หนูน้อยเนื้อตัวล่อนจ้อน วิ่งกรีดร้องไปตามถนนน เพราะถูกบอมจนบ้านพัง หลายสิบปีผ่านไป วันนี้หนูน้อยคนนี้เป็นอย่างไร

          ในสงครามเวียตนามที่อเมริกาเอาระเบิดไปถล่มหมู่บ้านหนึ่ง  แล้วมีเด็กคนหนึ่งวิ่งร้องไห้หนีตายไปตามถนน  ภาพนั้นเป็นภาพที่น่าเวทนามาจนถึงปัจจุบัน    

          วันนี้หนูน้อยคนนั้นเธอกลับมาเป็นแม่ที่มีแผลไปทั้งตัว    ที่น่าแปลกใจ คือ แผลใจที่ไม่น่าจะหาย แต่กลับกลายเป็นหายไปหมด

เธอชื่อว่า คิมฟุค

คิมฟุค รอดตายจากระเบิดนาปาล์ม แต่ไฟลวกผิวหนังของเธอถึง  65% 
เธอ ต้องรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลถึง 14 เดือน และผ่านการผ่าตัดถึง 

17 ครั้ง กว่าจะหายเป็นปกติ นั่นคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในปี พ.ศ. 2515

เธอเป็นที่รู้จักของผู้คนทั่วโลก  และถูกกล่าวฝันถึงอยู่ประมาณสามปี แล้วเงียบหายไป

 แต่ แล้ววันหนึ่งในปี พ.ศ. 2535 คิมฟุคก็ได้มาปรากฏตัวอยู่
 ต่อ หน้าชาวอเมริกัน ซึ่งเคยผ่านสมรภูมิเวียดนาม 
 เธอได้รับ เชิญให้มาพูดเนื่องในโอกาสวันทหารผ่านศึก 
  ณ กรุงวอชิงตัน ดี.ซี.                                                                  

 หลัง จากที่เล่าถึงประสบการณ์อันเจ็บปวดของเธอแล้ว 
เธอก็ได้ เผยความในใจว่า  มีเรื่องหนึ่งที่เธออยากจะบอกต่อหน้า
 นักบินที่ทิ้งระเบิดใส่หมู่บ้านของเธอ

 พูด มาถึงตรงนี้ ก็มีคนส่งข้อความมาบอกว่า คนที่เธอต้องการพบกำลังนั่งอยู่ในห้องประชุมนี้ เธอจึงเผยความในใจออกมาว่า 

“ฉันอยากบอกเขาว่า เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ได้ แต่เราควรพยายามทำสิ่งดีๆ เพื่อส่งเสริมสันติภาพทั้งในปัจจุบัน และอนาคต”

เมื่อ เธอบรรยายเสร็จ ลงมาจากเวที อดีตนักบินที่เกือบฆ่าเธอ
 ก็ มายืนอยู่เบื้องหน้าเธอ เขามิใช่ทหารอีกต่อไปแล้ว  
 แต่ เป็นศาสนาจารย์ประจำโบสถ์แห่งหนึ่ง เขาพูดด้วยสีหน้าเจ็บ ปวดว่า 

“ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ”

 คิม เข้าไปโอบกอดเขา แล้วตอบว่า 
“ไม่ เป็นไร ฉันให้อภัย ฉันให้อภัย”

 ครับ  การให้อภัยไม่ใช่เรื่องง่าย  ที่คนโดยทั่วไปจะทำได้ เพราะมันเป็นแค้นฝังลึก โดยเฉพาะกับคนที่ทำร้ายเราปางตาย  แต่คิมฟุคเธอสามารถดับแค้นลงได้

เธอบอกเล่าว่าสิ่งที่ทำร้ายเธอจริงๆ  มิใช่ใครที่ไหน  
 ก็เจ้าความเกลียดชังที่ฝังแน่นในใจเธอนั่นเอง 
“ฉันพบว่าการบ่มเพาะความเกลียดเอาไว้ สามารถฆ่าฉันได้” 

เธอพยายามสวดมนต์  และแผ่เมตตาให้ศัตรู 
 และ แก่คนที่ก่อความทุกข์ให้เธอ แล้วเธอก็พบว่า 

“หัวใจฉันมีความอ่อนโยนมากขึ้นเรื่อยๆ เดี๋ยวนี้ฉันสามารถอยู่ได้
 โดยไม่ต้องเกลียด”                                                                   

ดับแค้นได้เมื่อไร ดับทุกข์ได้ มิใช่เฉพาะตัวเองเท่านั้น  แต่ยังสามารถแบ่งปันสุขให้ทุกคนที่อยู่รอบข้างได้อีกด้วย

 เรียบเรียกมาเล่าต่อจาก http://www.clipmass.com/story/10797

ดูภาพประกอบได้จากเว็บเซต์นี้ครับ