ประวัติโรงพยาบาลสูงเนิน ภาคบู๊ลิ้ม (ภาคสอง)
ขอเล่าประวัติโรงพยาบาลสูงเนิน.. ต่อจากภาคแรกนะคะ
วันคืนผันผ่าน ทิวากาลเคลื่อนคล้อยอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วพริบตาหมุนเวียนผ่านไปถึง 10 ปี แคว้นซู๊งึ้ง ก็วิวัฒน์เปลี่ยนไป ถนนหนทาง ตึกราม ห้องหอเพิ่มพูนขึ้น มีโรงงานขนาดใหญ่มาตั้งอยู่มนพื้นที่ ผู้กล้านักรบที่เคยร่วมเรียงเคียงบ่าไหล่ก็แยกย้ายกระจัดกระจายไป แต่ในช่วงเทศกาล 15 ค่ำเดือน 12 ของทุกปีก็จะนัดชุมนุมกันปีละครั้งโดยใช้เทียบเชิญสื่อสารนัดแนะกัน
ดวงดาวบนฟากฟ้ายังกระพริบแสงแพรวพราว ฝนดาวตกได้โคจรมาเยือนแล้วจากไป พร้อมกับความผิดหวังของผู้คน สุริยุปราคาเต็มดวงก็แผ่รังสี ทำให้นกกาหวั่นเกรงทารกน้อยเริ่มเติบใหญ่ กลายเป็นหนุ่มคะนองวัยกล้า ผู้ชราก็เลอะเลือนล้มหายตายจากไป
แต่ซู๊งึ้งอุยหงี่ กลับยังตั้งตระการสูงใหญ่ขึ้นทุกวันๆ ภายใต้การนำของฉมสะคราญเหล็ก หนี่เน้ง ไทเฮา (ดร.พญ.นิลเนตร วีระสมบัติ ผู้อำนวยการคนปัจจุบันของเรา) ภูมิสถาปัตย์ของ ซู๊งึ้งอุยหงี่ ได้ถูกเปลี่ยนแปลงจนงดงามตระการตา ได้เพิ่มมาตรฐานวิทยาการ และกระบวนยุทธจนมีชื่อเสียงศรัทธา มีผู้กล้าจากทั่วทุกสารทิศมาศึกษาดูงาน นับได้ว่าเป็นยุคทองของซู๊งึ้งอุยหงี่ ที่น่าภาคภูมิใจทีเดียว
อนิจจา.. สรรพสิ่งล้วนอนิจจัง ผันเปลี่ยนตามกาลเวลา ดังเช่นอี้โกวเนี้ย (พี่อี๊ด'ดร.ยุภาพรรณ มันกระโทก) แห่งหน่วยโรงยา (ฉายาโฉมสะคราญเหรียญทอง) และป้อโกวเนีย (พี่ป้อม’อัจฉรียา ญาณโสภาค) แห่งหน่วยบริหาร ฉายาดำดีดูเด่น ที่เคยผ่ายผอมกลับอ้วนถ้วนตุ้ยนุ้ยจนกลมกลิ้งได้ แต่บางท่านที่เคยบางเพรียว เช่นนักสู้สลาตัน หม่านี่หนี้ (ทันตแพทย์มานิต ประกอบกิจ) ฉายาเขี้ยวแดงอาญาสิทธิ์ กับภริยาเข็มฮูหยิน (พี่เข็ม’วิไล ประกอบกิจ หัวหน้าฝ่ายสาธารณสุขมูลฐาน) แห่งหน่วยโอสถดั้งเดิม ก็ยังคงความผอมบางไว้ดุจเช่นเดิม คนที่เคยซกหลก ซกหลก และซกหลกอยู่ตลอดกาลคือเทพอสูร หวีหร่าร่า (ฉายาสลาตันพันลิ้น) ผู้ซึ่งมีทั้งความชอบและความตึ๊กมึ๊กอยู่ในบุคลิก ผู้คนจึงให้เป็นทั้งเทพและอสูรในเวลาเดียวกัน
คนที่ไปได้ดีแล้วคือ หลวงจีนลื่อ (พี่ลือ’พ่อบ้านคนเก่า) ซึ่งขณะนี้ไปฝึกวิทยายุทธอยู่ ณ แคว้นทักษิณระนอง.. คนที่ยังสุกๆดิบๆอยู่คือ บัณฑิตแจ๊กกี้ (พี่แจ็ค' ฉายาโลหิตประกันชีพ) ดีที่ได้โฉมสะคราญใจเย็น ผ้าหยูง (พี่พยุง) คอยกำกับดูแล.. คนที่ยังคงความงามไว้ได้ไม่สร่างคือ จางหยาหวัน แห่งหน่วยพิทักษ์ครรภ์ และเบญจมาม่าซัง (พี่แป้น'เบญจมา เลาหพูนรังษี หัวหน้าศูนย์พัฒนาคุณภาพ) แห่งหน่วยตำหนักใน.. ผู้ที่เปี่ยมคุณธรรมเลิศล้ำประดุจพระนางปชาบดีโคตรมีแห่งนครซู๊งึ๊ง คือหวังหนี่หนี้ (พี่แอ๋ว'วารุณี จริงสูงเนิน) โฉมสะคราญบ้านมะเกลือ หัวหน้าตึกเปี่ยมคุณธรรม
ผู้ที่เป็นนักสู้ผู้กล้ารุ่นเก๋า และประจำกาลเนิ่นนานผ่าน 10 ปีไปแล้ว สมควรได้รับอีแปะทองคำ เป็นการสมนาคุณที่มีอยู่มากหลาย นับตั้งแต่บีบีบี๋ (พี่บี๋’พรรณทิพา นิงสานนท์ การเงินคนปัจจุบันของเรา) และป้อโกวเนี้ย (พี่ป้อม’อัจฉรียา จนท.งานบริหารคนปัจจุบันของเรา), เข่งโกวเนี้ย (พี่เข่ง’พิมลรัตน์ บุญศิริ) เล็กเซี่ยวหงส์ (พี่เล็ก’จำเนียร ตัณฑจรรยา หัวหน้ากลุ่มงานพยาบาล), จาหรุหนี (พี่นี’จารุณี ห้องยา), นงหน่วยนุช (พี่นุช’จารุลักษมี เพ็ญเจริญ วิสัญญีพยาบาล), ซือเจ๊ใหญ่กุ้งทอง (พี่กุ้ง’ปราณีต ศรีสวัสดิ์ Scrub Nurse มือหนึ่ง) ซึ่งเป็นนางพญาผมขาวไปโดยสมบูรณ์แบบแล้ว ณ บัดนี้
ยังมีเหล่าทหารราบที่น่ารักน่าชังอีกหลายท่านที่ใคร่จะเอ่ยนามในที่นี้คือ สารถีทองคำ จำเนี่ยเหนีย (น้าจำเนียร), ยามตาเดียว เคนตั๊กกี้ (ป๋าเคน มาลาทอง เกษียณราชการเมื่อปีที่แล้ว), นักรบวรยุทธ เทพโทงเทง (พี่เทพ'เสน่ห์ แมลงทับ), สองพี่น้องอสูรสุรา กว้างตั่วเฮีย และ ก่องยี่เฮีย, อสูรสราฉายาหูดทองคำ หม่านิส, ผู้ได้ภริยางามเลิศล้ำ, แม่เฒ่าปาน, อาซ้อละมัด แห่งโรงโภชนากร ผู้ที่แสร้งทำเป็นยากจน และอีกมากมายซึ่งต้องขออภัยสำหรับผู้ที่ไม่ได้เอ่ยนาม รวมทั้งผู้ที่เกษียณอายุราชการไปแล้ว เช่น พ่อเฒ่าถม
บู๊ลิ้มในปัจจุบัน เต็มไปด้วยความยุ่งยากซับซ้อน ร้อนรุ่มและบีบคั้น มีความเสื่อมเกิดขึ้นทุกหัวระแหง ข้าพเจ้าขอมอบคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งได้มาจากสำนักเสี่ยวลิ้มยี่ และคุนหลุนไว้ให้พี่น้องทั้งหลายใช้เป็นคัมภีร์หลักในการฝึกปรือฝีมือพิชิดมาร นั่นคือคัมภีร์ธรรมาภิบาล (ธรรมะ + อภิบาล) ขอให้พี่น้องทั้งหลายจงผดุงคุณธรรม มีจุดยืน มีค่านิยมที่ถูกต้อง เพื่อให้ซู๊งึ๊งอุยหงี่ ของเราก้าวหน้าไปอย่างสง่างาม มั่นคง และยั่งยืน ขอให้ทุกท่านโชคดี
จบค่ะ.. ในภาคนี้ kunrapee รู้จักทุกท่านที่ถูกกล่าวชื่อมา..
ต้องขอขอบคุณคุณหมอตุ่ม นายแพทย์วีรวัฒน์ พันครุฑ ผู้แต่งประวัติโรงพยาบาลสูงเนินค่ะ
สนุก มัน ฮา ถึงแม้จะรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้านก็เถอะ
และหวังไว้ว่า.. เมื่อฟ้าเปิด..
เราคงได้อ่านประวัติภาคต่อๆไปนะคะ
ความเห็น (6)
งึดใจเจ้ สามารถมากเลย เอาจนจบเนาะ ชลัญมึนเหมือนเดิม
วีรวัฒน์ พันธ์ครุฑมนุษย์มหัศจรรย์ หมอเทวดา
นักสู้แห่งประตูป้อมค่ายสูงเนิน จำนรรจาวาดลายสยายหัวสบัดหาง
สบัดพู่กันใสวงยุมธบู๊ลิ้ม ออกมาชิมลางก่อกวนชาวจอมยุทธ์
ให้สดุดด้วยลีลาชั้นเท พ คารวะ...ขอคารวะ เฒ่าพเนจรขอคาระวะ
ร้อยแสงดาวหรือจะเท่าหนึ่งแสงเดือน
ร้อยหมู่มิตรมวลเพื่อนหรือสู่สหายรู้ใจ ร้อยนักดนตรีหรือจะสู้คนธรรพ์
มันขอบอกมันพะยะค่ะ ข้าน้อยคนลากรถม้าอาจเอื้อมคารวะ
ด้วยน้ำปานะสักหนึ่งจอก
"น้องชลัญ" มันเป็นความสามารถพิเศษ ของท่านผู้แต่งค่ะ
มันเป็นประวัติศาสตร์
ของรพ.สูงเนินที่น่าจดจำอย่างยิ่ง
มีพี่ๆหลายท่าน ยังคงอยู่.. คุณพี่ไปถามท่านๆจำได้หมดเลยว่าใครเป็นใคร ณ ตอนนี้ย้ายไปอยู่ที่ใด เหลือเชื่อจริงๆ กับความสัมพันธ์ครั้งเก่าก่อน
"วอญ่าท่านผู้เฒ่า"
ฉายาเฒ่าพเนจร.. ถ่อมตัวเกินไปรึเปล่าคะ
เฒ่าพเนจร.. ประหนึ่งดาวฤกษ์..
ที่สามารถ ส่องแสงสว่างได้ด้วยตัวเอง
kunrapee
ทึ่งในความสามรถค่ะ
จบซะแล้ว.. สนุกมากๆค่ะ ทั้งสองภาค (แม้จะอ่านยากไปหน่อย) อยากอ่านภาคปัจจุบันค่ะ คุณพี่แต่งเลย แต่งเลย รออ่านนะคะ
ตายแล้ว "tuktun" คุณพี่ไม่สามารถจ้า..
ไว้รอให้ฟ้าเปิดก่อนนะจ๊ะ
คงมีมือดีมาเขียนสักวัน
.. จะว่าไป.. คุณพี่
ก็อยากรู้ฉายาของตัวเอง เหมือนกันเนาะ