ครูอาสา (๔) เด็กหญิงยิ้มหวาน

วันเสาร์ถัดมาฉันไม่เห็นแก้มกลมแล้ว ที่ข้างเสามีเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่หน้าจอโทรทัศน์ ฉันจึงเข้าไปถามว่า “เรามาอ่านหนังสือกันไหม” เธอพยักหน้ายิ้มหวาน แล้วพาฉันเดินไปที่เตียง

 

วันนั้นฉันใส่เสื้อรูปประเทศไทยที่สร้างขึ้นจากชื่อจังหวัดต่างๆ ไปด้วย และตั้งใจว่าจะใช้เป็นสื่อการสอนเคลื่อนที่ แล้วก็ได้ใช้จริงๆ

 

ฉันถามยิ้มหวานว่า “บ้านหนูอยู่จังหวัดไหน...ลองหาจังหวัดที่หนูอยู่จากเสื้อพี่สิจ๊ะ” เธอตอบว่า “สุพรรณค่ะ” เธอมองมาที่เสื้อพักหนึ่ง แล้วก็ชี้ไปที่จังหวัดสุพรรณบุรีได้อย่างถูกต้อง

 

“หนูเคยเรียนเขียนจดหมายไหม” เธอตอบว่า “เคยค่ะ” 

“ดีเลย...งั้นเรามาเริ่มกันด้วยการเขียนจดหมายแนะนำตัวกันก่อนนะ”

จากนั้นเราก็ใช้เตียงคนไข้เป็นโต๊ะเขียนหนังสือ แล้วก็ไปขอยืมเก้าอี้เฝ้าไข้จากเตียงข้างๆ มาอีกหนึ่งตัว เพื่อมานั่งเขียนจดหมายด้วยกัน

 

ฉันเขียนจดหมายฉบับหนึ่งถึงยิ้มหวาน เล่าให้เธอฟังว่าฉันเป็นครู ชอบสอนภาษาไทย และจะมาชวนเด็กๆ อ่านหนังสือสนุกๆ  ส่วนยิ้มหวานเขียนจดหมายอีกฉบับหนึ่งถึงฉัน เล่าว่าเธอชอบกินผลไม้ แตงโมและกล้วยเป็นผลไม้ที่โปรดปราน

 

และในถาดอาหารมื้อเย็นวันนั้นก็มีแตงโม แล้วเราก็ได้เรียนหนังสือ “มหัศจรรย์พันธุ์กล้วยในเมืองไทย”กันด้วย

 

ดูเผินๆ ด.ญ. ยิ้มหวาน ร่าเริง แจ่มใส แต่ถ้ามองดีๆ ก็จะเห็นรอยขีดตรงขมับ ที่คุณหมอทำเครื่องหมายเอาไว้สำหรับฉายแสง  เราอ่านหนังสือกันไปพักหนึ่งพยาบาลก็เดินมาถามว่าฉายไปกี่แสงแล้ว ยิ้มหวานบอกว่าฉายไป ๘ แสงแล้ว ยังเหลืออีก ๕ แสง ซึ่งแปลว่ายิ้มหวานจะต้องอยู่ที่โรงพยาบาลอีกอย่างน้อยก็ ๕ วันทำการ

 

ตอนที่อ่านหนังสือเรื่องมหัศจรรย์พันธุ์กล้วยในเมืองไทยกัน เราเริ่มจากอ่านหน้าปก และคำนำ แล้วก็พลิกดูรูปกันก่อน จากนั้นฉันก็ชวนให้ยิ้มหวานชี้ภาพพันธุ์กล้วยที่เธอรู้จัก แล้วก็คุยกันไปเรื่อยๆ  ยิ้มหวานเล่าให้ฟังว่าแม่ใหญ่ปลูกกล้วยน้ำว้าและกล้วยหอมเอาไว้รอบๆ บ้านด้วย  ตอนกล้วยสุกก็เอากล้วยมาทำขนมกิน แล้วก็เอาใบตองมาทำบายศรีด้วย

 

ในหนังสือเล่มนี้มีการกล่าวถึงกล้วยพันธุ์ต่างๆ ว่ามีอยู่มากที่จังหวัดใดบ้าง เมื่อหนังสือกล่าวถึงจังหวัดใดเราก็มาหาชื่อจังหวัดที่เสื้อของฉันกัน เมื่อยิ้มหวานชี้จังหวัดบนเสื้อได้คล่องแคล่วดีแล้ว ฉันจึงไปหยิบแผนที่ประเทศไทย และแผนที่โลกมาดูกัน เมื่อกางแผนที่ประเทศไทยออก ฉันให้ยิ้มหวานลองหาว่าเรารู้จักจังหวัดไหนกันแล้วบ้าง เธอก็ชี้ได้อย่างถูกต้อง 

 

ฉันชวนเธอหาแผนที่ประเทศไทยในแผนที่โลกที่กางเต็มเตียงคนไข้  แล้วก็ชวนกันอ่านชื่อประเทศจากธงที่ขอบแผนที่ เพื่อทบทวนความรู้เรื่องมาตราตัวสะกดจากคำที่ไม่คุ้นเคยมาก่อน

 

ยิ้มหวานอ่านได้ทุกชื่อ บอกมาตราตัวสะกดได้ทุกแม่ ฉันจึงเอ่ยชมไปว่า “หนูเป็นนักเรียนที่เก่งที่สุดที่พี่เคยสอนมาเลย แถมยังลายมือสวยและยิ้มสวยมากๆ ด้วย”

 

เมื่อแม่บ้านเอาอาหารถาดอาหารมาวางให้ยิ้มหวานไหว้ขอบคุณ และช่วยฉันม้วนแผนที่ และเก็บหนังสือที่วางอยู่เต็มเตียง แล้วจึงใช้เตียงเป็นโต๊ะอาหาร เมื่อทานอาหารหมดแล้วยิ้มหวานก็เอาถาดอาหารไปเก็บไว้ที่เคาน์เตอร์อย่างเรียบร้อย

 

ฉันหวังไว้ว่าในวันเสาร์หน้าจะได้เอาอะไรที่น่ารู้มาชวนยิ้มหวานเรียนรู้ด้วยกันอีก แต่ก็ไม่ได้มาเพราะเป็นหวัดอย่างแรง

 

เสียดายจัง...