สุขสันต์....วันเกิด

ในวันหนึ่ง ๆ เคยลองนึกคิดดูบ้างไหมว่าผู้คนเดินผ่านเราไปจำนวนสักกี่คน อาจมีทั้งผู้หญิง ผู้ชาย คนแก่ หรือเด็กเล็ก รูปร่างหน้าตาแตกต่างตามที่ธรรมชาติสร้างสรรค์มาแต่ละคน จะมีสักกี่คนที่เรารู้จัก มีสักกี่คนที่ได้ส่งยิ้ม มีสักกี่คนได้พูดทักทาย หรือจะมีสักกี่คนจะเข้าใจลึกถึงจิตใจ.....เห็นไหม.. ใครสักคนที่รู้จัก  มิตรภาพดี ๆ ที่คุ้นเคย คนแปลกหน้าสักคนที่ไว้ใจ หรือความรู้สึกอบอุ่นใจเสมอเมื่ออยู่ใกล้ใครสักคน ช่างมีเพียงน้อยนิดในผู้คนมหาศาล   

เคยรู้สึกไหม บางครั้งเห็นผู้คนเดินพลุ่งพล่านมากมาย แต่เสมือนเราอยู่อย่างโดดเดี่ยว หลายต่อหลายครั้งที่หัวเราะ  เจือปนกับความเศร้า  มีความเหงาที่คอยกัดกร่อนจิตใจ  คนเราจึงพยายามเสาะแสวงหา ค้นหาที่พักพึงคอยปลอบประโลมความรู้สึกตัวเอง เพื่อไม่ให้รู้สึกอ่อนแอจนเกินไป แม้จะเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ

อาจอยู่ห่างไกลบ้าน เดินทางมายาวไกล  ลาร้างจากอ้อมกอดอบอุ่นแห่งบ้าน ใช้ชีวิตท่ามกลางผู้คนที่แตกต่าง อาจเชื่อมั่นบางจังหวะก้าวเดิน อาจเพลิดเพลินบางจังหวะการใช้ชีวิต อยากโบยบินสู่โลกกว้าง ด้วยยิ่งสูง ยิ่งท้าทาย ยิ่งไขว่คว้า ยิ่งต้านแรงลม คนรอบข้างคอยชื่นชมเมื่อคว้าดาว แต่เฉยเมยกับผู้ผิดหวัง ผู้พลาดพลั้ง คนอ่อนแอ หากโชคดีไม่ถูกเหยียบย่ำ ค่อยพยุงกายที่บอบช้ำ เพื่อสู้ต่ออีกที (หากยังมีแรงใจนะ)

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ใช้ชีวิตบนโลกกลม ๆ มาระยะหนึ่ง  อาจไม่มากแต่ก็ไม่น้อย          มีทั้งสุข มีความทุกข์  มีความเศร้า มีรอยยิ้ม มีผิดหวัง มีอ่อนแอ เคยผิดพลาด เคยแก้ไข นั่นแหละคือชีวิตมนุษย์

                เคยทำพลาด          สอนให้เราเรียนรู้การแก้ไข

                เคยผิดหวัง            สอนให้เราเรียนรู้ความพยายาม

                เคยอ่อนแอ            สอนให้เราเรียนรู้การปรับตัว

                เคยพ่ายแพ้            สอนให้เราเรียนรู้การเริ่มต้นใหม่

ประสบการณ์ที่เคยผ่าน คือตำราเล่มใหญ่ ที่จะค่อย ๆ อ่านไปทีละหน้า ทีละบรรทัด เพื่อให้ก้าวเดินก้าวต่อไปเป็นไปอย่างระมัดระวัง

เหรียญมีสองด้านเสมอฉันใด  คนทุกคนมีความดี ความเลวอยู่ในตัวเสมอฉันนั้น ไม่มีใครขอหรือบังคับใครได้  สำคัญอยู่เราจะเลือกมองมุมไหน เสมือนหนึ่งการเฝ้าดูพระจันทร์ในยามค่ำคืน แม้พระจันทร์เพียงหนึ่ง แต่มีวันที่มองเห็นส่องสว่างสดใส และวันคืนที่มืดมิด    

รู้ไหม..ในแต่ละวันเราเจอเรื่องเลวร้าย ทำลายความรู้สึก มากมาย ....ไม่จำเป็นเลยที่จะเก็บไปทุกเรื่อง ...เพราะมันมากเกินไปที่หัวใจบอบบางดวงหนึ่งจะรับไว้ได้ทั้งหมด ...ควรปล่อยวาง และละทิ้งไว้บ้าง  เพื่อให้มีช่องว่างสำหรับการเก็บเรื่องราวดี ๆ ผู้คนดี ๆ มิตรภาพดีๆ ความประทับใจที่มีคนมอบให้ บรรจุไว้ให้เต็มเอาไว้หนุนนอนในเวลาหลับ เพื่อฝันดี รอรุ่งอรุณตื่นขึ้นมาอีกวัน เติมเต็มพลังกาย พลังใจ ก้าวเดินสู่ฝันด้วยความสุขและรอยยิ้ม เผื่อแผ่ถึงให้โลกได้สดใสกันนะครับ

[หมูจ๋า]

พลาด ผิดหวัง อ่อนแอและพ่ายแพ้ ใครไม่เคยไม่ผ่านทักษะชีวิต ขอบคุณบทความดีๆนี้ค่ะ สอนใจได้หลายๆ