ใจ...ก้อนหิน...แก่งคุดคู้...
ใจเอ๋ยใจ...กระดึ๊บ...คืบคลาน...ไม่เคยหยุด
มีช่องมุด...ช่องเดิน...ใฝ่เพลินหา...
ช่างอ่อนไหว...ช่างกล้าหาญ...ตามโชคชะตา
เสียงใครด่า....ใครชม....ใจซมซาน
เอาก้อนหิน...วางทับ...กับใจน้อย
อย่าได้ปล่อย...ใจอ่อนไหว...หรือกล้าหาญ
วางใจนั้น...กลายเป็นหิน...นิ่งยาวนาน
เป็นตำนาน...ให้เรียนรู้....กับความจริง.....
บทกวีก้อนหินก้อนหนึ่ง...แก่งคุ้ดคู้…เมืองเลย
วันอาทิตย์ที่ 27 พฤษภาคม 2555
หมายเลขบันทึก: 489358เขียนเมื่อ 28 พฤษภาคม 2012 08:59 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 มิถุนายน 2012 21:03 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น