ชิงสุข...ก่อนห่าง...>>>แม่
ผมเขียนบันทึกที่โกทูโนว์เกี่ยวกับแม่มากมายหลายบันทึก...
มีทั้งเรื่องเล่าของแม่ของตนเอง...ของผู้อื่น...และบทกวีเกี่ยวกับแม่...
เรื่องราวที่เขียนถึงแม่จึงเป็นเรื่องราวที่เขียนได้ง่ายสำหรับผม...
และเป็นเรื่องที่ผมต้องเขียนอีกมากมายหลายบันทึก…
แม่เป็นคนแรกที่สอนผมไหว้พระ...
ก่อนที่จะสอนการไหว้พระ...แม่สอนให้ผมเป็นเด็กดี...และสิ่งนั้น คือ “ธรรมะ” สำหรับผม
ถ้าเป็นเป็นแบบแผนในการสอนธรรมะของแม่ที่มอบให้ผม...จะเริ่มต้นจาก...
การไหว้พระ...สวดมนต์....ไหว้พระสงฆ์...ระลึกถึงพระพุทธเจ้า...การปฏิบัติการธรรมะที่เป็นธรรมชาติของชีวิต
สิ่งที่จำได้แม่นที่แม่สอนสั่ง คือ...ให้ตามสติของตนเองให้ทัน...
โกธรก็รู้ว่าโกธร...ดีใจให้รู้ว่าดีใจ....ทุกข์ใจก็ให้รู้ทุกข์ใจ…
สิ่งที่แม่สอนในวันก่อน...พอมาถึงวันนี้ทำให้ผมรู้ซึ้งดีว่า...แม่สร้างทำนบคุ้มกันสิ่งที่ถาโถมเข้ามาในชีวิตของผมให้ผ่านพ้นเสมอ...
ผมได้พินัยกรรมจากเตี่ยของผม...ก่อนเตี่ยจะหมดลมหายใจไม่ถึงชั่วโมงว่า...
อย่าทิ้งแม่...ดูแลแม่ให้ดี...
ทุกวันนี้คำพูดที่เตี่ยสั่งเสียไว้...ยังก้องอยู่ในใจผมเสมอ
นับตั้งแต่ พ.ศ.2548 ที่แม่เดินไม่ได้...ผมมีโอกาสได้กอดแม่ทุกวัน...ถ้าผมไม่ได้เดินทางจากบ้านไกลๆ
ผมมีโอกาสได้ล้างเท้า และทาโลชั่นให้แม่เกือบทุกสัปดาห์
ยังนึกเสียใจว่า...อยากย้อนเวลากลับไปล้างเท้าตอนที่แม่มีนิ้วครบทั้ง 10 นิ้ว
วันเข้าพรรษาที่ผ่านมา...พวกเราลูกๆ ได้พาแม่ไปทอดผ้าป่าที่วัดติ้วน้อย...จังหวัดเลย
ซึ่งเป็นการข้ามสองจังหวัด...ระยะทางประมาณร้อยกิโลเมตรกว่าๆ
เป็นหมู่บ้านที่เตี่ยเกิดที่นั้น.....
ความเกรงใจทำให้พวกเราไม่ได้นัดทางวัดไว้...ไม่อยากให้ทางวัดเตรียมตัวต้อนรับพวกเรา
ทำบุญเลี้ยงอาหารเพล...แต่ก็มีพ่อออก-แม่ออกมาเพลมากมาย...
หลายคนจำเตี่ยของผมได้...และมาถามข่าวแม่มากมาย..หาของฝากมาให้แบบด่วนๆ เช่น หน่อไม้ ผัก ที่นอน หมอน ผ้าห่ม
ตอนแรกแม่ไม่อยากรับ แต่ขัดน้ำใจไม่ได้...แถมยังถูกบ่นว่า...จะมาทำไมไม่บอกและนัดกันก่อน
ภาพที่ประทับใจของผมในทุกๆ วัน... คือ แม่ยังสวดมนต์... ไหว้พระ...เหมือนเดิม...เป็นภาพเดิมๆ ตอนนี้ที่ผมยังเป็นเด็กๆ
วันนี้เช่นเดียวกัน...นั่งไม่ไหว...ขอนอนไหว้พระ...
พวกผมรู้ว่า... แม่ต้องเหน็ดเหนื่อยในการเดินทาง และเพิ่งออกจากโรงพยาบาล
แต่แม่ยังบอกว่าไหวสบายๆ..เพราะตนเองเป็นแมว 9 ชีวิต...ตอนนี้เพิ่งเจียดตายไป 4 ครั้งเอง…
สำหรับผม...ขอชิงสุข...ก่อนห่าง...แม่...
ซึ่งไม่รู้ว่า...ใครจะไปก่อนกัน..แต่ผมไม่เสียใจเลย...
เพราะผมได้บอกและปฏิบัติกับแม่ด้วยความรู้ถึงพระคุณ และความรักที่แม่มีต่อผมเสมอมา....
ความเห็น (12)
ใช่แล้วค่ะ ==> เราไม่รู้ว่าใคร จะไปก่อนใคร รู้วันเกิด ไม่รู้วันตาย ทำดีกับคนในครอบครัว พ่อแม่ ทำตอนที่เขามีชีวิต "ให้มีความสุข" นะคะ ขอบคุณมากค่ะ
ขออนุโมทนาในกุศลจิตที่ตั้งกาย วาจา และใจ ต่อแม่ผู้มีพระคุณ..
วันนี้ยังมีแม่อยู่ให้เป็นเนื้อนาบุญ..ยกแม่ไว้เป็นที่หนึ่งเหนืออื่นใด..เวลาที่เหลือจึงเป็นของภารกิจอื่นนะคะ
- วันนี้ยังมีแม่
- ดูแลท่านให้ดีที่สุดจ้ะ
เป็นบุญของทั้งคุณหมอและคุณแม่ที่ได้ปฏิบัติเกื้อกูลกันด้วยความรักค่ะ
สุข สงบในเช้าวันจันทร์นะคะ
ภาพนอนไหว้ !! ประทับใจมุมมอง ผู้ถ่ายกับศรัทธาที่ไม่มีอะไรขวางกั้น
ร่วมระลึกถึง ผู้มีพระคุณทั้งสองด้วยค่ะ
- ร่วมชื่นชมและอนุโมทนากับความยิ่งใหญ่ในใจแม่คนนี้ค่ะ
ผู้ซึ่งสร้างลูกคนหนึ่งให้มีโอกาสรับใช้สังคมอย่างงดงาม
ขอบคุณสำหรับ เรื่องราวดีๆ แง่คิดดีๆ และความรู้สึกดีๆ ที่ถ่ายทอดให้รับรู้ นะครับ
พระคุณแม่ยิ่งใหญ่และมีแต่ให้ซาบซึ้งมากค่ะ เพลงเพราะมากนะคะ
ล้นปรี่ สาธุค่ะ
ชีวิตจากนี้ไป อุทิศให้ทางธรรม ความกตัญูญูที่ประเสริฐสุดคือการส่งเสริมท่านให้เดินบนเส้นทางนี้ สาธุค่ะ
เป็นกำลังใจในการดูแลคุณแม่ค่ะ
โชคดีที่เรายังมีแม่ให้ได้ดูแลนะคะ.. หลายคนไม่มีโอกาสดีๆแบบนี้
ขออนุโมทนาบุญค่ะ