คุณแม่..ในใจฉัน

ไม่มีเธอคนนั้น..คงจะไม่มีฉัน..คนนี้

รักของแม่...ที่มีต่อ...ลูกๆนั้น
แสนสำคัญ...กว่ารักใด...ในโลกนี้
แม่ยอมอด...เพื่อเจ้าอิ่ม...นะคนดี
รักล้นปรี...นี้อยากให้...ลูกได้ยิน

แต่น้ำตา...วันนี้...แม่มาตก
เจ็บในอก...ลูกรัก...มาหยามหมิ่น
นั่งร้องไห้...น้ำตาแม่...มาไหลริน
แทบใจสิ้น...ลูกนั้นกลับ...ทำเฉยเมย

เจ็บสิ่งใด...ยังไม่เจ็บ...เท่าลูกเจ็บ
ลูกหนาวเหน็บ...แม่ยิ่งกว่า...ยากจะเผย
ไม่มีแล้ว...รักแท้ๆ...ที่ใดเลย
จะเปรียบเปรย...มาเท่ารัก...จากแม่เรา

ลูกไม่รัก...ตัวแม่...แม้เท่าเพื่อน
อย่าแชร์เชือน...หากลูกเจ็บ...ช้ำจากเขา
อ้อมกอดแม่...ยังกว้างพอ...โอบอุ้มเจ้า
หากว่าเขา...ไม่รักเจ้า...จงกลับมา

แม่อาจเป็น...แม่ที่แย่...กว่าใครอื่น
แต่จงชื่น...ใจเจ้าเถิด...นะลูกหนา
น้ำตาแม่...ที่หลั่ง...เพราะลูกยา
ไม่อ้างค่า...เพียงหวัง...เจ้าได้ดี

...........Sanisa bannang.........

ลูกทำร้าย...ใจแม่...แม้ชอกช้ำ
เพียงเพราะคำ...ที่แม่ด่า...ว่าสั่งสอน
แม่จึงเขียน....เรื่องราว...เป็นบทกลอน
ฝากไปสอน...ตัวเจ้า...แม่เศร้าจริง...

 ขณะเขียน...น้ำตาหลั่ง...ยังอุตสาห์
หวังลูกยา...จะซึ้งบ้าง...อย่างที่สอน
แม่เคยกล่อม...ปลอบเจ้า...พาเข้านอน
ใจที่อ่อน...และล้า...พาหมดแรง

 ยามเสียใจ...แม่ไม่ไกล...ไปจากเจ้า
ยามเจ้าเหงา...แม่ก็อยู่...ลูกรู้ไหม
ยามลูกเจ็บ...แม่ก็เจ็บ...มากกว่าใคร
ยามหมดใคร...ยังมีแม่...แน่คอยรอ