11 กันยายน
เมื่อ 5 ปีที่แล้ว ผู้ที่ไม่รู้อีโหน่อีแหน่ สักกี่ร้อยพัน หรือกี่หมื่น ได้สูญเสียชีวิต และญาติมิตรไปในตึกเวิลด์ เทรด เซ็นเตอร์ ที่ถูกก่อวินาศกรรม โดยเครื่องบินโดยสารของสายการบินอเมริกัน แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 11 
จากบอสตันเข้าชนตึกเหนือ และเครื่องบินโดยสารของสายการบิน ยูไนเต็ด แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 175 จากบอสตันเช่นกัน พุ่งเข้าชนตึกใต้ นี่เป็นเพียงการเปิดตัวครั้งยิ่งใหญ่ของสงครามรูปแบบใหม่ เพื่อการทำลายล้าง หากแต่ก่อนหน้า และต่อมาภายหลัง สงครามในลักษณะนี้ใช่ว่าจะเงียบหายไป แต่กลับขยายไปเกือบทั่วโลก มันอะไรกันเหรอ
ในสมุดบันทึกเก่าของผมบันทึกไว้ว่าวันนั้นเป็นวันที่ผมและเพื่อน ๆ ที่กำลังเตรียมตัวเดินทางไปประเทศแถบยุโรปเพื่อศึกษาดูงาน นัดมาประชุมกันเพื่อเตรียมตัวในด้านเนื้อหาที่จะเข้าร่วมประชุม WHO ที่ SWISS ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาดูงาน Trip นี้ด้วย เราเปลี่ยนประเด็นมาพูดคุยและติดตามข่าวนี้กันทันที พร้อม ๆ กับทางเลขาฯ ของหลักสูตรก็มาแจ้งให้รอฟังข่าว เผื่อจะมีการเลื่อนกำหนดการ นั่นหมายถึง กำหนดนัดการเข้าดูงานในที่ต่าง ๆ ก็อาจจะต้องเลื่อนไปหมดจนถึงขั้นเปลี่ยนแผนกันทีเดียว
แต่ในที่สุดเราก็ไม่ได้เลื่อนแต่อย่างใด ทราบเพียงแต่ว่าการเดินทางสายการบินได้จัดให้เราบินข้ามไปอีกด้านหนึ่งของเส้นทางเดิม ที่กินเวลามากว่าเดิมจากที่ควรจะเป็น และการเดินทางในครั้งนั้นพวกเราทั้งทีมก็ต้องพบกับการตรวจตราที่เข้มงวดสุด ๆ ไม่ว่าเครื่องจะแวะที่ไหน หรือเปลี่ยนสายการบินเมื่อไหร่ ก็ต้องใช้เวลาตรงการตรวจค้นนานมาก คนที่เดินทางบ่อย และเดินทางไปใน Trip นี้กับเราด้วย บอกว่านานกว่าเดิมมากจนน่ารำคาญ
ในสมุดบันทึกวันต่อ ๆ มา ที่เกี่ยวเนื่องกันมา ผมได้บันทึกความรู้สึกต่อเหตุการณ์นั้นไว้อย่างสลดหดหู่เหลือเกินของความพยายามที่จะยิ่งใหญ่ ความขัดแย้ง การถือครอง การแสวงหาผลประโยชน์ การโกหกระดับโลก โดยเฉพาะประเด็นแป้งสีขาวที่บอกว่าเป็นเชื้อโรคแอนแทร็กซ์ที่ถูกส่งทางไปรษณีย์ วันนี้แล้วผมยังไม่เชื่ออะไรเลย การรุกราน การตอบโต้ การใส่ร้าย ... การทำลายล้าง
ผมยังจำได้ว่าในช่วงเวลานั้น สำหรับผมดูเหงาทุกวัน แม้เหตุการณ์มันจะเกิดอยู่ไกลแค่ไหนกลับเหมือนใกล้เพียงนิดเดียว ผมพูดกับเพื่อนสนิททุกวัน จนนำมาสู่คำถาม ที่เรามักจะถกกันเสมอจนเรียนจบแล้วแยกย้ายกันไปว่า ...ตกลงเราเกิดมาทำไม อยู่ไปเพื่ออะไร และทำไมต้องคอยบ่อนทำลายกัน จะอยู่ให้สงบ ๆ ไม่ได้เชียวหรือ เมื่อวานเพื่อนที่เรียนด้วยกันครานั้นโทรมาหา เขาบอกว่าเมื่อถึงวันที่ 11 กันยายน ทุกปี ก็นึกถึงเรื่องที่เราถกกันแล้วยังไม่ได้คำตอบสักที ผมจึงได้เปิดบันทึกเล่มเก่าแล้วทบทวนเรื่องราวที่เคยบันทึกไว้... อีกครั้ง
ความเห็น (3)
- ขอบคุณที่ทำให้ได้ทบทวนเรื่องที่ผ่านมา จะได้ดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไม่ประมาทครับผม
- ขอบคุณครับ
นั่นนะสิค่ะ...เราเกิดมาทำไม อยู่ไปเพื่ออะไร และทำไมต้องคอยบ่อนทำลายกัน จะอยู่ให้สงบ ๆ ไม่ได้เชียวหรือ
ถามหนึ่งคนอาจได้หลายคำตอบจากหนึ่งคำถาม...จากหนึ่งคำถาม จะมีคำตอบที่หลากหลายจากหลาย ๆ คน แต่คำตอบสุดท้ายที่เหมือนกัน คือ ทุกคนเกิดมาก็เพื่อแสวงหา "ความสุข" แต่การได้มาซึ่งความสุขนั้นแตกต่างกันด้วยวิธีการของแต่ละบุคคล แต่ความสุขที่แท้จริง คือ การไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกัน
- ดีค่ะ หากทุกคนได้ลองทบทวนอดีต อดีตเป็นบทเรียนเมื่อวันวาน หากดีก็ทำต่อ หากไม่ดีก็ละเลิก เพื่อให้อดีตของวันพรุ่งนี้ มีแต่ความสดใส มีความสุขกันทุกคนค่ะ
- เป็นกำลังใจให้ทุกคนได้พบเจอแต่สิ่งดีๆ ค่ะ