ไปลาคนไข้...ปลดโซ่ตรวนตนเอง
ผมย้ายไปทำงานอีกอนามัยหนึ่ง...
คิดไปคิดมาหลายตลบว่า..จะไปลาคนไข้คนสนิทของผมดีหรือไม่ ?
มีเหตุผลที่ผมไม่อยากไปหลายอย่าง...เพราะอยากไปแบบเงียบๆ
ค่อยๆ ปล่อยให้หายไป...แต่คิดอีกทีเราโตแล้ว
การไปมา-ลาไหว้....สำคัญอย่างยิ่ง
(ชาย...เมื่อวันที่ 19 เม.ย.55)
ผมไปลา "ชาย" (นามสมมติ) คนไข้จิตเวช...ที่ล่ามโซ่ตรวน...ที่ผมเขียนหลายบันทึกแล้ว....
ล่ามโซ่มานาน 5 ปี...และทางชุมชน และทีมสหวิชาชีพของพวกเรามาดูแลร่วมกัน ตั้งแต่ 19 เม.ย.55
วันนี้....และย้อนหลังไปอีก 5 วัน
ชายไม่ล่ามโซ่ทั้งกลางวันและกลางคืนแล้ว...อาบน้ำเช้า-เย็น...ดูแลความสะอาดบ้าน...รื้อผ้าม่านที่ปิดบังชาย...ใต้ถุนดูโล่งสบายจัง
ชายนอนบนแคร่...มีมุ้ง...มีหนังสือข้างกาย...มีงานสานนก...สวย...มีคนมาขอซื้อผลงานของชาย
พี่น้อง...คนรู้จักซื้อเสื้อผ้าให้...ซึ่งแต่เดิมใส่แต่โสร่ง...
ผมไม่รู้ว่าจะเขียนคำอธิบายความดีใจนี้ของผมได้อย่างไร ?
(ชาย...วันที่ 30 พ.ค.55)
ชายยิ้มให้ผม...ผมบอกมาลา...ผมขอกอดหนึ่งที
ชายอวยพรให้ผม...บอกว่าคิดถึง...กลับมาหาบ้างนะ
ผมน้ำตาแทบร่วง...
อีกท่าน... คุณยายนวล...
ท่านป่วยกล้ามเนื้อแขนขาอ่อนแรง...
ด้วยทีมงานสุขภาพ และครอบครัว...
ทำให้ท่านลุกเหิน... และทำกิจวัตรประจำวันได้เอง
ถึงแม้จะเพิ่งโครงเหล็กก็ตาม...
คุณยายอวยพรให้ผม...แบบเศร้า...ๆ
ผมขอกอดคุณยาย...
ผมเพิ่งรู้ว่า...การปลดโซ่ตรวนในใจตนเอง
มีความหมายต่อตนเองมากมายเพียงใด?
เมื่อตอนแรกผมกะว่า...จะไม่ไปร่ำลาใคร...
แต่ตอนนี้รู้อิ่มและสุขใจล้นเหลือ...
ความเห็น (5)
หลายๆอย่างดูเหมือนเราจะทำเพื่อคนอื่น แต่แท้ที่จริงแล้วตัวเราเองได้รับผลนั้นก่อนใครนะคะ :)
ดีใจกับคุณชายด้วยค่ะ
เข้าใจในสิ่งที่คุณทำ ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ใด ขอให้ได้รับกำลังใจจากฉันเพื่อนร่วมโลกคนนี้ค่ะ
น้องพี่คนดีที่หนึ่งเลย ฝากฟ้าใส ที่หน้าบ้าน ♥อุ้มบุญ♥ ให้ด้วย
- ย้ายไปอนามัยที่ไหนครับ
- อ้าวบันทึกเก่านี้
- 555
- วันนี้ ไม่ได้มาอ่านอย่างเดียวครับ...
- ขอบคุณครับ
- ปณิธิ ภูศรีเทศ