ผม...แม่ชี...วิถีโคจร...
ความสุขที่เกิดจากความเบ่งบาน...ความอุ่นอิ่มในใจ...สามารถสร้างพลังให้ผมอย่างประหลาด
แม้ในยามที่ชีวิตของผม...แบกรับกับหน้าที่การงาน....และการวิ่งไล่ล่าตามเก็บผลงาน
จากต้น...ที่ออกเป็นตัวชี้วัด....ที่คว่ำเป็น..หงายตาย...
และหลายๆ งาน...ที่ถูกสร้างขึ้นและมอบหมายให้...
และหลายงานเหล่านั้น…ผมไม่มีความรู้สึกยินดียินร้ายกับมันเลย
ทำไม?...หลายๆ งานที่สถานีอนามัย...ไม่ส่งถึงตรงสองมือกับผู้รับบริการ...
คนที่อยู่ตรงหน้าของเรา..สำคัญมากที่สุดไม่ใช่เหรอ?
ผมเพ้อพร่ำในใจเท่านั้น....ผมรู้สึก และตระหนักว่าผมไม่สามารถเปลี่ยนแปลงโลกหรือสิ่งอื่นๆ ได้
แม้ในความฝันวัยเด็กของผม...ที่อยากเติบโตขึ้นอยากเปลี่ยนแปลงได้ก็ตาม...
เคยได้อ่านเรื่องราวนี้ไหมครับ.....
กาลครั้งนานมาแล้ว...พระราชาออกล่าสัตว์ไปในป่ากว้าง
ยามนั้นไม่มีรองเท้า...จึงเดินเท้าเปล่าล่าสัตว์....ล่าสัตว์ไป-มาจากพระราชวังและป่าหลายหน
เริ่มตระหนักว่า...ตนเองเจ็บฝ่าเท้าและมีบาดแผลมากมาย
จึงเรียกประชุมเสนาอำมาตย์ว่า...พระราชาจะนำโลหะมาตีเป็นแผ่นบางๆ...ไปสู่ลานล่าสัตว์
เสนาอำมาตย์ส่วนใหญ่...ต่างเห็นด้วยกับความคิดของพระราชา
ตามประสา...(เจ้านายว่า...ขี้ข้าตาม)
แต่มีเสนาปลายเท้าสุด...ยกมือแสดงความคิดเห็น...และหวาดหวั่นกับความคิดตนเอง เสนอว่า...
ทำไม? พระราชาไม่เอาหนังสัตว์มาห่อหุ้มเท้า...จะได้ป้องกันการเหยียบหนาม...และเดินสบายๆ
นับแต่นั้นมา....ก็เกิดรองเท้าให้พระราชาสวมใส่
อาจจะเป็นตำนานกำเนิดของรองเท้าก็ได้...
เมื่อเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงโลก....เราต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง
ผมก็เช่นเดียวกัน....
เมื่อทำงานใหม่...แต่ละวันจะมีเจ้าหน้าที่รับผิดชอบเวรรักษาพยาบาลคนไข้ประจำวัน
เวรใคร...คนนั้นต้องคอยรักษาพยาบาลคนไข้เป็นตัวหลัก
แต่ผมสังเกตว่า...เมื่อมีคนไข้มากมายโดยเฉพาะตอนเช้า...เจ้าหน้าที่คนอื่นๆ จะมาช่วยเหลือส่วนน้อยมาก
ผมก็เช่นกัน...ทำงานแรกๆ...ก็ปล่อยให้ระบบและประเพณีปฏิบัติเดินทางตามเข็มนาฬิกาเช่นเดิม
เมื่อถึงเวลาหนึ่ง...
ขณะที่เรารวบรวมเอกสาร...ทำงานรายงาน...พิมพ์งาน...ผมเงยหน้าดูคนไข้ที่รอตรวจมากมาย
เจ้าหน้าที่เวรก็สาละวนตรวจเพียงลำพัง
ทำให้ผมละอายใจ...และต้องช่วยเจ้าหน้าที่เวรตรวจคนไข้
งานเอกสารก็ปล่อยไว้อย่างนั้น...คนไข้ที่อยู่ต่อหน้าเราสำคัญมากที่สุด
ต่อมา...ผมเริ่มรับรู้ว่า...การตรวจรักษาคนไข้...บริการคนอื่นเท่าที่เราทำได้
เหมือนคนไข้...ผู้รับบริการ...ทำให้ผมได้ฝึกฝนใจตนเอง....และเหมือนทุกคนมามอบบุญให้กับผม
เมื่อเราให้บริการทุกคน...รับฟังทุกคน...ด้วยความใส่ใจ และเต็มใจ
ความรู้สึกเหนื่อยหน่ายเมื่อยล้า...มันถูกทดแทนด้วยความสุขมากเท่านั้น
เมื่อวานตอนบ่ายๆ....แม่ชีมา “เข้ายา” ยาแก้อักเสบผสมในน้ำเกลือถุงเล็กๆ ผ่านเข้าเส้นเลือด
แม่ชีเข้ายาทุกวันตามคำสั่งแพทย์จากโรงพยาบาล
ผมขออนุญาตขอทำหัตถการ...แม่ชีท่านอนุญาต...
การเข้ายาแต่ละครั้ง...ต้องให้จำนวนหยดที่ช้าพอดี...ใช้เวลาแต่ละครั้งประมาณสามสิบนาที
ผมเห็นแม่ชีท่านแก่มากแล้ว...จึงถามคุณป้าที่พาแม่ชีมา...
แม่ชีท่านมาจากวัดที่ไกลจากอนามัยราวหนึ่งกิโลเมตร...มีแม่ชีรูปเดียวในวัด
หลวงปู่อนุญาตให้แม่ชีอยู่ในวัด...อยู่ในกุฏิ...ปฏิบัติธรรมะ
แม่ชีบวชมานานกว่า 10 ปี...และจะบวชไปเรื่อยๆ...
เหมารถสามล้อเครื่องมาอนามัยไป-กลับ...ครั้งละ 60 บาท
ผมขอทำบุญกับคุณป้าเพื่อค่ารถแม่ชี...แม่ชีรับและท่องคาถาให้ศีลให้พรกับ
เงินเพียง 100 บาท แบงก์สีแดง... ที่ผมเหลือติดตัวผมครั้งนี้....ผมรู้สึกน้อยค่าลงทันที
เมื่อเห็นแม่ชีที่ท่านให้พร....ทั้งที่นอนเข้ายา...
ผมออกมาตรวจคนไข้ต่ออีกห้อง...
สักพัก...คุณป้าที่มากับแม่ชี...ท่านเอาถุงพลาสติกยับยู่ยี่...ภายในถุงมีแบงก์ยี่สิบหลายใบ
และเงินเหรียญสิบ...เหรียญห้า...เหรียญบาท...มัดด้วยหนังยางหลวมๆ
และบอกว่า...แม่ชีมอบเงินให้ผม...ไปทำบุญต่อ
ผมจึงมาหาแม่ชีบอกว่า...ตอนนี้อนามัยมีกองบุญทำข้าวต้มให้ผู้ป่วยทานทุกเช้าวันพฤหัสฯ
ผมขอนำเงินของแม่ชีไปสมทบ....ได้ยินแต่เสียงแม่ชีเปล่งคำเบาๆ ว่า “สาธุ...สาธุ...สาธุ...”
ผมไม่ได้นับเงินภายในถุงพลาสติกเก่าๆ ...เพราะผมนำไปมอบให้พี่ที่ดูแลการเงินอีกที
แต่ผมว่า...ค่า และคุณค่า มายมายมหาศาลที่ไม่อาจวัดได้จากแม่ชี....
เรื่องราวของผม...แม่ชี...วิถีโคจร...
ทำให้ผมมีความสุข....
ความสุขที่เกิดจากความเบ่งบาน...ความอุ่นอิ่มในใจ...สามารถสร้างพลังให้ผมอย่างประหลาด
แม้ในยามที่ชีวิตของผม...แบกรับกับหน้าที่การงาน....และการวิ่งไล่ล่าตามเก็บผลงาน
ก็ตาม...
ความเห็น (8)
ขอบพระคุณค่ะ ที่เขียนเล่าเรื่องราวอันงดงามในหัวใจให้ได้ร่วมรับรู้...
...
อนุโมทนาสาธุบุญกับทิมดาบและแม่ชีด้วยค่ะ
ทำดีดี ... ดีแล้ว ... ชีวิตนี้สั้นนัก .... เวลาไล่ ตามทุกๆๆ วินาที นะคะ
ขอบคุณบทความดีดี มีคุณค่า นี้นะคะ
อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ..อิ่มใจได้กุศลสูง..
อนุโมทนาค่ะท่าน
- ขอสาธุๆด้วยคนครับ
- อ่านแล้วมีความสุข
ตามมาเก็บเกี่ยวความสุขสงบอีกครั้งค่ะ
ตามคุณพ.แจ่มจำรัส มาชมบันทึกดีๆที่ให้คติอิ่มบุญ ขอร่วมโมทนา สาธุ ด้วยครับ