ก็แค่ลูกผู้หญิงคนหนึ่ง
เกือบ2ปีที่ผ่านมาครูหมูจ๋าได้ห่างหายจากการเขียนบล็อกไปเสียนาน เนื่องจากภาระกิจงานที่ต้องรับผิดชอบเยอะมากเพราะต้องดูแลนักเรียนตัวน้อยๆ ชั้นอนุบาล1-2 ความเป็นครูที่เปี่ยมล้นอยู่เต็มหัวใจ การเอาใจใส่อย่างใกล้ชิดดูแลในทุกเรื่อง จึงทำให้เราขาดการดูแลเอาใจใส่ตัวเองอย่างมาก และแล้ววันหนึ่งกำลังซ้อมกีฬานักเรียนอยู่บังเอิญข้อเท้าพลิกเราก็นึกว่าคงไม่เป็นอะไรมาก ที่ไหนได้หมอบอกเอ็นฉีกเลยเจ้าค่ะพี่ๆน้องชาวบล็อก นี่เป็นสัญญาณเตือนว่าตัวเรานั้นเริ่มอายุมากแล้วจะทำอะไรก็ต้องระวังเซฟตัวเองอย่าประมาท ในที่สุดจึงต้องลาออกจากงานมาเพื่อพักรักษาตัว4เดือนที่ผ่านมาอยู่กับบ้านตลอดแทบไม่ได้ไปไหนเลย นอกจากวันคล้ายวันเกิดก็ได้ไปไหว้ พระธาตุวัดเกตการาม จ.เชียงใหม่ พระธาตุประจำปีเกิดปีจอค่ะ 23 เมษายนที่ผ่านมาอายุก็ปาเข้าไป42 ปี ก็ถือว่ามากพอสมควร ค่ะทุกๆคนเมื่อเราประสบปัญหาที่ผ่านเข้ามาขณะดียวกันก็บังเอิญมีสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารักผ่านเข้ามาในหัวใจ อั่นแน่วัยสะรุ่นซะไม่มีพอดีว่างๆเปิดดูทีวีจานดาวเทียมเจอช่องหนึ่งก็มีการส่งข้อความไปในรายการจึงได้พบเพื่อนๆใหม่ๆที่น่ารักหลายๆคนหลายจังหวัดเลยค่ะ มีการให้กำลังใจมีความห่วงหาอาทรกัน ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ เรื่องราวส่วนตัวบ้าง ฯลฯ บางทีก็มีเธอจีบฉัน ฉันจีบเธอก็สนุกดีค่ะคลายเครียดไปในตัว ที่จริงก็ไม่น่าจะจริงจังอะไรนะ แต่ทว่ามันลึกๆเกินกว่าที่จะบอกได้ ตัวหมูจ๋าเองขอบอกเลยว่าเราเองก็ใช่ว่าจะไม่เคยมีความรักแต่มาณ.วันนี้หัวใจมันเริ่มที่จะอ่อนไหวอีกครั้ง เพราะเราก็แค่ลูกผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีเลือดมีเนื้อมีชีวิตจิตใจย่อมอ่อนไหวเป็นธรรมดา นี่แหละหนาการแชทแต่เป็นแชทของชมรมคนสูงวัย...ฮา ลูกๆหลานๆอย่าอิจฉาตาร้อนผ่าวล่ะ ลูกบุญธรรมที่เป็นทหารก็อนุญาตให้แม่มีแฟนแล้วก็เลยเข้าทางคนสูงวัยล่ะสิทีนี้...ฮา จะอย่างไรก็แล้วแต่จงควบคุมใจตนเองให้ได้อย่าหลงระเริงไปกับคำออดอ้อนหวานๆ มีใครเล่าจะล่วงรู้ถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึง ค่ะหมูจ๋ายอมรับว่าเราไม่รู้ล่วงหน้าถึงอนาคตของเราเลยจริงๆ วันนี้มีความสุขแต่วันพรุ่งนี้อาจมีแต่น้ำตานองหน้าก็ได้ใครจะไรู้ใช่ไหมคะ แต่จะอย่างไรเสีย หมูจ๋าขอบรับรองตัวเองตรงนี้เลยว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเองดีหรือร้ายหรือเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบ(แต่ไม่ใช่หน้ามืดนะจ๊ะ) ว่าครูหมูจ๋าคนนี้ยังเป็นครูคนเดิม ที่รักและห่วงใยลูกศิษย์อยู่เสมอ แม้วันนี้จะไม่ได้ทำงานและความรัักความห่วงใยที่มีต่อทุกๆคนยังเหมือนเดิมแน่นอน...สุดท้ายนี้ยังขอใช้คำเดิมๆที่เคยพูดมาตลอดจนเป็นสโลแกนคือ ขอให้ทุกๆคนมีความสุขกับสิ่งที่ทำนะคะ รู้จักให้อภัยแม้คนที่เขาทำผิดต่อเราจะไม่เอ่ยคำ ขอโทษ และอย่าเบียดเบียนกันไม่ว่าจะเป็นการเบียดเบียนทรัพย์สินเงินทอง เบียดเบียนกำลังสมองหรือแม้กระทั่งเบียดเบียนกำลังใจ...รักทุกๆคนเหมือนเดิมนะคะ จากใจของครูหมูจ๋าคนเดิมค่ะ จุ๊บๆๆ...
