แด่เพื่อน (พี่) ที่จากไป
ประมาณ ๕ โมงเย็นของวันที่ ๑๓ ที่ผ่านมา ผมไปหยิบรองเท้ากีฬาขาดๆในรถที่ฝากจอดไว้ข้างคณะมนุษยศาสตร์ฯ เพื่อสวมใส่เตรียมไปเล่นตีไม้ขนไก่ที่หน้าเทคโนโลยีอุตสาหกรรม ผมเห็นรถซูซูกิ Vitara สีขาวบีบแตรทัก ผมโบกไม้โบกมือทักทาย สงสัยว่าวันนี้เพื่อน (พี่) ผมจะไปไหนกระมัง เราจึงไม่ได้มีโอกาสคุยกัน
วันต่อมาประมาณบ่ายสามโมงหลังจากที่ผมไปทำธุระข้างนอกกลับมา และใช้บริการลิฟท์ขึ้นชั้น ๓ ของคณะมนุษย์ฯ ทันทีที่พาหนะเลื่อนลอยเปิดประตูออก เห็น อ.ธนาวุฒิกำลังรีบเดิืนและบอกผมว่า อ.อมรเสียแล้ว ผมอุทานว่า "ห๋า" และ "จริงหรือ" อ.ธนาวุฒิรีบกล่าวว่า "ผมจะไปเช็คให้แน่ใจเดี๋ยวนี้แหละ" ท่านคล้อยหลังไปไม่นาน และแล้วสิ่งที่เราไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ ชีวิตแค่น้อยนิดจริงๆ
งานเขียนนี้ ขอไว้อาลัยแด่เพื่อน (พี่) ของผมที่มากกว่าคำว่าเพื่อนร่วมงาน โดย อ.อมร ชื่อ-นามสกุลว่า อมร พิณพิมาย เคยทำงานที่ มรภ.แห่งนี้มากกว่า ๑๐ ปี เริ่มตั้งแต่เป็นอาจารย์อัตราจ้าง อ.อมรเคยเล่าให้ฟังว่า ตนเป็นอาจารย์อัตราจ้างตั้งแต่สมัยที่ มรภ.จ้างรายเดือน โดยจะไม่ให้ค่าจ้างในเดือนที่ปิดภาคเรียน ด้วยอัตราค่าจ้างที่ต่ำแต่อยู่ได้เพราะสอนพิเศษ ซึ่งสมัยนั้นต้องใช้ชื่อพี่ที่เป็นข้าราชการ ส่วนตนเป็นผู้ปฏิบัติหน้าที่ โดยพี่ที่เป็นข้าราชการไม่ต้องสอน แต่เงินค่าตอบแทนนั้น ต้องแบ่งให้พี่ที่เป็นข้าราชครึ่งหนึ่ง หลังจากนั้นอะไรๆ ก็ค่อยๆ ดีขึ้น (ดูจะดีขึ้นเมื่อสมัยที่ท่านมีชัย ฤชุพันธุ์เป็นนายกสภา) บรรดาอัตราจ้าง (พวกอัตราจ้าง) มีสิทธิ์มีเสียงในการเลือกคณบดีของตนเอง ฯลฯ
ชีวิตอาจารย์ศิลปะ ป.ตรี ม.เชียงใหม่ ป.โท ม.ศิลปากร และมาสอนศิลปะให้กับเด็กราชภัฏฯ ภาพแน่นๆที่ยังประทับในใจของผมตอนนี้คือ
๑) ค่ำมืด นักศึกษายังคงทำงานศิลปะ อ.อมรคอยดูแล เอาใจใส่ แนะนำ ทักทวง ฯลฯ และท่านนี่แหละที่ปรุงอาหารอร่อยๆให้เด็กได้กินกันในค่ำ (ขอให้ตั้งใจทำงาน)
๒) ชายร่างใหญ่ ใส่ชุดหม้อห้อม เพราะคงหาชุดจากห้างใดๆไม่ได้ ด้วยร่างกายที่อ้วนมาก เดินทักทายคนโน้น คนนี้ ด้วยอัธยาศัยดี โดยเฉพาะเพื่อนร่วมงานทุกคน แม่บ้าน คนงาน
๓) ชีวิตของคนเราไม่ได้สมบูรณ์แบบ หลายครั้งที่เรามานั่งปรับทุกข์ ครั้งสุดท้ายในเดือนเดียวกันที่ร้านกาแฟข้างสโมสร สายตาของท่านยังมีไฟแห่งการทำงานไม่หยุด
๔) ภาพชายร่างอ้วนตัวใหญ่ ภายในรถซูซูกิ Vitara เปิดกระจกทักทายเพื่อน
๕) ภาพพ่อครัวตัวใหญ่กำลังทอดอะไรสักอย่างหนึ่งบนเตา เพื่อปรุงอาหารให้พวกเราได้กินกันอย่างอิ่มหนำ
๖) น้ำยาขนมจีนคือฝีมือชั้นยอดเลยทีเดียว ชายคนนี้นอกจากงานศิลปะที่ได้รับรางวัลมามากมาย (ผมเพิ่งทราบเมื่อโฆษกป่าวประกาศให้ฟังก่อนเผา) ยังทำน้ำยาขนมจีนชั้นเลิศให้พวกเรา
๗) ของในตู้เย็นของท่านเยอะแยะ ใครมาเยี่ยมจะเป็นเพื่อนหรือนักศึกษา เชิญหยิบกินได้ตามสบาย
๘) ภาพท่านกำลังให้อาหารปลาในตู้ขนาดใหญ่
ฯลฯ และอื่นๆ อีกมากมาย
สิ่งที่ผมรู้สึกว่าเขาเป็นเืพื่อน (พี่) ที่มากกว่าเพื่อนร่วมงานก็ด้วยความคิดบางอย่างที่เราเท่านั้นรู้กัน
เื่มื่อวานคือ วันเผาศพ มีคนมาเป็นจำนวนมากเต็มศาลาขนาดใหญ่ นักศึกษามากกว่าสิบรุ่นที่จบศิลปะจาก มรภ.ต่างเหมารถตู้ รถส่วนตัว จากเมืองหลวงไปวัดสามัคคี จังหวัดนครราชสีมา เนื่องจากท่านเพิ่งลาออกจากมรภ.ไปอยู่ที่ ม.รังสิตได้ปีกว่า จึงมีนักศึกษา ม.รังสิตมาร่วมด้วย ตลอดถึงคณาจารย์และเพื่อนร่วมงานทั้ง มรภ.และม.รังสิต และญาติๆฝ่ายพ่อและแม่ ผมเคยไปงานศพมามาก งานที่จะเ็ห็นคนมากมายคืองานของคนมีชื่อเสียง และโดยเฉพาะคนแก่คนเฒ่าที่เราเคารพนับถือ อ.อมร จากไปด้วยอายุ ๔๔ ปี แต่มีคนมาส่งท่านมากมาย
สิ่งที่ผมนั่งสังเกตในวันเผาศพคือ ทำไมบรรดาแขกที่มาในงาน โดยเฉพาะเหล่านักศึกษา และอดีตนักศึกษา จึงใส่ชุดดำและสวมแว่นตาดำยังกับมาเฟีย แดดไม่ร้อน อากาศอึมครึม แต่เย็นสบาย เราจะเห็นคราบน้ำตาบนแก้มของคนเหล่านั้น
หลังจากวางดอกไม้จันท์ ผมไปคุยกับเพื่อนอีกคู่หนึ่ง (สองสามีภรรยา) เขาสวมแว่นตาดำ และเขาก็น้ำตาไหล ผมบอกว่า อย่าร้องไห้ให้ อ.อมรรู้สึกกังวลอีกเลย ขอให้ท่านไปโดยไม่เป็นห่วงจะดีกว่าไหม แต่..ความผูกพันธ์มันมากมายจริงๆ เฉพาะระหว่าง อ.อมรกับนักศึกษาศิลปะและอดีตนักศึกษา นี่คือตัวอย่างของ "ครูเพื่อศิษย์" ได้กระมัง ความผูกพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมงานมันมากกว่าเพื่อนร่วมงาน เพราะท่านลำบาก ร่วมสุขร่วมทุกข์มาพร้อมกับอดีตของพวกเรา
ขอให้เพื่อน (พี่) หลับฝันดีสู่สุคติเถอะนะ
"ถึงเวลามา เราก็มา ถึงเวลาไป เราก็ต้องไป เพราะเรามาเพื่อไป"
ความเห็น (3)
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ
ขอดวงวิญญาณของครูไปสู่ยังสัมปรายภพด้วยเถิด
ดวงวิญญาณท่านคงไปสู่สุขคติแล้วนะคะ ขอบคุณในความรักและเคารพค่ะ