ลูกสาวคนเล็กของแม่

เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่อง ธรรมชาติ

ลูกสาวคนเล็กของแม่

   เมื่อผู้เขียนรู้ตัวว่าตั้งครรภ์ตอนอายุ 43 ปี เนื่องจากสามีต้องการลูกสาวสักคน และพี่ๆก็เป็นผู้ชายทั้งคู่ผู้เขียนรู้สึกดีใจมากๆ เนื่องจากตอนปี 2552นั้นผู้เขียนได้แท้งลูกไป 1 ครั้งเมื่ออายุครรภ์ได้ 2เดือนและพี่ชายก็โตหมดแล้ว คนโต อายุ 17 ปี คนที่ 2 อายุ 15 ปี  พี่ๆก็อยากได้น้องสาว

  เลยไม่อยากให้เป็นเหมือนเดิม ผู้เขียนดูแลตัวเองเป็นอย่างดีทั้งเรื่องการบริโภค การออกกำลังกาย สภาวะจิตใจ ตลอดเวลาไปพบแพทย์อย่างต่อเนื่อง คุณหมอแนะนำให้ เจาะน้ำคร่ำซึ่งผู้ที่ตั้งครรภ์ที่มีอายุเกิน 35 ปีทุกคนควรทำเพราะมีภาวะเสี่ยง หลายอย่าง

 การเจาะน้ำคร่ำทำได้เมื่ออายุครรภ์ ประมาณ 4 -4 1/2 เดือน กว่าจะรู้ผล อายุครรภ์ของผู้เขียนก็ปาเข้าไป 5 เดือนเต็ม ผลของผู้เขียนหมอบอกว่า ลูกมีโครโมโซม ผิดปกติ คือ คู่ที่ 21 เกินมา 1 ตัว

 ( เด็กเป็นดาวน์ซินโดรม ) แน่นอน หมอแนะนำให้เอาเด็กออก

 ( อย่างถูกกฏหมาย ) แต่ผู้เขียนไม่สามารถทำตามที่หมอแนะนำได้เพราะคิดเอาเองว่า เราสามารถที่จะดูแลลูกของเราได้ไม่ว่าเค้าจะเป็นอย่างไร อีกอย่างเวลาเราไปอัลตร้าซาวดูลูกตั้งแต่ 21/2 เดือนก็จะพบว่าลูก มีสรีระร่างกาย ครบ เหมือนมนุษย์ ทุกประการ เห็น เท้าเล็กๆ  เห็นตัวลูก

  ยิ่งอายุครรภ์มากขึ้นลูกก็จะดิ้นแรงขึ้นทุกที และรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมาก   อะไรจะเกิดก็ต้องยอมรับมัน ตั้งใจรับมือกับความจริงที่รออยู่ข้างหน้า ผู้เขียน เมื่อทราบผล ผู้เขียนก็ค้นคว้าหาข้อมูลของเด็กดาวน์ซินโดรมทันที ในเว็บต่างๆ เอามาอ่าน และ เรียนรู้ที่จะเตรียมต้อนรับลูก พร้อมกับตั้งรับ ทุกสิ่งอย่างเต็มใจและเฝ้ารออย่างมีความสุข

  แน่นอนผู้เขียนต้องรับมือกับคนในครอบครัว คนรอบข้าง เพื่อนร่วมงาน และอื่นๆอีกมากมาย ผู้คนต่างมีความคิดเห็นที่แตกต่างและหลากหลาย รับฟังได้แต่การตัดสินใจอยู่ที่ตัวเราเอง ผู้เขียนใช้ปัญญาที่มีอยู่ตั้งสติ และความรู้สึก และคิดว่าเด็กทุกคน มีสิทธิที่จะเลือกเองว่าเค้าควรจะเกิดมาหรือไม่ ไม่ใช่พ่อแม่เป็นคนตัดสินเอาจาก ผลทางวิทยาศาสตร์  แต่ผู้เขียนก็คงจะมีความพร้อมกว่าพ่อแม่คนอื่นๆ ในแง่ของ อายุ  การตัดสินปํญหาโดยใช้ปัญญาเป็นที่ตั้ง น่าจะทำให้มนุษย์เราหาทางออกที่ดีงามได้  โดยไม่ต้องทำร้าย ทำลายชีวิตผู้อื่น หรือลูกของเราเอง  แน่นอนว่าไม่ผิดกฏหมายแต่ กฏแห่งกรรมเราจะสามารถหลีกมันพ้นหรือไม่ 

    เนื่องจากผู้เขียนได้ผ่านการปฏิบัติธรรมมานาน เกือบ 8 ปี อีกทั้งยังแนะนำให้เด็กๆที่ โรงเรียนได้ไปร่วมปฏิบัติธรรมด้วยกันเป็นจำนวนไม่น้อย ผู้เขียนได้โพตบันทึกเรื่องลูกไว้ในเฟสบุ๊ก ให้นักเรียนได้อ่าน ท่านผู้อ่านเชื่อมั๊ยว่า  เด็กๆส่วนใหญ่ให้คำแนะนำที่ดีมากๆแก่ผู้เขียน หลายต่อหลายคนเป็นกำลังใจที่สำคัญ ในการดำเนินชีวิตของเรา ทำให้ครูเล็กๆคนนึงมีกำลังใจที่จะต่อสู้  รับมือกับปัญหา และไม่คิดว่านี่คือปัญหา

  สิ่งที่ทำให้กับเด็กๆ ที่โรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นการให้ความรักความผูกพันธ์ที่ดีๆ การให้กำลังใจเวลาเค้าท้อแท้  ให้ความรู้ในเวลา การให้ธรรมะกับการดำเนินชีวิตในหอพัก การให้คำปรึกษาแก่เด็กๆ หลายครั้ง

   และเมื่อไหร่ที่เราต้องการกำลังใจ สิ่งที่ทำให้ครูเล็กๆอย่างเราได้กลับคืนมา จากเด็กๆเหล่านี้ ทำให้รู้ว่า สิ่งดีๆ  ความรู้สึกดีๆ  ความรักที่เรามี กับสถานศึกษา  กับนักเรียน  กับเพื่อนร่วมงาน ทุกคน ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เคยสูญเปล่า ทุกคนให้กำลังใจและให้สิ่งดีๆ แก่เราเสมอ

  การที่เราเตรียมตัว เตรียมใจ  ที่จะยอมรับความจริง มันก็ทำให้เวลาที่ผ่านไปทุกวันมีความสุข ไม่ได้เกิดทุกข์แต่ประการใด 

    แล้วเหตุการณ์ จะเป็นอย่างไร ผู้เขียนจะมาเล่าต่อ ตอนต่อไปนะคะ 

                           ด้วยรักค่ะ

                                jaja

[ใจใสใส]

ขอแนะนำตัวน้องน้ำหอมค่ะ  สวัสดีค่ะ ทุกคน

[ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์]

น้องน้ำหอมตาแป๋วมากเลยครับ

[หนูรี]

หวัดดีจ๋าเพื่อนรัก

เราไม่ได้ติดต่อกันเลยนานๆมากๆ

มาส่งกำลังใจผ่านทางนี้

ขอให้จ๋าและครอบครัวมีความสุข 

และขอให้น้องน้ำหอมเป็นเด็กดี

จะรออ่านต่อนะจ๊ะ 

นารี