" ถ่าเบิ๊ดเฮาไปไผ๋สิเคี้ยวหมากแทน "
“ ถ่าเบิ๊ดเฮาไปไผ๋สิเคี้ยวหมากแทน ”
หอมคำหมากลอยลมคมคำเว้า
ของผู้เฒ่าเล่าปรัชญาน่าหวงแหน
“ เบิ๊ดเฮาไปไผ๋สิเคี้ยวหมากพลูแทน ”
คูนที่แก่น...บ่เหลือกาบ...ให้ปลวกกิน
ฮอยปูนแดงคงซีดเซียวกับเรียวปาก
ความลำบากลูกหลานเอ๋ยคงบ่สิ้น
หากบ่ฮู้โตตนลืมแผ่นดิน
วัฒนธรรมพื้นถิ่นฮีตคองตน
ยืนอยู่ไสให้เบิ่งฮอยที่เฮาก้าว
ให้ฮู้ว่าฮ้อนหรือหนาวที่ฝึกฝน
นั่นหละหลานคือร่องรอยบรรพชน
ที่ดั้นด้นจนมื้อนี้มีแผ่นดิน
ที่แดงดินบ่แม่นเลือดคือน้ำหมาก
ที่ผู้เฒ่านั้นฝากลูกหลานถวิล
ว่าฮอยนี้มีมานานจารผืนดิน
ก่อนที่ขวานไทยจะบิ่นด้วยเลือดไทย
อย่าเฮ็ดให้แดงดินเป็นดินเดือด
ด้วยสายเลือดพวกเฮาเผามอดไหม้
หากหลานหล้าคิดผิดจงกลับใจ
ฮ่วมกันสร้างแปงไทยให้เจริญ
เบิ่งยอดโบสถ์วิหารกะงามหย่อง
แนมเบิ่งหนองพอมีน้ำบ่ขวยเขิน
แนมเบิ่งฟ้าฝนหยาดย้อยเป็นวังเวิน
ซุ่มดินเดิ่นให้นาข้าวเขียวขจี
ให้น้ำใจเฮานั้นบ่สิ้นสูญ
ให้มั่นแก่นเหมือนแก่นคูนบ่เปลี่ยนสี
จักอยู่ไสใจยึดหมั่นคุณความดี
เพียงเท่านี้หมากที่เคี้ยวบ่จืดจาง
ให้เหลียวหลังเบิ่งบ้านเกิดที่เคยนอน
เบิ่งฟูกหมอน แม่พ่อ บ่เหินห่าง
นั่งแนมคอม ฯ อย่าลืมอ่อมอึ่งบักยาง
ก้นต่าฮ้างหลานเคยค้นหาเหรียญดำ
เพียงเท่านี้เบิ๊ดยายไปคงตาหลับ
หากลูกหลานบ่ลาลับหลงถลำ
ทำตามยายบอกกล่าวเล่าให้จำ
หมากทุกคำคงบ่สิ้นกลิ่นหอมเอย....
ความเห็น (6)
สุกรณ์ ซวนอ่านกลอนเป็นภาษาอีสานเฮาเด้อ.... ผิดหม่องได๋กะขออภัยไว้ก่อน บ่เข่าใจให่บอกกล่าวเด้อครับ
ผู้เฒ่า ผู้แก่ คือ ทุนทางปัญญา ทุนทางสังคม ทุนทางศิลปะ ที่ควร ค้นหาวิธี สืบทอด คุณค่านี้นะคะ
ขอบคุณ สำหรับบทความดีดีนี้ค่ะ
ไม่ลืม หรอก ถิ่นเคยอยู่ อู่เคยนอน ไม่ลืมต่อนปลาแดกใส่ส้มตำ...วัฒนธรรมดี ๆ ปู่ ย่า ตา ยาย น่าหวงแหน "ถ้ามีคน มาอ่านทำนองเสนาะ ในบทกลอนที่เพราะ ภาษาถิ่นอีสาน ได้อรรถรส ที่แปลก อีกรูปแบบ นะครับ
ขอบคุณ ดร.สมศรี และ อ. แว่นธรรมทองที่แวะมาเยี่ยมเยียนพร้อมกับคำติชม คำชมใดที่ดีผู้เขียนจะนำไปพัฒนาผลงาน คำติใดทีก่อผู้เขียนจะนำไปปรับใช้ให้ถูกต้องดีขึ้นกว่าเดิม ขอบคุณอีกครั้งครับ...
ภาพที่น่าประทับใจเป็นอย่างมากซึ่งหาดูได้ยากในปัจจุบันละ
ขอบพระคุณท่านผ้าขาวเปื้อนหมึกเป็นอย่างมากครับที่แวะมาเยี่ยมเยียน และให้กำลังใจ