงเหิน” ไม่ใช่ “จงกั๊ง” เป็นอันเข้าใจกันว่าเราจะไม่พักที่ Sun Moon Lake แต่จะไปพักที่ฉิงจิ่ง แล้วรุ่งขึ้นจึงเดินทางต่อโดยใช้เส้นทาง “จงเหิน” ซึ่งเราเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใช่ทางหลวงหมายเลข 8 ตามที่ต้องการจะไปหรือเปล่า?

แต่ถึงอย่างไรก็ต้องขอบคุณกลุ่มหนุ่มสาวที่มาช่วยเราสื่อสารเรื่องนี้จนเป็นที่เข้าใจกัน มารู้ตอนหลังว่าทั้งสี่คนนี้เป็นชาวจีนมาเลเซีย ประเทศเพื่อนบ้านของเรานี่เอง ทำให้เห็นว่าการที่พูดภาษาจีนได้ ทำให้ไปไหนมาไหนสะดวกสบายไปเยอะเลยทีเดียว

เขียนใน GotoKnow โดย beyondKM
ใน Beyond "KM"

คำสำคัญ (Tags): #Alishan#taiwan#อาลีซาน#ไต้หวัน#Sun Moon Lake#ทะเลสาบสุริยันจันทรา#Central Cross-Island Highway#ดูพระอาทิตย์ขึ้น#ทะเลหมอก

หมายเลขบันทึก: 507405เขียนเมื่อ 1 พฤศจิกายน 2012 16:37 น. ()แก้ไขเมื่อ 5 พฤศจิกายน 2012 10:43 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน