สายแนวคิดของนักส่องพระ

การเล่นพระมีสามสายใหญ่ๆ และหนึ่งแนวคิดเชิงบูรณาการ คือ

• ไสยศาสตร์ที่ใช้กันมานาน จึงมีแนวคิดแยกย่อยออกไปมาก หลายสาย เช่น
• แบบเผด็จการให้ผู้นำ (ในนามของ “เซียน”) เป็นผู้ตัดสิน แล้วแต่ผู้นำจะว่า ทั้ง
• การฟันธงว่าแท้ไม่แท้ นิยม ไม่นิยม หายากหาง่าย หรือจะเป็นการกำหนดราคาซื้อขาย
• การประกวด และตัดสิน ว่าสวยไม่สวย และ
• การออกใบรับรองด้านต่างๆ
• แบบสังคมนิคม ที่ใช้หลักความเป็นเอกฉันท์ “ดูร้อยตาแท้ร้อยตา” ที่ภาษาวงการเรียกว่า “การแห่”  ถ้ามีคนติคนเดียวก็ถือว่าไม่ผ่าน ที่ใช้กันทั้งระดับวงการระดับสูง ลงมาจนถึงระดับล่าง
• แบบประชาธิปไตยใช้หลักการของเสียงส่วนใหญ่ ส่วนใหญ่ของคนในกลุ่มนั้นว่าอย่างไร ก็ว่าตามนั้น ที่มีทั้ง
• กลุ่มเพื่อน
• กลุ่มอาชีพ กลุ่มธุรกิจสาขาต่างๆ
• กลุ่มสมาคม ชมรม
• กลุ่มอินเตอร์เน็ต
• แบบชนกลุ่มน้อย เน้นความนิคมของกลุ่มคนในสังคมเฉพาะที่ ไม่เกี่ยวกับสังคมส่วนใหญ่ มักเล่นกันในวงแคบๆ เฉพาะพื้นที่ เฉพาะกลุ่มคนที่นับถือ ว่ากันเป็นสายๆไปเลย จะมีการแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันเฉพาะในกลุ่มที่มีความเชื่อเดียวกันเป็นส่วนใหญ่
• ศิลปะศาสตร์ เน้นจำรูปแบบของพุทธศิลป์เป็นหลัก ที่มีจำนวนปานกลาง เนื่องจากมีความใกล้เคียงของสายวิชาการทางด้านการศึกษาศิลปะเป็นพื้นฐาน กลุ่มนี้จะมองศิลปะได้ชัดเจน แต่อาจจะมีจุดอ่อนด้านการดูเนื้อ มวลสาร และพัฒนาการของมวลสาร
• วิทยาศาสตร์ ที่มีน้อย เพราะคนที่ศึกษาสายพระเครื่องนี้ส่วนใหญ่มาจากสายศิลปศาสตร์ โบราณคดีไปโน่น เน้นการใช้หลักวิทยาศาสตร์ของมวลสารและการพัฒนาการมาใช้ในการตัดสินพิจารณา ที่พอแบ่งย่อยออกได้
• แบบปรากฏการณ์ ศึกษาจากที่เห็นบนองค์พระ เน้นศึกษาสิ่งที่เห็นด้วยสายตา จากรูปลักษณ์ภายนอก
• แบบกระบวนการ ศึกษาจากการพัฒนาการเชิงวิวัฒนาการตามธรรมชาติ
• แบบบูรณาการ ผสมผสานทั้งกระบวนการและปรากฏการณ์เข้าด้วยกัน
• บูรณาการศาสตร์ นำสายความรู้ ต่างๆมาผสมผสานเข้าด้วยกัน โดยการพิจารณาทั้ง ปรากฏการณ์ธรรมชาติ มวลสาร ศิลปะ พัฒนาการ และความนิยมของคนในสังคมเข้าด้วยกัน เพื่อนำมาใช้ในการศึกษา ที่จะทำให้เกิดการพิจารณาอย่างรอบด้านและเป็นประโยชน์ต่อสังคมโดยรวม