ความรัก...ที่แม่...มีต่อลูก
เนื่องจากอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันที่ 12 สิงหา ซึ่งเป็นวันแม่แห่งชาติแล้ว โดยทุก ๆ ปี ก็จะมีการจัดกิจกรรมวันแม่แห่งชาติขึ้น เพื่อให้ลูก ๆ ทุกคนนั้นได้ระลึกถึงพระคุณของแม่ ผู้ที่ได้ให้กำเนิด ผู้ที่ทรงเลี้ยงดูเรามาตั้งแต่เล็ก อุ้มท้องเรามา และเป็นครูคนแรกที่ได้อบรมสั่งสอนเรามาจนกระทั่งได้เติบโตจนถึงวันนี้ ถ้าไม่มีท่านก็ไม่มีเราจนถึงวันนี้ ดังนั้นทุก ๆ ปี ก็จะมีการจัดกิจกรรมวันแม่แห่งชาติขึ้น
คำว่า "แม่" ที่เราเรียกกันสั้นๆ แต่มีความหมายที่ลึกซึ้งหาที่เปรียบไม่ได้ ลูก ๆ ทุกคนที่ได้เกิดจากท้องแม่นั้น ซึ่งก็เป็นความรักความผูกพันที่แท้จริง เพราะแม่ของเราต้องอุ้มท้องเรามานานถึง 9 เดือน กว่าจะได้เรามาสักคนหนึ่ง ต้องคอยทะนุถนอม ระวังสิ่งต่าง ๆ ไม่ให้กระทบกระแทก เพื่อให้ลูกที่อยู่ในท้องนั้นปลอดภัย ต้องคอยดูแลเอาใจใส่อย่างมาก การรับประทานอาหารก็ต้องคอยระวังไม่ให้เกิดอันตรายกับลูกที่อยู่ในท้อง ต้องเลือกรับประทานอาหารที่เป็นประโยชน์ เพื่อที่จะให้ลูกในท้องนั้นออกมาลืมตาดูโลกอันกว้างใหญ่อย่างแข็งแรงและสมบูรณ์ วันนั่นแหล่ะเป็นวันที่แม่มีความทุกข์ทรมานที่สุดของแม่ แต่แม่ก็ยังมีความสุขและภาคภูมิใจที่ได้เห็นลูกออกมาจากท้องแม่ และตอนที่ข้าพเจ้ายังเป็นเด็กนั้น แม่ของข้าพเจ้าเล่าให้ฟังว่า ข้าพเจ้าเป็นคนที่ติดแม่กับพ่อมากเลย ไม่ว่าพ่อกับแม่จะไปที่ไหนต้องขอติดตามไปด้วย จนเวลาผ่านไป ข้าพเจ้าจะเข้าเรียนชั้นอนุบาล 1 ซึ่งตอนนั้นข้าพเจ้ายังเป็นเด็กที่ติดแม่มาก ไม่อยากไปโรงเรียนเลย ทั้งร้องให้ทั้งอ้อนวอนสารพัด แม่ก็บอกเหตุผลต่างๆนานา ว่าหนูต้องไปโรงเรียน ตั้งใจเรียนหนังสือ เพื่อที่จะได้มีอนาคตที่ดีแม่ว่า แต่ข้าพเจ้าก็ไม่ฟังอยากจะกลับบ้านอยู่นั่นแหล่ะ จนวันนั้นแม่ของข้าพเจ้าต้องเป็นนักเรียนอีกคนหนึ่ง เพื่อที่ให้ลูกอยู่โรงเรียน ช่างเป็นอะไรที่น่าสลดใจมาก แล้วเช้าวันต่อมาข้าพเจ้าก็ต้องไปโรงเรียนอีกแล้ว ข้าพเจ้าไม่อยากไปเลยมีแต่อยากอยู่กับแม่ วันที่ 2 นี้ข้าพเจ้าก็ทำนิสัยอย่างเดิม แต่วันนี้ไม่เป็นเหมือนเมื่อวาน วันนี้แม่ได้ใช้ไม้ก้านยมตีข้าพเจ้า ข้าพเจ้ายิ่งร้องให้มากกว่าเดิมแต่แม่ก็ไม่ตามใจเลย แม่บอกว่าตอนนั้นข้าพเจ้าคงน้อยใจมากไม่พูดไม่เล่นกับใครเลย แล้ววันต่อมาแม่ก็เดินไปส่งที่โรงเรียนเหมือนเคย ที่ได้เดินไปโรงเรียน เพราะว่าบ้านกับโรงเรียนของข้าพเจ้านั้นไม่ไกลกันมาก พอไปถึงโรงเรียนวันนี้เห็นคนอื่นๆ เขาพากันเล่นอย่างสนุกสนาน และมีเพื่อนๆมากมาย เห็นอย่างนั้นแล้วข้าพเจ้าก็อยากจะเล่นกับเพื่อนๆบ้าง ก็เลยบอกกับแม่ไปว่า “วันนี้แม่กลับบ้านไปเถอะ ตอนเย็นค่อยมารับนะคะ” เมื่อแม่ได้ฟังอย่างนั้นก็ยิ้ม ตอนนั้นเห็นรอยยิ้มแม่แล้วข้าพเจ้าก็มีความรู้สึกมีความสุขตามไปด้วย ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาข้าพเจ้าก็ไปโรงเรียนเองและกลับบ้านเองทุกวันไม่ต้องให้แม่คอยไปรับไปส่งอย่างที่ผ่านมา ถึงวันนี้ข้าพเจ้าก็ได้เข้าใจแล้วว่าที่แม่ตีข้าพเจ้านั้นก็เพราะว่าท่านรักและหวังดีกับข้าพเจ้า ดังสุภาษิตที่ว่า “รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี” ทุกวันนี้ข้าพเจ้าก็ยังจำคำที่แม่บอกได้ว่าลูกจะต้องไปโรงเรียน ตั้งใจเรียนหนังสือ เพื่ออนาคตที่ดีของลูก และจนปัจจุบันนี้ข้าพเจ้าก็มีอายุ 20 ปี แล้ว แต่แม่ก็ยังทำหน้าที่เป็นผู้ให้โดยไม่มีสิ้นสุด แม่ให้ทั้งความรัก ความห่วงหา ความห่วงใย ความอาทร แก่ข้าพเจ้า ซึ่งไม่มีความรักใดๆมาทดแทนได้ นอกจากความรัก ความผูกพัน ระหว่าง “แม่ และ ลูก” รักของแม่นั้นเปรียบดั่งสายธารา ที่คอยระงับความทุกข์ใจของลูก แม้ในยามที่ลูกไม่ต้องการ แต่ลูกนั้นก็ยังเผลอทำให้แม่ต้องเจ็บช้ำ เสียน้ำตา และเสียใจ ในบางกิริยาที่แสดงออก แต่ถึงอย่างไรในเวลาที่ลูกมีปัญหา แม่ก็คือผู้ให้คำปรึกษาเป็นอย่างดี ในเวลาที่ลูกต้องเสียน้ำตา แม่ก็สละเวลาทำงานของแม่ มาคอยปลอบโยน มาคอยให้กำลังใจ ไม่เคยคิดโกรธ หรือเคืองลูกแม้แต่น้อย และในบางครั้ง ลูกไม่เชื่อฟังคำที่แม่พร่ำสั่งพร่ำสอน ในเวลาที่มีความสุข แม่ก็มีความสุขไปกับลูก แต่ในเวลาที่ลูกทุกข์ แม่กลับทุกข์กว่าเรา หลาย 100 เท่า แต่แม่ก็ไม่เคยแสดงออกถึงความอ่อนล้า ความเหน็ดเหนื่อยของแม่ให้ลูกได้สังเกตเห็นเลย แม่นี้ช่างอดช่างทนเหลือเกิน แต่ที่แม่อดทนนี้ก็เพราะด้วยความรัก ความห่วงใย และความผูกพันที่มีต่อลูกทั้งสิ้น ในชีวิตนี้ แม่ยอมโกหกลูกเพื่อให้ลูกมีความสุข เช่น โกหกว่า “ไม่เหนื่อย ไม่โกรธ ไม่เจ็บ ไม่เศร้า และไม่ในอีกหลายๆอย่าง” ของแม่
ในโอกาสใกล้จะถึงวันแม่นี้ ข้าพเจ้าก็อยากจะให้ลูก ๆ ทุกคนนั้นระลึกถึงพระคุณของแม่ ที่ได้รับภาระที่แสนหนักที่ได้เลี้ยงดูเรามาตั้งแต่เล็กจนโต คอยตักเตือน อบรมสั่งสอน ให้ความรักความห่วงใยและให้ทุกสิ่งกับชีวิตเราจนถึงวันนี้
ขอมอบกลอนนี้ให้แม่จากใจลูก
มะลิน้อยร้อยรักจากใจลูก ด้วยพันธ์ผูกรักลูกดั่งดวงใจ
บุญคุณแม่มีต่อลูกนั้นยิ่งใหญ่ แม่รักลูกห่วงลูกทุกนาที
แม่ประดุจร่มโพธิ์ศรีของชีวิต คือเข็มทิศชี้ทางสว่างให้ลูกดี
ตั้งมั่นแน่ขอขมาแม่ในปีนี้ ขอแม่มีใจอภัยให้ลูกยาเอย
ความเห็น (7)
ขอขอบคุณ คุณ 02 แสงสุวรรณ แก้วกระดาษ และ คุณ 02 นภัสสร เสาร์ใส มากนะค่ะที่ได้เข้ามามอบดอกไม้ให้กำลังใจคะ
ขอขอบคุณ คุณ KRUDALA และ คุณ 04 จิรารัตน์ อินธิเดช มากเลยนะค่ะที่ได้แวะเข้ามาให้กำลังใจด้วยการมอบดอกไม้คะ
ขอขอบคุณ EGA และ ผศ. วิไล แพงศรี มากนะค่ะได้เข้ามาเยี่ยมชมและได้มอบดอกไม้เป็นกำลังให้
ขอขอบคุณ คุณ 02จาตุรงค์ ทาระธรรม มานะค่ะที่ได้แวะเวียนมามอบไม้ให้กำลังใจเป็นประจำเลย
ผลการประเมิน
-
ชื่อเรื่อง 2/2
-
ประโยคเด่น 2/2
-
ความนำ 2/3
-
เนื้อหา 8/8
-
บทส่งท้ายหรือสรุป 3/3
-
บันทึกที่เกี่ยวข้อง 2/2
-
ถูกหักแต้มคำผิด -3 วันนั่น แหล่ะ (นั้นแหละ)...แม่ได้ใช้ไม้ก้านยม (ก้านมะยม) แม่ผู้ที่ได้ให้กำเนิด ผู้ที่ทรงเลี้ยงดูเรามาตั้งแต่เล็ก แม่เป็นคนสามัญ ทำไมจึงใช้คำราชาศัพท์
-
คะแนนนรวม 19 ถูกหักแต้มคำผิด-3 = 16/20 ระดับ 4 (ดี)
-
เกณฑ์การประเมิน คะแนน 0-4 =ระดับ 1 (ควรปรับปรุงอย่างยิ่ง) 5-8 ระดับ 2 (ควรปรับปรุง) 9-12 ระดับ 3 (พอใช้) 13-16 ระดับ 4 (ดี) 17-20 ระดับ 5 (ดีเยี่ยม)
-
ความเห็น : เนื้อหาที่ยาวควรแบ่งเป็นหลายย่อหน้า ...วันที่ 12 สิงหา ควรเขียนสิงหาคม ยังมีปัญหาการใช้สำนวนภาษาอยู่หลายแห่ง เช่น การใช้คำซ้ำ ...วันนั้นแหละเป็นวันที่แม่มีความทุกข์ทรมานที่สุดของแม่ (ต้องตัดคำว่า "ของแม่" ออก) การใช้ภาษาที่ยังไม่ใช่สำนวนภาษากลาง เช่น...เพื่อที่ให้ลูกอยู่โรงเรียน ควรเปลี่ยนเป็น ...เพื่อให้ลูกยอมอยู่ที่โรงเรียน...เป็นต้น
ขอขอบคุณอาจารย์มากนะค่ะ หนูจะนำคำแนะนำของอาจารย์ไปใช้ปรับปรุงแก้ไขในบันทึกต่อๆไปคะ
ขอบคุณนะค่ะ