ปฐมบทแห่งการระบายonline

เขียนระบายสิ่งที่คาใจ เพื่อทำความเข้าใจตัวเอง ท่านผู้อ่านอาจงง เพราะมันคือการคุยกับตัวเอง

วันนี้ดูหมองหม่น หรือเป็นเพราะฟ้าฝน?
เหมือนอยากจะเล่าอะไรออกไปแต่มันติดค้างในใจ
เหมือนเป็นสัญญาณให้ปล่อยมันไหลออกมา

คล้ายๆจะเหงา เหมือนต้องวิ่งหาคนมาคุยด้วย แต่กลับไม่รู้จะคุยยังไง เรื่องอะไร คล้ายอยากมีคนมานั่งฟังเราระบาย แต่กลับไม่รู้จะเลือกใคร
เรื่องที่เกิดขึ้นมันคงซับซ้อนเกินไป ยังคิดอยู่ว่า เราเอาตัวเข้าไปยุ่งเองใช่หรือไม่? จะให้เล่าให้คนอื่นฟัง ยังกลัวว่าเขาไม่เข้าใจ

การทำดีให้คนอื่น ต้องเลือกคนด้วยหรือไม่? เหตุที่เกิด เพราะเรามีสมมุติฐานว่า ถ้ามอบความรักปรารถนาดีให้ไป ใจเขาเมื่อได้รับคงเปลี่ยนแปลง แต่เรื่องกลับกลายเป็นความสับสน มีความซับซ้อนที่ไม่คาดคิดมากมาย ใจนึงว่าโชคดีที่ถอนตัวทัน แต่อีกใจสงสัยว่า หรือเราจะขี้ขลาดเกินไป

ฉันรู้สึก สับสน เจ็บปวด สงสัยตัวเอง สงสัยคนที่เราทำดีให้ สงสัยคนที่อ้างว่าเอาความจริงมาบอกเรา สงสัยไปหมด ระแวงยังไงไม่รู้ ความระแวงนี่มันน่ากลัว มันคือความคิดเราเอง แต่ถามว่า แล้วเราควรไม่ระแวงเลยแต่ยอมโดนหลอกไปเรื่อยๆใช่ไหม?

บางเรื่องไม่เคยคิดเลยว่าจะจริง คิดว่ามีแต่ในนิยาย
หรือคนที่เราไปเจอเขาเป็น Histrionic personality disorder ช่างโชคร้ายทั้งเราและเขา แต่คิดอีกที เจ็บครั้งนี้เราน่าจะได้อะไร แต่ขึ้นกับเราไหมว่า จะเลือกเรียนรู้มันอย่างไร จะกลัว หรือ เข้าใจ

ครั้งนี้ฉันเรียนรู้ว่า อย่าไว้ใจตัวเอง สิ่งที่เราเรียกว่า ความหวังดี หรือการคิดบวก บางครั้งคือการขาดสติหรือเปล่า  ถ้าคิดแต่บวกโดยไม่ระวัง ก็อาจทำให้เราเองตกที่นั่งลำบากโดยไม่จำเป็น

[kunrapee]

คิดบวก แบบมีสติ มีเหตุมีผล น่าจะช่วยได้นะคะ

 

[ชลัญธร]

ช่วยเอารูปหล่อๆมาฝงหน่อยคร้าบให้เหมาะกับบทความดีๆหน่อยจ้า