เช้านี้ไม่มีกาแฟ

เช้านี้ไม่มีกาแฟ

                วันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2553 ฉันตื่นมาทำงานตั้งแต่ตี 5 เพราะต้องรีบทำเอกสาร อสม.ดีเด่นให้เสร็จฉันมัวทำงานจนไม่ได้สังเกตว่าเวลาได้ล่วงเลยไปถึงไหน น้องจ๊อบกำลังไปเรียนพิเศษ พี่แพะกำลังล้างรถอยู่หน้าบ้าน (น่าจะเวลาประมาณ 07.30 น.) สักครู่ได้ยินเสียงรถยนต์ผ่านที่หน้าบ้านและได้ยินเสียงหมาร้องดังลั่น เอ๊งๆๆๆๆๆๆๆ แล้วก็เงียบไป ฉันรีบวิ่งไปหน้าบ้านอะไรบางอย่างบอกว่าน่าจะเป็นกาแฟ ลูกหมาที่ฉันเลี้ยงเอาไว้คู่กับแม่ของมันคือเจ้าปุยฝ้าย ฉันออกไปหน้าบ้านเห็นพี่แพะอุ้มกาแฟเข้ามา ไม่มีเลือดไหล ฉันเริ่มอุ่นใจ รีบคว้ามากอดเอาไว้ แต่เห็นกาแฟอ้าปากสายตาเหลือบมาสบตาฉันตลอด ฉันกอดเอาไว้แน่น เรียกกาแฟลูกจ๋า กาแฟจ๋า....กาแฟลูกแม่ ไม่มีเสียงโต้ตอบลมหายใจรวยรินและหายใจแบบสะดุ้งขึ้นมาอ้าปากกว้าง ลิ้นยื่นออกมาจากปากแล้วค่อย ๆ สงบลง แต่ลมหายใจค่อยอ่อนลง ฉันกอดเจ้ากาแฟไว้แนบอกเรียกลูกตลอดเวลา พร้อมกับน้ำตาและคำพูดถูกพรั่งพรูออกมา กอดกาแฟแน่นเข้าไปอีก ฉันเห็นฝ้าย แม๊กกี้ เฝ้าอยู่รอบ ๆ มีพี่เจี๊ยบซึ่งเป็นเพื่อนบ้านยืนร้องไห้อยู่ข้าง ๆ พร้อมกับลูบหัวกาแฟไปด้วย ฉันปล่อยมือด้านขวาที่ประคองหัวกาแฟเอาไว้ คอกาแฟอ่อนแล้วตกลงทันที่ ฉันปล่อยโฮออกมา เหมือนกับจะบอกว่าแม่หมดหวังที่จะคิดว่าลูกไม่เป็นอะไร เพียงแต่สลบไปเท่านั้น ฉันนั่งหน้าบ้านได้สักครู่ไม่ทราบว่าพี่เจี๊ยบ แม๊กกี้ กลับออกไปตอนไหน ฉันอุ้มกาแฟเข้าบ้านปูผ้าที่เขาชอบปูนอนให้ วางกาแฟลงไป ในใจก็หวังว่าลูกจะต้องฟื้นขึ้นมาอีก เจ้าฝ้ายวิ่งมาดูแล้วดม ๆ วิ่งหายเข้าไปหลังบ้านเหมือนไม่อยากดูอะไร ยาแม่น้องหงส์หาผ้าขาวมาให้ฉันเอามาคลุมตัวกาแฟเอาไว้ พี่แพะหายออกไปขุดหลุม บอกว่าจะเอาไปฝัง ฉันบอกว่าขอให้เขานอนอยู่ที่นี่ก่อนค่อยฝังตอนน้องจ๊อบกลับจากเรียนพิเศษ ฉันโทรหาลูกเจ บอกว่าน้องกาแฟตายแล้ว ได้ยินเสียงเจร้องลั่น แม่น้องเป็นอะไร ใครทำน้อง บอกว่าน้องถูกรถชน ได้ยินเสียงพร่ำพรรณนาจากลูก ...............

          ดินค่อยๆกลบร่างเจ้ากาแฟจนลับหายหายไป เจ้าฝ้ายกับแม็กกี้ คอยร้องอิ๋ง ๆๆ อยู่ปากหลุม ไม่มีแล้วกาแฟ ไม่กี่วันร่างของลูกก็เน่ากลายเป็นปุ๋ยให้ประโยชน์กับดินกับพืช ลูกให้ประโยชน์ทั้งที่มีชีวิตและขณะหมดลมหายใจ ฉันพยายามหักห้ามใจไม่ยึดติด พยายามปล่อยวาง เขาไม่ใช่ของเรา แต่ก็หักห้ามใจไม่ได้ มันเป็นธรรมดาที่เรายังมีรัก โลภ โกรธ หลง ฉันได้สัจธรรมอีกอย่างจากร่างกาแฟ ในขณะที่ฉันปล่อยให้กาแฟนอนอยู่ในบ้านก่อนเอาไปฝัง เวลาที่กาแฟสิ้นใจไม่กี่นาที พวกเห็บเหาที่ซ่อนอยู่ในร่างกายกาแฟ เริ่มออกมาคลานอยู่ปลายขนและออกมาตามพื้นให้เห็นชัดขึ้น ทำให้ฉันได้คิดว่ายามมีชีวิตใครที่เกาะกินหาผลประโยชน์จากเราได้ เขาก็เกาะอยู่ได้ เมื่อไรที่เขาเห็นว่าเราหมดประโยชน์ เขาก็เริ่มจากเราไป .......

                เช้านี้ฉันตื่นมา.....ไม่มีลูกหมาตัวสีดำที่นอนคอยฉันอยู่หน้าห้อง หรือบางครั้งก็นอนคอยอยู่ที่กลางขั้นบันได วันนี้กลับมีเพียง.....เจ้าฝ้ายเท่านั้น เหมือนกับเวลาย้อนหลังไปอีก 15 เดือน ที่มีเพียงเจ้าฝ้ายตัวเดียวที่อยู่กับฉัน ก่อนที่มันจะเกิดลูกคือเจ้ากาแฟออกมา เพื่อให้ฉันและทุกคนในครอบครัวรักมันเยี่ยงลูก ฉันคอยฟูมฟักมาตั้งแต่แรกเกิด กาแฟมีพี่น้อง 3 ตัว คือเจ้าโกโก้ กาแฟ และ แตออ เพราะทั้ง 3 ตัวสีดำหมดเลย เจ้าโกโก้ไปอยู่กับน้องพินซึ่งเป็นคนที่รักหมามากได้รับการดูแลอย่างดี แตออไปอยู่กับน้องแอ๊ดแถว ๆ นาเกลือไม่เคยเจออีกเลย มีแต่กาแฟที่อยู่กับฉัน ตอนเขาเล็ก ๆ เหนื่อยเหมือนเลี้ยงลูกเล็ก ๆ อีกคนหนึ่งและแล้วเวลานี้เจ้ากาแฟ มันก็จากไป ไม่คิดว่าเช้าเมื่อวานแม่จะได้ยินเสียงร้องของลูกเป็นครั้งสุดท้ายเลยนะ ใช่...เช้านี้ไม่มีกาแฟอีกแล้ว แต่แม่และทุกคน พ่อ พี่เจ พี่จ๊อบ มีลูกอยู่ในหัวใจของเราทุกคนอยู่ตลอดเวลา หากชาติหน้ามีจริงเราต้องเจอกันอีกนะลูก อยากกอด อยากหอมลูกตลอดเวลา....ทุกคนรักลูกนะกาแฟ แม่จะอยู่กับแม่ฝ้ายและดูแลแม่ฝ้ายแทนลูกนะคิดถึง ๆๆๆๆๆๆมาก ๆ

 

จากแม่สุนิสา  21 กพ. 53 เวลา  08.00 น.