เห็นใจมากกับคนที่อยู่ในโลกแห่งความเงียบ

ครูอ้อยไม่ได้เป็นหวัดค่ะ จู่จู่  กล่องเสียงก็ไม่ทำงาน  เสียงหายไป  ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว  เสียงแห้งและมีน้ำเสียงใสๆขึ้นมาบ้างแล้ว  แต่เมื่อสองสามวันก่อน.....อึดอัดแทบใจจะขาด

*****

โดยเฉพาะคนทำงานด้วย  เคยสอน  เคยติดต่อพูดคุยกับคนรอบด้าน  แล้วมาพูดไม่ได้  รู้สึกเห็นใจคนใบ้จริงๆ

*****

คนรอบข้างก็ไม่พยายามที่จะช่วยฟังเรา  กลับพลิกเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากและทำให้เราต้องอธิบายและก็ทำไม่ได้  รู้สึกขึ้นมาเลยว่า.....จะต้องพยายามอธิบายให้เขาฟังโดยการเขียนในกระดาษ

*****

แต่การพูดโทรศัพท์  ตอบรับโทรศัพท์นี่สิจะทำอย่างไรให้คนปลายสายเขาเข้าใจเราได้  รู้สึกไม่ดี  ที่เปล่งเสียงแล้วไม่มีเสียงออกมา  บางทีอารมณ์เสีย  ต้องดุให้คนปลายสาย  เงียบก่อนแล้วตั้งใจฟังเราก่อน  พยายามใช้คำพูดที่สั้นและกระชับที่สุด  เพื่อเขาจะได้เข้าใจมากที่สุด

*****

คิดถึง  นักเรียนที่หูไม่ดีทันที  บางคนพยายามดูปากเราว่า  เราผู้เป็นครูพูดอะไร  เขาจะเข้าใจและเขียนอะไรไปในโลกแห่งความเีงียบของเขา  นั่นคือเขาที่ไม่ต้องติดต่ออะไรมากนัก

*****

สองสามวันนี้หงุดหงิดมาก  เลยมานั่งเขียนบันทึกไว้ว่า  ครั้งหนึ่งในชีวิต  ที่ไม่มีเสียงไปพบอะไรบ้าง  อึดอัดมาก  และกลุ้มใจมากที่  งานการเสียหายไปหลายอย่างในขณะที่เราพูดไม่ได้

*****

ผู้ร่วมงานบางท่านก็เข้าใจและช่วยเหลือ บางท่านอาสา  บางท่านก็เฉยเมยไป  ทำให้เรารู้ความมีน้ำใจของเพื่อนร่วมงานไปด้วยเลยคราวนี้

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

ขอบคุณค่ะ คนบ้านไกล.

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

ขอบคุณมากค่ะ  คุณ  ถาวร, และ  ทิมดาบ.

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

ขอบคุณค่ะ ดร.สมศรี  Somsri 

[Dr. Ple]

พฤติกรรมการช่วยเหลือ ถามทุกข์สุข ==> บอกคำว่า "เพื่อน + น้ำใจ" ได้ดีค่ะ

ขอบคุณนะคะกับเรื่องรางดีดีนี้ค่ะ