ทีมงานจัดการ ชุมชนSHKM ยินดีต้อนรับผู้ที่มีความสนใจการพัฒนาคุณภาพโรงพยาบาล ทุกท่านค่ะ เชิญเข้ามาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ร่วมกันได้เลยนะคะ ขอเชิญผู้สนใจสมัครเข้าเป็นสมาชิกชุมชน เพื่อจะได้แลกเปลี่ยนทาง Blog กับทีม 15 โรงพยาบาล ซึ่งกำลังทยอยเปิดตัว ขณะนี้เรากำลังรวบรวม"ขุมความรู้" ที่เราได้แลกเปลี่ยนกันเมื่อวันที่ 10 -11 มิถุนายน อยู่ เมื่อเสร้จแล้วจะทยอยนำมาขึ้นBlog ค่ะ ช่วงที่กิจกรรมที่เราทำยังไม่เห็นผล ดิฉันก็ขอนำประสบการณ์ที่ไปได้รับรู้รับฟังมานำเสนอให้แลกเปลีย่นกันก่อน เมื่อวันที่ 16 มิถุนายน ที่ผ่านมา ดิฉันและคุณฉมาภรณ์ ได้มีโอกาสไปร่วมเป็นผู้วิพากย์ในเวทีนำเสนอผลงานแลกเปลี่ยนเรียนรู้การพัฒนาคุณภาพ ของทีม PCT โรงพยาบาลในจังหวัดพัทลุง ในวันนั้นมีการนำเสนอ การพัฒนาอยู่ 7 เรื่อง 7 โรงพยาบาล คือ
1. การลดอัตราการชักในเด็กที่มีไข้สูง
2. การดูแลผู้ป่วยวัณโรค การเคาะปอด
3. พัฒนาศักยภาพผู้ป่วย และญาติ เป็นการดูแลบาดแผลที่บ้าน
4. หอบรักมาใส่ใจให้ไกลหืด
5. การพัฒนางานคุณภาพ กับงานเอดส์
6. โครงการฟ้าใหม่ (การแก้ปัญหาผู้ป่วยฆ่าตัวตาย)
7. การพัฒนาระบบบริการผู้ป่วยเบาหวาน
ซึ่งแต่ละเรื่องที่ทีม PCT ของโรงพยาบาล ได้นำมาแลกเปลี่ยนนั้น ทำให้เห็นภาพของการทำกิจกรรม ตามขั้นตอนของ PDCA ที่ใช้ทั้งทักษะและประสบการณ์ ของทีมในการพยายามบรรลุเป้าหมายที่ต้องการ และทำให้ผู้ป่วยได้รับการดูแลที่ดีขึ้นและได้เรียนรู้ประสบการณ์การดูแลจากภูมิปัญญาชาวบ้านได้ “ปิ๊งแว๊บ”ในหลายๆ ประเด็น ดังเช่น
เรื่องเล่า หอบรักใส่ใจให้ไกลหืด ของโรงพยาบาลกงหรา โรงพยาบาลพัฒนาการดูแลผู้ป่วยโรคหืดหอบเรื้อรังซึ่งมาโรงพยาบาลบ่อย บางวันมาหลายรอบ โดยการจัดกลุ่มให้พบปะเรียนรู้ ประสบการณ์วิธีปฏิบัติตัวเมื่อจับหืดของกันและกันติดตามเยี่ยมบ้านก่อนวันนัดซึ่งทำให้ทีมงาน ได้เรียนรู้ในบางประเด็น ที่อาจหลงลืมและมองข้ามไป ว่าสิ่งที่ราสอนผู้ป่วยในการปฏิบัติตัวนั้นเราก็สอนตามทฤษฎี ว่าควรจะหลีกเลี่ยงสิ่งที่ทำให้เกิดอาการหอบหืด แต่เราลืมว่าสิ่งที่เราบอกง่ายๆนั้นปฏิบัติได้ยากถ้านึกไม่ถึงในสิ่งที่เป็นความเคยชิน สิ่งที่ทีมงานเล่าให้ฟังคือ life style ของประชาชนในชุมชนนอกเขตเมืองและทำให้เราพลาดในการ ถามและแนะนำเรื่องต่างๆ ให้กับผู้ป่วย หรือแนะนำโดยไม่ทราบบริบทของผู้ป่วยทำให้ผู้ป่วยต้องทุกข์ทรมานกับโรคด้วยความไม่รู้ และสามารถแก้ไขได้ง่ายทีมงานโรงพยาบาลพบว่าชาวบ้านยังนอนกางมุ้ง บนหลังคามุ้งเต็มไปด้วยฝุ่น และไม่เคยซักเลย มีสัตว์เลี้ยงที่บุตรหลานรักเลี้ยงไว้บนบ้านในห้องนอน เช่น สุนัข แมว ลูกไก่ เก็บข้างของเครื่องใช้ มีค่า มีราคาไว้บนห้องนอน ประกอบอาชีพทอผ้า ปั่นปอ สิ่งเหล่านี้ล้วนทำให้เกิดฝุ่นที่จะส่งเสริมให้เกิดอาการหอบของผู้ป่วย
โดยบางบ้าน ชาวบ้านบอกไม่รู้ว่าต้องซักมุ้ง จึงใช้มุ้งตั้งแต่ซื้อจนกระทั่งขาดก็ทิ้งไปโดยไม่ซัก จากการได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้ ได้เห็นสิ่งเล็กน้อยที่เป็นเหมือนผงเข้าตา เมื่อมีคนเห็นและช่วยเขี่ยออกก็ หาย ทำให้เกิดการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมและผู้ป่วยได้เรียนรู้ในการหลีกเลี่ยงสิ่งที่ก่อให้เกิดอาการได้ไม่ยาก ลุงบุญมาก(ชื่อสมมุต) ผู้ป่วยที่เข้าร่วมโครงการเล่าให้ฟังว่าแต่ก่อนจับหืดทุกวัน ทำงานไม่ได้ ชีวิตไม่มีหวัง พอได้ร่วมเข้าโครงการได้เรียนรู้การใช้ยาการปฏิบัติตัวจากเพื่อน นำไปปรับพฤติกรรมของตัวเอง เดี๋ยวนี้นานๆ จะจับหืดสักครั้ง และสามารถทำงานประกอบอาชีพได้ และปวารณาตัวว่าจะเข้ากลุ่มและช่วยเหลือแนะนำผู้ป่วยอื่นต่อไป
จากการที่ได้รับฟังวันนั้น ดิฉันกลับมาทบทวนว่าเราเห็นอะไร เราได้เรียนรู้อะไรจากเรื่องเล่าในชุมชน แล้วเราจะดึงประสบการณ์ในชุมชนมาเผยแพร่อย่างไร