ศาสตราจารย์กับคนขับรถ
สถานีความคิด :
ศาสตราจารย์กับคนขับรถ
ชายหนุ่มคนหนึ่งทำหน้าที่เป็นคนขับรถให้กับท่านศาสตราจารย์มาหลายปี เขารู้สึกโชคดีและเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่มีโอกาสได้รับใช้เจ้านายผู้รอบรู้อย่างใกล้ชิด
เนื่องจากชายหนุ่มเป็นคนที่มีความใฝ่รู้ เวลาท่านศาสตราจารย์ผู้เป็นเจ้านายของเขาไปบรรยายที่ไหน เขาก็มักจะไปนั่งฟังอยู่ด้วยเสมอ โดยที่ไม่เคยรู้สึกเบื่อหน่ายแต่อย่างใด จนกระทั่งเขาสามารถจำจดสิ่งที่ท่านศาสตราจารย์พูดหรือบรรยายได้เกือบทุกคำ
วันหนึ่ง ท่านศาสตราจารย์ผู้เป็นเจ้านายได้รับเชิญให้ไปบรรยายพิเศษที่ต่างจังหวัดโดยที่ไม่เคยรู้จักกับหน่วยงานที่เชิญเลย โดยมีชายหนุ่มทำหน้าที่คนขับรถให้ตามปกติ
“ท่านครับ! วันนี้ท่านจะบรรยายเรื่องเดิมหรือเปล่าครับ?” ชายหนุ่มถามเจ้านายขึ้นมา
“ใช่แล้ว! ก็เรื่องเดิมๆ นั่นแหละ เพราะเราเชี่ยวชาญด้านนี้โดยเฉพาะ” ท่านศาสตราจารย์ตอบ
“ท่านไม่เบื่อบ้างเหรอครับ? ที่พูดแต่เรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ ซากๆ แบบนี้”
“เบื่อบ้างเหมือนกัน แต่ก็ทำไงได้ล่ะ เพราะพูดเรื่องอื่นๆ ก็คงไม่ถนัดนัก”
“ผมฟังท่านพูดบ่อยๆ จนจำคำพูดของท่านได้ทุกคำเลยนะครับ” ชายหนุ่มกล่าวขึ้น
“หา! จริงๆ เหรอ? พูดเล่นหรือเปล่านี่?” ท่านศาสตราจารย์ถามขึ้นด้วยความแปลกใจอย่างที่สุด
“จริงๆ ครับ ผมไม่ได้พูดเล่น เพราะเวลาท่านบรรยายที่ไหนผมจะนั่งฟังจนจบ เป็นพันๆ ครั้งแล้ว เลยทำให้ผมจำคำพูด ลีลา และท่าทางของท่านได้ทุกอย่างครับ” เขาบอก
“ฉันไม่เชื่อ” ท่านศาสตราจารย์พูดขึ้น
“ถ้าหากท่านไม่เชื่อที่ผมพูด ท่านจะให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตนเองไหมครับ?”
“ทำยังไง?”
“วันนี้ ผมจะขอขึ้นบรรยายแทนท่านเอง ที่นี่คงไม่มีใครรู้จักเรา ผมจะปลอมตัวเป็นท่านและขึ้นบรรยายแทนท่าน แล้วให้ท่านเปลี่ยนชุดมาทำหน้าที่ขับรถแทนผม” เขาเสนอไอเดียขึ้น
“เออ! เข้าท่าดีน่ะ ว่าแต่เธอบรรยายแทนได้จริงๆ น่ะ” ท่านศาสตราจารย์ถามขึ้น
“ได้อย่างแน่นอนครับท่าน ผมมั่นใจล้านเปอร์เซ็น” เขาบอกด้วยความมั่นใจ
“มีอะไรเป็นเครื่องรับประกัน?”
“เอาแบบนี้นะครับ ถ้าหากผมทำไม่ได้จริงๆ ผมยินดีที่จะไม่รับเงินเดือนเป็นเวลา 1 ปีเต็ม แต่ถ้าหากผมทำได้ ท่านจะต้องขึ้นเงินเดือนให้ผมสองเท่าเป็นเวลาหนึ่งปีเต็มเช่นกันนะครับ และขอให้ท่านซื้อไอโฟน 10 ให้ผมหนึ่งเครื่องด้วย...ยุติธรรมดีไหมครับ? ท่าน” เขาเสนอเงื่อนไขให้กับเจ้านาย
“โอเคๆ ตกลงตามนี้เลย” ท่านศาสตราจารย์กล่าวขึ้นด้วยความรู้สึกกระหยิ่มอยู่ในใจ
แล้วท่านศาสตราจารย์กับคนขับรถ ก็ผลัดเปลี่ยนหน้าที่กัน โดยท่านศาสตราจารย์มาทำหน้าที่คนขับรถ ส่วนคนขับรถก็เปลี่ยนไปนั่งตรงที่นั่งประจำของท่านศาสตราจารย์
เมื่อไปถึงสถานที่จัดงาน ศาสตราจารย์ตัวปลอมก็เดินเข้าไปทักทายกับคณะกรรมการจัดงานและรอเวลาขึ้นบรรยาย ในขณะที่ท่านศาสตราจารย์ตัวจริงก็นำรถไปจอดที่ลานจอดรถ จากนั้นก็เข้าไปนั่งฟังในแถวท้ายๆ ของห้องประชุม
เมื่อเวลาบรรยายมาถึง ทางพิธีกรก็ขอเชิญศาสตราจารย์ตัวปลอมขึ้นสู่โพเดี่ยมที่จัดเอาไว้หน้าเวที
พอศาสตราจารย์ตัวปลอมเห็นคนอยู่ในห้องประชุมเป็นพันๆ คน ก็เกิดความรู้สึกประหม่าและเหงื่อแตกนิดหน่อย ในขณะที่ศาสตราจารย์ตัวจริงแอบยิ้มอยู่ในใจ “เสร็จตรูแน่งานนี้ คิคิคิ”
เมื่อตั้งสติได้แล้ว ศาสตราจารย์ตัวปลอมก็เริ่มพูดคล่องขึ้น นานๆ เข้าพอตั้งหลักได้ ก็พูดด้วยความมั่นใจ และพูดเหมือนกับที่ท่านศาสตราจารย์ตัวจริงเคยพูดในทุกๆ ประโยค แถมยังมีมุกฮาๆ ขำๆ มากกว่าศาสตราจารย์ตัวจริงเสียอีก
ฟังไปๆ คราวนี้ ฝ่ายที่เริ่มเครียดและงานเข้า ก็คือ ท่านศาสตราจารย์ตัวจริงนั่นเอง
เมื่อเหลือเวลาอีก 10 นาทีจะหมดเวลาบรรยาย ศาสตราจารย์ตัวปลอมก็เปิดโอกาสให้ผู้ฟังได้ถามปัญหา ใครสงสัยอะไรก็ถามมาได้ เหมือนกับที่ท่านศาสตราจารย์ตัวจริงเคยปฏิบัติมาทุกอย่าง
ท่านศาสตราจารย์ตัวจริงพอได้ฟังดังนั้น ก็ยิ้มอยู่ในใจ “คราวนี้ไม่รอดแน่ๆ เสร็จตรู 555” แล้วก็ลงมือเขียนคำถามที่ยากที่สุดและไม่เคยมีใครถามมาก่อนลงในกระดาษ แล้วก็ยื่นให้เจ้าหน้าที่นำไปส่งให้กับศาสตราจารย์บนโพเดี่ยม
เมื่อศาสตราจารย์ตัวปลอมเห็นกระดาษคำถามใบนั้น ก็รู้สึกตกใจและเหงื่อแตกพลั่ก เพราะเป็นคำถามที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย แต่อาศัยปฏิภาณและไหวพริบที่มีอยู่ ก็เลยชูกระดาษคำถามขึ้น พร้อมกับพูดเสียงดังฟังชัดว่า
“ท่านผู้มีเกียรติที่เคารพรักครับ คำถามที่อยู่ในมือผมนี้ เป็นคำถามที่ง่ายมากๆ เลยนะครับ เป็นคำถามง่ายๆ ที่แม้แต่คนขับรถของผมก็สามารถตอบได้นะครับ ชิลๆ แบบนี้ ไม่จำเป็นที่ผมจะต้องตอบเองเลย เพราะฉะนั้นผมจะให้คนขับรถของผมเป็นคนขึ้นมาตอบแทนนะครับ.....ขอให้ท่านผู้มีเกียรติทั้งได้โปรดปรบมือให้กับคนขับรถคู่ใจของผมด้วยครับ และขอเชิญคนขับรถของผมกรุณาเดินขึ้นมาตอบคำถามบนเวทีแทนผมด้วยครับ ขอเชิญครับ”
พูดเสร็จเสียงปรบมือก็ดังกึกก้องขึ้น ทำให้ท่านศาสตราจารย์ตัวจริงต้องยอมแพ้ให้กับคนขับรถและเดินขึ้นมาช่วยศาสตราจารย์ตัวปลอมตอบคำถามจนหมดเวลา
เป็นอันว่า ท่านศาสตราจารย์ต้องเป็นฝ่ายแพ้และยอมขึ้นเงินเดือนสองเท่าให้กับคนขับรถเป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม และต่อมาท่านศาสตราจารย์ก็มองเห็นความใฝ่รู้และความอัจฉริยะที่มีอยู่ในตัวของคนขับรถ เลยสนับสนุนให้เรียนหนังสือในระดับที่สูงขึ้น และในที่สุดต่อมา คนขับรถคนนั้นก็ได้กลายเป็นศาสตราจารย์ตัวจริงขึ้นมาอีกคนหนึ่ง
***************************
เมื่ออ่านมาถึงตรงนี้ ผมอยากจะบอกทุกๆ ท่านว่า “ความเป็นดอกเตอร์หรือศาสตราจารย์” มีอยู่ในตัวของทุกคนนะครับ ถ้าหากว่ามีความตั้งใจ ใฝ่ดี และใฝ่รู้...อยู่ตลอดเวลา
ความเห็น (20)
สวัสดีครับ อาจารย์นานเลยครับ ไม่ได้แวะมาทักทาย...อ่านบันทึกนี้แล้วมีกำลังใจขึ้นอีกโขเชียวครับ...สงสัยต้องหมั่นเขียนหมั่นอ่านให้มากกว่านี้ ไงอาจารย์ช่วยชี้แนะ และให้กำลังใจ พาดีซอ ให้เหมือนเคยนะครับ..
--------------------------------------
กลับมาทักกลับมาทายมิตรรักเก่า
นานเลยเล่าไม่ได้แวะให้ดอกไม้
จากวันนี้ไปหน้าจนเรื่อยไป
มารับใช้พี่น้อยโกทูโนว์
--------------------------------------
ให้อาจารย์ช่วยชี้นำแลชี้แนะ
อีกเยอะแยะเรื่องราวมีมากโข
เขียนบันทึกยาวได้เป็นกิโล
ไม่ได้โม้ที่ว่าไปเป็นเรื่องจริง (55++)
--------------------------------------
สวัสดีครับ
- เห็นหัวข้อแล้วกระตุกหัวใจ ไม่วายให้ได้ฉุกคิด
- ผมเห็นว่า ศาสตราจารย์นั้น เป็นเพียงชื่อและตำแหน่งงานทางสังคม
- ถ้า ศาสตร์คือความรู้ที่แท้จริง ใครที่เป็นอาจารย์แห่งศาสตร์นั้นหรือเข้าใจปรุโปร่ง ก็เรียกว่า ศาสตราจารย์ได้ โดยไม่ต้องขอตำแหน่ง จากเรื่องนั้น คนขับรถตัวจริงน่าจะเป็นศาสตราจารย์ได้นะครับ
- ผมเห็นว่า ศาสตราจารย์ที่แท้จริงคือผู้เป็นศาสตราจารย์แต่ปลอดความรู้สึกว่าเป็นศาสตราจารย์ นะครับ
- ขอบคุณที่ทำใ้ห้คิดนะครับ
ชอบการเล่าเรื่อง ของ ท่านอักขณิช ครับ
ชอบประโยคเสริม ของ nmintra ครับ
ศาสตร์คือความรู้ที่แท้จริง ใครที่เป็นอาจารย์แห่งศาสตร์นั้นหรือเข้าใจปรุโปร่ง ก็เรียกว่า ศาสตราจารย์ได้ โดยไม่ต้องขอตำแหน่ง
- อ่านแล้วสนุกดี
- เปลี่ยนตัวกันซะอย่างนั้น
- 555
ฮาดี......น่าคิดมากค่ะ
ทุกคนชำนาญการด้านใดก็ได้
สวัสดีครับ คุณ nmintra
*ศาสตราจารย์....เป็นตำแหน่งที่ได้มาจากการทำงานทางวิชาการนะครับ ใครเก่งและขยันทำงานวิชาการ คนนั้นก็ได้เป็นเร็วครับ
** เห็นด้วยอย่างที่สุดเลยครับกับความเห็นที่บอกว่า "ศาสตราจารย์ที่แท้จริงคือผู้เป็นศาสตราจารย์แต่ปลอดความรู้สึกว่าเป็นศาสตราจารย์ "
*** ขอบคุณมากๆ เลยครับ ที่กรุณาอ่านจนจบและร่วมแสดงความคิดเห็นเป็นคนแรกด้วย
สวัสดีครับ คุณพาดีซอ
*หายหน้าหายตาไปนานเลยนะครับเนี่ย
** หวังว่าคงจะมีโอกาสได้พบเจอกันแบบตัวเป็นๆ สักวันนะครับ คิคิคิ
สวัสดีครับ อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง
ที่จริงเรื่องนี้ เป็นเรื่องเล่าที่มีการเล่าสืบต่อกันมาหลายสิบปีแล้วนะครับ
ผมได้ฟังสมัยเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว แต่คิดว่าเนื้อหายังทันสมัยอยู่ ก็เลยเก็บเอามาเล่าใหม่ตามสไตล์ของผม....เป็นเรื่องตลกๆ ที่แฝงข้อคิดอะไรไว้ในนั้นมากมายเลยนะครับ
สวัสดีครับ คุณวัฒนา คุณประดิษฐ์
* เรื่องนี้ เป็นเรื่องเล่าเก่าๆ ที่ผมเก็บนำมาเล่าใหม่ให้เข้ากับยุคสมัยมากขึ้นนะครับ เป็นเรื่องตลกและหักมุมที่แฝงข้อคิดเอาไว้ไม่น้อยเลยทีเดียว
** ผมก็ชอบบทเสริมของ คุณ nmintra มากเช่นเดียวกันครับ
*** ขอบคุณมากๆ ครับ ที่กรุณาแวะเข้ามาอ่านและให้กำลังใจ
สวัสดีครับ คุณหมอ ทพญ.ธิรัมภา
เป็นเรื่องเล่าฮาๆ ที่แฝงข้อคิดไว้ในนั้นหลายอย่างนะครับ
เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยครับกับความเห็นของคุณหมอที่กล่าวมาว่า "ทุกคนชำนาญการด้านใดก็ได้"
ขอบคุณมากๆ เลยครับ
สนุกตื่นเต้นครับ...
แสดงว่าผมก็เป็นศาสตราจารย์ได้แล้ว อิอิ
อ่านแล้วให้ความรู้สึกหลายอย่างเลยครับ...ขอบคุณมากครับ
สวัสดีครับ คุณพี่ พ.แจ่มจำรัส
เนื้อเรื่องชวนให้สนุกและตื่นเต้นอยู่ในตัวนะครับ
ไม่ว่าใครเล่าก็คงจะตื่นเต้นเช่นเดียวกันครับ
สวัสดีครับ อาจารย์ โสภณ เปียสนิท
ตอนนี้อาจารย์จะยังเป็นศาสตราจารย์ไม่ได้นะครับ
ต้องเป็น "รองศาสตราจารย์" ก่อนครับ หลังจากนั้นถึงจะเป็น "ศาสตราจารย์" ได้ 555
(แต่ถ้าเป็นเรื่องแต่งโคลงแต่งกลอนเนี่ย อาจารย์เป็นระดับศาสตราจารย์ไปตั้งนานแล้วละครับ คิคิคิ)
คลายเครียดได้ดีทีเดียวค่ะ ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับ คุณหมออดิเรก(ทิมดาบ)
*เป็นเรื่องเก่าที่เล่าต่อๆ กันมาหลายสิบปีแล้วนะครับ
ผมเห็นว่าสาระยังทันสมัยอยู่ ก็เลยนำมาเล่าใหม่ให้ทันสมัยมากขึ้น
เผื่อจะเป็นประโยชน์ต่อผู้อ่านได้บ้าง ไม่มากก็น้อย
**ขอบคุณมากๆ ครับ ที่กรุณาแวะเข้ามาอ่านจนจบ
สวัสดีครับ คุณกอหญ้า
นอกจากช่วยคลายเครียดแล้ว
ก็ยังมีข้อคิดแฝงอยู่ในเรื่องนี้หลายอย่างด้วยนะครับ
เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ ให้ข้อคิด.. ตามที่คุณอักขณิชสรุปตบท้าย
หากมีความตั้งใจ ใฝ่ดี ใฝ่รู้ตลอดเวลา อะไรก็สามารถทั้งนั้น ฮิฮิ
สวัสดีครับ คุณ kunrapee
ขอบคุณมากๆ เลยครับ ที่กรุณาติดตามอ่านและคอยให้กำลังใจอย่างสม่ำเสมอ