“มีคนอยู่สองกลุ่มใหญ่ๆ ในโลกใบนี้ ก็คือ
คนที่ชอบวิชาเลขกับคนที่ไม่ชอบวิชาเลข”
ครั้งหนึ่งทีโรงเรียนลำปลายมาศพัฒนามีนักเรียนคนหนึ่งเดินเข้ามาถามผมว่า..
“คุณครูครับ ทำไมผมต้องเรียนคณิตฯ ด้วยล่ะครับ? ในเมื่อพ่อกับแม่ผมก็เพียงแค่ทำนาเท่านั้นเองและก็ไม่เคยเรียนหนังสือมาด้วยซ้ำ ยังเก็บเงินได้ตั้งหลายบาทเลยครับ!!”
ผมก็ยืนอ่ำอึ้ง!! อยู่ตรงหน้าเด็กนักเรียนคนนั้น..
“เรียนเพื่อให้เรารู้ ยังไงล่ะครับ!”
นักเรียนคนนั้น..เหมือนจะเข้าใจในคำตอบสั้นๆ ของผมและเขาก็ขอตัวไปเล่นฟุตบอลกับเพื่อนๆ..
แต่... ผมเองก็ยังงุนงงกับคำตอบของตัวเองในครั้งนั้นเรื่อยมาและก็ยังสงสัยมากๆ ว่านักเรียนคนนั้นมีความเข้าใจกับคำตอบนั้นของผมสักเพียงใด..
ผมเองก็พยายามสอบถามความเข้าใจในคำตอบวันนั้นกับนักเรียนคนเดิม แต่เขาก็เพียงตอบว่า..
“ผมก็แค่ถามคุณครูเท่านั้นเองล่ะครับ!!”
เหมือนกับว่า..
ถามเพื่อต้องการให้ผมตอบๆ เท่านั้นเอง ไม่ได้หวังผลลัพธ์ของคำตอบจะออกมาเช่นไรเลย..
แต่...คำถามนั้นกลับสวนทางกับแนวคิดเดิมๆ ของผมที่เรียนคณิตศาสตร์มาเกือบทั้งชีวิต ตั้งแต่เข้าเรียนจนถึงตอนนี้ผมก็ยังสอนวิชาคณิตศาสตร์..
สมัยผมเรียนในระดับมัธยมผมชอบเรียนวิชาคณิตศาสตร์มากๆ ทั้งระดับ ม.ต้น และระดับ ม.ปลาย เพราะในขณะนั้นเองผมเรียนรู้ความเป็นกัลยาณมิตรระหว่างครูกับนักเรียนตลอด ระยะเวลา 6 ปี เต็มๆ จนกระทั่งเข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัยฯ ผมก็เรียนรู้อยู่กับคณิตศาสตร์ขั้นที่สูงขึ้นมาอีก 4 ปี เต็มๆ จนกระทั่งสำเร็จการศึกษา ผมก็ยังได้มาเป็นครูสอนคณิตศาสตร์อีก อาจจะผูกพันไปตลอดทั้งชีวิตกับวิชาคณิตศาสตร์นี้ ถ้าปี ค.ศ. 2012 โลกไม่แตกเสียก่อน..
อย่างไรก็ตาม..จะ เห็นว่าความผูกพันกับวิชาคณิตศาสตร์ที่มีมามากกว่า 10 ปี ผมก็ยังงุนงงกับคำถามของนักเรียนคนนั้นเรื่อยมา จนกระทั่งนักเรียนคนนั้นสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนฯ ไปแล้ว ผมก็ยังมีความเชื่อลึกๆ ว่า.. คำตอบในวันนั้นของผมก็ยังไม่กระจ่างเท่าที่ควร..
