ผึ้งกับนกเขา

 

นิทานอีสปเรื่อง ผึ้งกับนกเขา

 

นิทานเรื่อง  ผึ้งกับนกเขา          

             วันหนึ่งในฤดูร้อน ผึ้งน้อยตัวหนึ่งรู้สึกกระหายน้ำจึงบินไปหาน้ำดื่มที่ริมลำธาร ด้วยความรีบร้อน มันจึงลื่นพลัดตกลงไปในลำธารแห่งนั้น น้ำในลำธารดูเหมือนจะเชี่ยวกราด ในความรู้สึกของผึ้งน้อย มันพยายามตะกายหาที่เกาะยึดเพื่อให้รอดพ้น จากการจมน้ำตาย แต่ว่าความพยายามไม่เป็นผล มันจึงปล่อยให้ตัวเองไหลล่องไปตามกระแสน้ำนั้น เวลานั้นมีนกเขาตัวหนึ่งบินมที่ลำธารเพื่อดื่มน้ำ ขณะจะบินโฉบลงดื่มน้ำ นกเขามองเห็นผึ้งกำลังกระเสือกกระสนอย่างใกล้จะหมดแรงลงเต็มที นกเขาผู้อารีจึงรีบบินไปคาบใบไม้แล้วหย่อนลงไปในน้ำเพื่อให้ผึ้งยึดเกาะ ผึ้งเกาะใบไม้ไว้ ก่อนที่จะพาตัวขึ้น มาอยู่บนใบไม้นั้น “ขอบคุณท่านมากที่ช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าจะไม่ลืมบุญคุณของท่านเลย” ผึ้งน้อยบอกนกเขา หลายวันต่อมา ขณะที่ผึ้งน้อยกำลังออกหาน้ำหวานกิน มันเหลือบไปเห็นนายพรานคนหนึ่งกำลังเล็งธนูไปที่ ต้นไม้ต้นหนึ่ง เมื่อมองตามไปผึ้งก็เห็นนกเขาผู้มีพระคุณของมันเกาะอยู่ที่ต้นไม้นั้น ผึ้งน้อยจึงรีบบินไปต่อยที่มือของนายพราน อย่างเต็มแรงจนหน้าไม้หล่นลงพื้นไป นกเขาตัวนั้นจึงรอดพ้นจากอันตราย ด้วยความช่วยเหลือของผึ้งผู้ที่มันเคยช่วยชีวิตไว้ นับจากนั้นมาทั้งสองก็คบหาเป็นเพื่อนสนิทคอยช่วยเหลือกันตลอดมา

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ผู้ที่ทำความดี ย่อมได้รับสิ่งดี ๆ เป็นการตอบแทนเสมอ“

 

แหล่งที่มา :  http://funtales4u.blogspot.com/2010/08/bee-and-dove.html